หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 595

เลอศิลป์มาถึงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์พร้อมกับไอรดา

เนื่องจากดึกแล้ว เขาจึงพาเธอไปเข้านอนทันที

“พ่อคะ” เธอพูดขณะที่เขายืนขึ้นและกำลังจะจากไป

เลอศิลป์ชะงักไปในทันที เขาหันหลังกลับมาและนั่งลงข้างเตียงไอรดาอีกครั้ง “มีอะไรเหรอลูก?”

มันชัดเจนมากว่าเธอง่วงแล้ว แต่เธอก็ยังฝืนความง่วงและมองหน้าพ่อของเธอ “คุณรษิกาเขาชอบเราไหมคะ?”

เพราะอย่างไรแล้ว ตอนที่เธอไปเยี่ยมรษิกากับพ่อของเธอ รษิกาก็ไม่ได้ไล่พวกเขาออกไป แต่เธอก็ไม่ได้จงใจทำเย็นชาใส่เขาด้วย

ดวงตาของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นเมื่อได้ยินคำถามนั้น เขาเริ่มนึกถึงระยะห่างที่รษิกามีต่อเขาก่อนที่เด็กๆ จะมา

“เมื่อไรเราจะได้ไปเจอคุณรษิกาอีกคะ?” น้ำเสียงของรษิกามีแต่ความตื่นเต้น

เขายังคงนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะลูบหัวลูกสาว “ช่วงนี้พ่อยุ่งกับงานมาก ถ้าพ่อว่างมากกว่านี้ พ่อจะพาลูกไปหาเธอนะ”

มันค่อนข้างชัดเจนว่ารษิกายังคงหลบหน้าเขาอยู่ แต่ความเข้าใจผิดก็ฝังรากลึกอยู่ในใจลูกสาวเขาไปแล้ว เขาจึงไม่อยากให้เธอต้องผิดหวังอีก

เด็กหญิงคิดว่ารษิกายอมรับเธอกับพ่อของเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟังเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เลอศิลป์ฝืนยิ้มออกมา “ลูกควรจะนอนแต่หัวค่ำนะ พ่อไปก่อนนะลูก”

“โอเค!” เด็กหญิงตอบรับ

จนกระทั่งเธอหลับไปแล้ว เขาจึงออกไปจากห้องนั้น

เมื่อคิดถึงคำถามที่เธอถามเมื่อครู่นี้ เขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

ระหว่างนั้น เขาใช้ทุกวิถีทางเพื่อทำให้เขากับรษิกาไม่ห่างเหินกัน แต่มันก็ไร้ผล

สิ่งเดียวที่เขาจะชื่นชมยินดีได้ก็คือการที่เขาจัดการจนทำให้เธอยังคงอยู่ในประเทศนี้ต่อไปได้

มันสายเกินไปแล้วที่จะมาเสียใจในตอนนี้ เขาบีบหว่างคิ้วตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจ ฉันจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเราให้ดีขึ้นได้ยังไงดี?