หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 622

“ใช่ ฉันชอบไอวี่มาก แต่มันไม่ได้แปลว่าฉันยินดีจะแต่งงานกับคุณ” เธอไม่เปิดโอกาสให้เลอศิลป์ตอบ และพูดเสริมไปว่า “สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนยังเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานสำหรับฉัน ฉันไม่อยากทำผิดซ้ำสอง ส่วนคุณก็ไม่ควรจะหาเรื่องใส่ตัวเพิ่มด้วยนะคะ คุณเลอศิลป์”

รษิกามีน้ำเสียงกังวลขณะที่เธอพูด เธอสัมผัสได้ถึงสายตาอันเคร่งเครียดที่เลอศิลป์มองมา

แต่โชคก็เข้าข้างเธอ ที่เธอสามารถพูดทุกอย่างที่อยากพูดออกมาได้จนหมด

เลอศิลป์จ้องมองเธออยู่นาน และเขาก็คิดหาคำอธิบาย แต่เขาก็เปลี่ยนใจเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายที่รษิกาพูด ฉันทำไม่ดีกับเธอเมื่อหกปีก่อน และฉันทำร้ายเธอด้วย ฉันโทษเธอไม่ได้หรอกที่ไม่เชื่อใจฉัน ไม่ว่าฉันจะพูดยังไง ฉันเดาได้เลยว่าเธอจะไม่ฟังฉันแน่ในตอนนี้ อันที่จริง เธออาจจะคิดว่าฉันกำลังแก้ตัวอยู่ก็ได้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เลอศิลป์ก็พูดว่า “ผมผิดเองที่ใช้ไอวี่มาเป็นข้ออ้าง ไม่ว่าผมจะรู้สึกยังไงกับคุณ ผมคิดว่าคุณจะเห็นถึงความจริงใจที่ผมมีในช่วงนี้”

รษิกาไม่เคยเห็นด้านนี้ของเลอศิลป์มาก่อน เธอจึงไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรดี

ระหว่างนั้น เลอศิลป์ก็ทำท่าบอกให้พนักงานเสิร์ฟคิดเงิน

ขณะที่พวกเขาออกไปจากร้านอาหาร รษิกาก็ยังคงงุนงงอยู่

“คุณคะ ดอกไม้ค่ะ! พนักงานร้องเรียกขณะที่พวกเขากำลังจะเดินไปถึงประตู จากนั้นพนักงานก็วิ่งมาหารษิกาพร้อมกับช่อดอกไม้

รษิกาตื่นจากภวังค์และนึกได้ว่าเธอมาที่นี่พร้อมกับช่อดอกไม้ในอ้อมแขน

เมื่อเธอหันหลังกลับมา เธอก็เห็นพนักงานหอบเหนื่อยเล็กน้อย พนักงานคนนั้นถือช่อดอกไม้ไว้ในมือและมองรษิกาด้วยความรู้สึกอิจฉาพลางพูดว่า “อย่าลืมดอกไม้ค่ะ คุณผู้หญิง”

รษิกาเบนสายตาไปมองช่อดอกไม้

ในตอนนั้น พนักงานก็ยื่นช่อดอกไม้ส่งให้เธอ

เมื่อเห็นอย่างนั้น รษิกาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรับช่อดอกไม้และขอบคุณพนักงาน