หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 639

“คุณเจตนินอยากคุยอะไรกับฉันเหรอคะ?” รษิกาถามหลังจากมานั่งลงข้างเขาแล้ว

เธอไม่อยากจะก่อเรื่องอะไรเลยจริงๆ และจรรยาภรณ์ที่นั่งข้างๆ ก็กำลังจ้องมองอยู่ ถ้าเจตนินไม่พูดอะไรขึ้นมาสักเรื่อง รษิกาก็มั่นใจได้เลยว่าสายตาของจรรยาภรณ์นั้นจะแผดเผาจนเธอไหม้เป็นจุณ

เจตนินรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน เขาจึงพูดออกไปอย่างเรียบง่ายว่า “ผมจะต้องพึ่งทั้งคุณกับคุณรณภพมากในการร่วมมือครั้งนี้ ดังนั้นขอผมขอบคุณคุณก่อนเป็นอันดับแรก”

สิ้นคำนั้น เขาก็ยกแก้วขึ้นมาดื่ม

รษิกายกแก้วของเธออย่างสุภาพและจิบไวน์เข้าไปเช่นกัน

“จรรยาภรณ์ ผู้หญิงคนนั้นมาจากไหนกัน? แล้วทำไมคุณเจตนินดูเหมือนคิดกับเธอเป็นคนพิเศษเลยล่ะ?”

“เธอไม่ได้คบหรืออะไรกับคุณเจตนินใช่ไหม? เธอดูเหมือนจะเจนจัดเรื่องอ่อยผู้ชายเลยนะ!”

เพื่อนๆ ที่จรรยาภรณ์พามาด้วยต่างก็บ่นเรื่องรษิกา และกระซิบกระซาบกับจรรยาภรณ์ถึงสิ่งที่พวกเขาคาดเดากันไปเมื่อเห็นท่าทีของเจตนินที่มีต่อรษิกา

จรรยาภรณ์รู้สึกเหมือนรษิกาเป็นภัยคุกคามอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินเพื่อนใส่ไฟเช่นนี้ ความหงุดหงิดของเธอจึงเพิ่มมากขึ้น

“ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นคนสำคัญในการร่วมมือครั้งนี้เลยนะคะ คุณหมอรษิกา” จรรยาภรณ์พูดผ่านไรฟันออกมาและยกแก้วขึ้น “งั้นฉันคงจะต้องขอบคุณคุณแทนเจตนินเสียแล้วสิ หวังว่าจะทำงานกับเขาได้เป็นอย่างดีนะคะ”

เธอเงยหน้ากระดกไวน์ในแก้วลงคอ แต่เจตนินห้ามเธอไว้พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

“ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้หรอก คุณหมอรษิกากับผมรู้จักกันดี ดังนั้นผมจึงเอ่ยขอบคุณเธอเองได้อยู่แล้ว” เจตนินพูดขณะจ้องมองจรรยาภรณ์อย่างเย็นชา

เจตนินรู้ว่าจรรยาภรณ์คิดอะไรอยู่ แต่ด้วยความที่ครอบครัวของพวกเขาก็มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เขาจึงไม่พูดอะไรออกมาขณะที่พยายามรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอไว้ให้ดีต่อหน้าสาธารณชน

แต่เจตนินก็ไม่อาจทนได้กับการที่จรรยาภรณ์ไม่ดูสถานการณ์ภายในห้องจัดเลี้ยงเอาเสียเลย

จรรยาภรณ์ทำได้แค่ยิ้มตอบกลับไปเมื่อได้ยินเจตนินพูดเช่นนั้น และหน้าเธอก็ซีดเผือด