หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 677

“คุณเจตนินกับฉัน…” รษิกาเริ่มจะอธิบาย แต่ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง ดูเหมือนว่าเด็กๆ กำลังจะตื่นแล้ว

ดังนั้น รษิกาจึงหยุดพูดไปและหันไปมองเด็กๆ

เบนนี่เป็นคนที่ตื่นขึ้นมาก่อน เขากำลังขยี้ตาด้วยความง่วงงุน

หลังจากนั้น เด็กชายก็หยุดขยี้ตาและหรี่ตามองแม่ของเขา “แม่ครับ…”

รษิกาเหลือบมองชายหนุ่มข้างๆ เธออย่างรวดเร็วขณะที่เธอระงับความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นในใจของเธอ เมื่อตั้งสติได้ เธอก็ส่งยิ้มให้เด็กชาย

“เราถึงบ้านแล้วเหรอครับ?” เบนนี่ลุกขึ้นนั่งและเอนตัวไปที่หน้าต่างเพื่อมองไปข้างนอก เมื่อเขาเห็นบ้านที่คุ้นเคย เขาถามแม่ของเขาด้วยน้ำเสียงที่สับสน “ทำไมแม่ไม่ปลุกเราล่ะครับ?”

รษิกานึกถึงการสนทนาของเธอกับเลอศิลป์เมื่อครู่นี้ และความรู้สึกผิดก็เกาะกินอยู่ในใจของเธอ “เราเพิ่งมาถึงจ้ด แม่กำลังจะปลุกลูก แต่ลูกก็ตื่นเองก่อน”

เด็กชายยังไม่มีสติมากนัก เขาจึงไม่ได้สนใจคำตอบของรษิกาเท่าไร เขาหันไปสะกิดพี่ชายอย่างระมัดระวังและปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา

เสียงนั้นทำให้ไอรดาตื่นขึ้นมาเช่นกัน เธอมองไปรอบๆ ด้วยความงุนงงและคิดไม่ออกว่าเธออยู่ที่ไหนอยู่พักหนึ่ง

เด็กๆ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วเป็นสัญญาณให้รษิกากับเลอศิลป์หยุดการสนทนานั้นเอาไว้ชั่วคราว

จากนั้นรษิกาก็หันกลับไปมองเลอศิลป์และบอกว่า “ขอบคุณที่มาส่งเรากลับบ้านนะคะ คุณเลอศิลป์ นี่ก็ดึกแล้ว ฉันขอไม่เชิญคุณเข้าไปดื่มน้ำในบ้านนะคะ”

สิ้นคำนั้น เธอก็เปิดประตูรถและลงมาก่อนที่จะอุ้มเด็กๆ ลงมาจากเบาะหลัง

ค่ำคืนนั้นมีลมหนาวโชยพัด แม้ว่าในรถจะมีเครื่องทำความร้อน แต่เสื้อผ้าของรษิกายังคงเปียกอยู่ เธอจึงสั่นไม่หยุดเมื่อลมพัดมาใส่เธอ

ทั้งอชิและเบนนี่ก็ตัวสั่นด้วยความหนาวเช่นเดียวกัน พวกเขารีบกอดอกเอาไว้และยืนอยู่ข้างๆ