หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 741

อัญชสาโมโหมากเพราะเลอศิลป์ไม่ตอบอะไรแม้จะผ่านไปพักหนึ่งแล้ว แต่เธอก็ยังคงพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันลื่นล้มเมื่อกี้นี้ และคิดว่าคงไปกระทบกับอาการบาดเจ็บที่แขนจากอุบัติเหตุรถชนเมื่อคราวก่อนเข้า มันเลยเจ็บมากๆ”

แต่แม้ว่าจะได้ยินเช่นนั้นแล้ว เลอศิลป์ก็แค่ตอบกลับมาอย่างไร้อารมณ์ว่า “ถ้าคุณเจ็บมากนัก ผมจะให้คนไปส่งคุณที่โรงพยาบาล ผมจะวางสายก่อนแล้วนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ช่วงบ่ายนี้ผมมีประชุมที่ต้องเข้า”

อัญชสากัดฟันแน่น “ก็ได้ค่ะ งั้นคุณกลับไปทำงานเถอะ”

เลอศิลป์ตัดสายไปอย่างไม่รีรอทันทีที่เธอพูดจบ

สีหน้าเธอเคร่งเครียดขึ้นขณะจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีดำ

บริกรสาวยืนอยู่ข้างๆ และพูดออกมาด้วยความหวาดกลัว “คุณคะ ให้ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ…”

ก่อนที่บริกรสาวจะพูดจบ อัญชสาก็ตัดบทไป “ออกไปให้พ้น!”

บริกรสาวตัวสั่นงันงก เธอเงยหน้ามามองอัญชสาซึ่งคร่ำครวญว่าเจ็บแขนมากแค่ไหนเมื่อครู่นี้ ใช้แขนที่เธอบอกว่า “บาดเจ็บ” นั้นมาทุบทำลายจานที่อยู่บนโต๊ะจนร่วงลงไปที่พื้น

พื้นห้องมีแต่ความยุ่งเหยิงไปหมดหลังจากนั้นไม่นาน

บริกรคนนั้นได้แต่คร่ำครวญในใจ เมื่อรู้ว่าเธอถูกลากเข้าไปตกที่นั่งลำบากแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เธอทำได้เพียงทำความสะอาดพื้นให้เร็วที่สุดและออกจากห้องก่อนที่อัญชสาจะโมโหขึ้นมาอีกครั้ง

ดวงตาของอัญชสาแดงก่ำ เธอหอบหายใจหนักหน่วงอยู่ในห้อง ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้? ฉันรอเลอศิลป์มานานหลายปี ฉันอยู่เคียงข้างเขาอย่างเชื่อฟังโดยไม่ปริปากบ่นอะไรสักคำ แต่เขากลับเย็นชาใส่ฉันอย่างนี้ ส่วนกับนังนั่น เขากลับดูแลมันเป็นอย่างดี ถึงมันจะจากเขาไปโดยที่ไม่บอกกล่าวอะไรเลยเมื่อหกปีก่อน! นังนั่นมันมีอะไรดีนักหนากันนะ?

ยิ่งอัญชสาครุ่นคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น หลังจากระบายอารมณ์ไปแล้ว เธอก็กัดฟันแน่นก่อนจะกดเบอร์โทรหาศศิตา