หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 742

คืนนั้น หลังจากเลอศิลป์ไปรับไอรดาและกลับมาบ้าน เขาก็เห็นแม่ของเขากับอัญชสานั่งอยู่ที่โซฟา

ความโกรธฉายชัดอยู่บนใบหน้าศศิตา ในขณะที่อัญชสาดูเป็นกังวล หญิงสาวคนนั้นยืนทักทาย “เลอศิลป์ ไอวี่ พวกคุณกลับมาแล้ว”

เลอศิลป์พยักหน้าให้เธออย่างไม่แสดงอารมณ์ใดและหันไปมองแม่ของเขา

สำหรับไอรดา หลังจากที่เธอเห็นอัญชสาแล้ว เธอก็ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพ่อ และไม่ทักทายศศิตาด้วยซ้ำ

เขาจับมือไอรดาเพื่อปลอบใจเด็กน้อยโดยไม่พูดอะไรขณะที่ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กับอัญชสาครับแม่?”

เมื่อได้ยินคำถามของลูกชาย ศศิตาก็ทำหน้าบึ้งตึงมากขึ้น “ลูกยังสงสัยอยู่อีกเหรอว่าทำไมเราสองคนถึงมาที่นี่? แม่ฝากอัญชสาไว้กับลูก แต่ลูกกลับไม่ยอมให้เธอมาอยู่ที่บ้าน แล้วที่แย่ไปกว่านั้นคือลูกไม่ได้ไปตรวจดูเธอด้วยซ้ำตอนที่อาการบาดเจ็บของเธอกำเริบ!”

ด้วยความรำคาญ เลอศิลป์รู้สึกว่าหัวของเขาเต้นรัว “ผมบอกให้คนส่งเธอไปโรงพยาบาลแล้ว แต่เธอไม่อยากไป”

เขาพูดความจริง แต่คนที่ส่งไปแจ้งว่าอัญชสาไม่ยอมไปโรงพยาบาล ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว เธอคงรอให้แม่ไป แล้วแม่จะไม่ทำให้เธอผิดหวังอย่างแน่นอนโดยพาเธอมาที่นี่ทันที

“อัญชสาได้รับบาดเจ็บและมีปัญหากับครอบครัวอีก ลูกคาดหวังให้เธอไปโรงพยาบาลเพียงลำพังโดยไม่มีใครอยู่คุยด้วยและไม่มีใครดูแลเธอได้ยังไงกัน?” ก่อนที่อัญชสาจะได้อธิบายการตัดสินใจของเธอ ศศิตาก็ได้ให้เหตุผลไปแทนเธอแล้ว

อัญชสาดีใจมาก แต่เธอก็ยังทำท่าแสดงท่าทีน่าสงสารอยู่

“แล้วแม่อยากให้ผมทำอะไรล่ะ?” เลอศิลป์ไม่อยากโต้แย้งอย่างไร้จุดหมายกับแม่ของเขาอีกต่อไป

ท้ายที่สุดแล้ว ศศิตามักจะให้ความสำคัญกับประโยชน์ของอัญชสาเหนือสิ่งอื่นใดเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอัญชสา

ไอรดาขมวดคิ้วและกระชับมือพ่อของเธอแน่นขึ้นเพื่อเป็นการประท้วง ฉันอยากได้คุณรษิกามาอยู่กับเราเท่านั้น! ฉันไม่อยากอยู่กับนางปีศาจคนนี้!