หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 770

เมื่อเห็นสภาพของเลอศิลป์แล้ว รษิกาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ในทางกลับกัน ไอรดาเพียงแค่ได้ยินว่าอาการของเธอเป็นโรคติดต่อ แต่ไม่เห็นจุดแดงบนร่างของลูเชียน เธอห่อตัวไปด้านข้างอย่างน่าสงสาร โดยไม่ยอมให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนแตะต้องเธออีก

เมื่อตั้งสติได้แล้ว รษิกาก็หรี่ตาลง พอเธอเห็นไอรดาขดตัวเป็นลูกบอลกลมๆ หัวใจของเธอก็บีบแน่นอย่างเจ็บปวด “มานี่หน่อยไอวี่ ขอฉันดูหนูหน่อยนะ”

ไอรดาส่ายหัวตอบ “ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร หนูจะแพร่เชื้อให้คุณนะคะ คุณรษิกา”

คำพูดของเธอทำให้ดวงตาของรษิการ้อนผ่าวด้วยน้ำตา เธอยิ้มและเกลี้ยกล่อมว่า “ฉันไม่กลัวหรอกจ้ะ ฉันเคยรักษาผู้ป่วยที่มีอาการคล้ายกันและเคยป่วยด้วยอาการนี้มาก่อนด้วย ดังนั้นฉันจะไม่ติดเชื้ออีกแน่นอน”

แม้แต่เลอศิลป์เองก็ตกตะลึงไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอกำลังพูดความจริง

ไอรดาจ้องมองอย่างพินิจพิจารณารษิกาด้วยความสงสัยเป็นเวลานาน เมื่อเธอแน่ใจว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ได้โกหก และเธอก็รู้สึกแย่มากจนทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอจึงค่อยๆ เข้าไปหารษิกาแล้วยื่นมือออกมาให้

รษิกาลูบหัวเพื่อปลอบเธอก่อนจะเอื้อมไปจับข้อมือของเด็กน้อยเพื่อวินิจฉัยอาการของเธอ

เลอศิลป์จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าเขาจากด้านข้างด้วยสายตาอันหม่นหมอง

ท่าทีของเธอเมื่อเธอพูดก่อนหน้านี้ทำให้ฉันหลงเชื่อเช่นกัน แต่เมื่อคิดใหม่อีกครั้ง เธอยังไม่ได้ตรวจไอวี่เลยด้วยซ้ำ แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงว่าอาการของเธอเป็นโรคติดต่อหรือเปล่า? ดังนั้นคำพูดของเธอก่อนหน้านี้จึงพูดออกมาเพื่อปลอบใจไอวี่เท่านั้น

เมื่อถึงเวลาที่เขาตระหนักได้ รษิกาก็เริ่มจับชีพจรของไอรดาแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะพูดอะไรในตอนนั้น ความรู้สึกแปลกๆ เอ่อล้นอยู่ภายในใจเขา

เธอไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับไอวี่ แต่เธอก็เต็มใจที่จะเสี่ยงอย่างมากเพื่อวินิจฉัยและรักษาเธอ...

ชั่วครู่หนึ่ง เขารู้สึกเสียใจที่พาไอรดามาที่นี่

ฉันควรจะพาไอวี่ไปโรงพยาบาล อย่างน้อยที่สุด ฉันก็จะป้องกันไม่ให้รษิกาติดเชื้อได้