โชคดีที่สเปรย์ที่พวกเขาผลิตขึ้นนั้นใช้ได้ผลในเวลาอันรวดเร็ว
เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่รษิกาฉีดสเปรย์ให้เด็กๆ จนทั่ว พวกเขาก็ไม่คัน จะเหลือก็เพียงแค่ไข้สูง
หลังจากพ่นยาจนทั่วแล้ว เธอก็หันกลับมามองชายที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอยื่นสเปรย์ในมือให้เขา “ไปจัดการในห้องน้ำได้เลยนะคะ คุณเลอศิลป์”
เลอศิลป์พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหยิบสเปรย์เดินเข้าไปในห้องน้ำ
ในทางกลับกัน รษิกาก็เปิดขวดสเปรย์อีกขวดแล้วฉีดใส่ตัวเองในห้องนอน
เมื่อเสร็จแล้ว เธอก็ฉีดสเปรย์ไปทั่วทั้งห้อง จากนั้นเธอก็ฉีดน้ำยาฆ่าเชื้อที่ชั้นบนและฆ่าเชื้อภายในห้อง
เมื่อเธอทำความสะอาดสถานที่เสร็จแล้ว เลอศิลป์ก็บังเอิญก้าวออกจากห้องน้ำพอดี
เมื่อเห็นเธอวุ่นวายอยู่ในห้องนอน เขาก็ก้าวไปข้างหน้าพลางขมวดคิ้วและคิดว่าที่จะช่วยเหลือ
“พาเด็กๆ ออกไปก่อนค่ะ ห้องนี้ต้องปล่อยว่างไว้สักสองวัน” รษิกาสั่งโดยสังเกตเห็นความตั้งใจของเขา
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว เขาอุ้มเด็กๆ ลงไปข้างล่างทีละคนและวางพวกเขาไว้บนโซฟาทันที ต่อจากนั้น เขาก็มุ่งหน้ากลับไปที่ห้องนอนของรษิกา
มันเป็นช่วงกลางดึก ดังนั้น รษิกาจึงค่อนข้างง่วงเล็กน้อยหลังจากที่เธอทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอกำลังจะลงไปชั้นล่างเพื่อตรวจสอบเด็กๆ เมื่อเธอชนเข้ากับหน้าอกแข็งๆ ทันทีที่เธอหันกลับมา
ก่อนที่เธอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เลอศิลป์ก็ยื่นมือออกมาโอบเอวเธอไว้แล้ว
รษิกานิ่งงันไปหลายวินาทีก่อนที่เธอจะกลับสู่ความเป็นจริงทันที ทันใดนั้นเธอก็ถอยออกไป “ทำไมคุณถึงกลับมาล่ะ?”
“เด็กๆ หลับกันหมดแล้ว ผมก็เลยขึ้นมาดูว่าคุณต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า” เลอศิลป์ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
รษิกาเอียงคอรับทราบคำตอบของเขา และยกสเปรย์ในมือขึ้น “ฉันจัดการกับทุกอย่างที่นี่แล้ว ต่อไปคุณต้องฆ่าเชื้อในรถของคุณให้ทั่วนะคะ”
เลอศิลป์ตอบรับทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
👍🏻...
....
จบดื้อๆเฉยๆ งงมากค่าาาา...
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...