หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 775

หลังจากจัดการเด็กๆ ทั้งสามคนได้แล้ว เลอศิลป์กับรษิกาก็มองหน้ากัน

ชั้นสองจะต้องปล่อยให้ว่างไว้ก่อน และชั้นหนึ่งก็มีห้องพักแขกเพียงห้องเดียว ห้องเดียวที่เหลืออยู่คือห้องของลิสา

ขณะที่รษิกาสงสัยว่าเธอควรให้เลอศิลป์นอนที่ไหน ชายคนนั้นก็เสนอว่า “ผมจะไปนอนบนโซฟา”

พูดจบเขาก็เดินไปยังจุดนั้นทันที

คิ้วของรษิกาขมวดเล็กน้อย

แต่ลองคิดดูอีกครั้ง เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว และเขาอาจจะนอนไม่หลับแม้ว่าเขาจะนอนได้ก็ตาม นอกจากนี้ฉันไม่มีที่ให้เขานอนจริงๆ

เมื่อคิดอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเพียงหยิบผ้าห่มจากห้องพักแขกแล้วมอบให้ชายคนนั้น

เลอศิลป์เอื้อมมือไปรับผ้าห่มจากเธอและเร่งเร้าเบาๆ “มันดึกมากแล้ว คุณควรพักผ่อนด้วยเช่นกัน”

รษิกาเอียงคอโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอนึกถึงเสียงละเมอของเบนนี่ก่อนหน้านี้ ความรู้สึกแปลกๆ ก็พลุ่งพล่านอยู่ในตัวเธอ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะอธิบายว่า “เมื่อกี้นี้... เบนนี่คงกำลังฝันประหลาดอยู่แน่ๆ อย่าใส่ใจเลยนะคะ คุณเลอศิลป์”

คำพูดของเธอทำให้เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อพิจารณาว่าคืนนั้นเธอทำอะไรไปหลายอย่าง ในตอนแรกเขาคิดว่าจะเพิกเฉยต่อคำพูดของเบนนี่ก่อนหน้านี้

แต่เธอก็พูดถึงมันขึ้นมาอีกครั้ง

“อชิและเบนนี่ไม่เคยมีพ่อตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้น…” รษิกากล่าวเสริมอย่างรู้สึกผิด เธอไม่สบายใจเมื่อเขาไม่พูดอะไรเลยแม้จะผ่านไประยะหนึ่งแล้วก็ตาม

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เลอศิลป์ก็ตัดบทเธออย่างเย็นชา “ผมรู้ว่าเขาแค่ละเมอเท่านั้น ผมจะไม่เก็บเอามาใส่ใจหรอกครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ตกตะลึงไปไม่กี่วินาที ต่อจากนั้นเธอก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถึงน้ำเสียงของเขาจะไม่ได้เป็นมิตรนัก แต่อย่างน้อยที่สุด เขาก็แสดงจุดยืนที่ชัดเจนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น จากที่เห็นก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รับรู้ตัวตนของอชิและเบนนี่เลย

รษิกาไม่กล้าพูดอะไรต่อ เธอจึงบอกราตรีสวัสดิ์เขาสั้นๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องของลิสา

ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเธอไม่อยากเผชิญหน้าฉันตอนนี้