หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 775

หลังจากจัดการเด็กๆ ทั้งสามคนได้แล้ว เลอศิลป์กับรษิกาก็มองหน้ากัน

ชั้นสองจะต้องปล่อยให้ว่างไว้ก่อน และชั้นหนึ่งก็มีห้องพักแขกเพียงห้องเดียว ห้องเดียวที่เหลืออยู่คือห้องของลิสา

ขณะที่รษิกาสงสัยว่าเธอควรให้เลอศิลป์นอนที่ไหน ชายคนนั้นก็เสนอว่า “ผมจะไปนอนบนโซฟา”

พูดจบเขาก็เดินไปยังจุดนั้นทันที

คิ้วของรษิกาขมวดเล็กน้อย

แต่ลองคิดดูอีกครั้ง เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว และเขาอาจจะนอนไม่หลับแม้ว่าเขาจะนอนได้ก็ตาม นอกจากนี้ฉันไม่มีที่ให้เขานอนจริงๆ

เมื่อคิดอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเพียงหยิบผ้าห่มจากห้องพักแขกแล้วมอบให้ชายคนนั้น

เลอศิลป์เอื้อมมือไปรับผ้าห่มจากเธอและเร่งเร้าเบาๆ “มันดึกมากแล้ว คุณควรพักผ่อนด้วยเช่นกัน”

รษิกาเอียงคอโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอนึกถึงเสียงละเมอของเบนนี่ก่อนหน้านี้ ความรู้สึกแปลกๆ ก็พลุ่งพล่านอยู่ในตัวเธอ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะอธิบายว่า “เมื่อกี้นี้... เบนนี่คงกำลังฝันประหลาดอยู่แน่ๆ อย่าใส่ใจเลยนะคะ คุณเลอศิลป์”

คำพูดของเธอทำให้เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อพิจารณาว่าคืนนั้นเธอทำอะไรไปหลายอย่าง ในตอนแรกเขาคิดว่าจะเพิกเฉยต่อคำพูดของเบนนี่ก่อนหน้านี้

แต่เธอก็พูดถึงมันขึ้นมาอีกครั้ง

“อชิและเบนนี่ไม่เคยมีพ่อตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้น…” รษิกากล่าวเสริมอย่างรู้สึกผิด เธอไม่สบายใจเมื่อเขาไม่พูดอะไรเลยแม้จะผ่านไประยะหนึ่งแล้วก็ตาม

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เลอศิลป์ก็ตัดบทเธออย่างเย็นชา “ผมรู้ว่าเขาแค่ละเมอเท่านั้น ผมจะไม่เก็บเอามาใส่ใจหรอกครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ตกตะลึงไปไม่กี่วินาที ต่อจากนั้นเธอก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถึงน้ำเสียงของเขาจะไม่ได้เป็นมิตรนัก แต่อย่างน้อยที่สุด เขาก็แสดงจุดยืนที่ชัดเจนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น จากที่เห็นก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รับรู้ตัวตนของอชิและเบนนี่เลย

รษิกาไม่กล้าพูดอะไรต่อ เธอจึงบอกราตรีสวัสดิ์เขาสั้นๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องของลิสา

อารมณ์ของเธอตีกันวุ่นวายขณะที่นอนอยู่บนเตียง เธอนอนไม่หลับแม้ว่าจะผ่านมานานแล้วก็ตาม

ในห้องนั่งเล่น เลอศิลป์มีความคิดขัดแย้งกัน เขานอนบนโซฟาโดยหลับตาและขมวดคิ้วแน่น

เวลาผ่านไปนาน แต่เขาก็นอนไม่หลับ

ความต้องการที่จะลุกขึ้นมาจัดการเรื่องงานเข้าครอบงำเขา

ไม่นานเขาก็ขยับตัว และได้ยินเสียงเปิดประตูเบาๆ หลังจากนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าย่องมาอย่างระมัดระวังดังเข้ามาในหูของเขา

เสียงพวกนั้นฟังดูเหมือนมาจากทางห้องของรษิกา

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว แต่ท้ายที่สุด เขาก็ยังคงนอนอยู่บนโซฟาและแกล้งหลับ

ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเธอไม่อยากเผชิญหน้าฉันตอนนี้

รษิกานอนไม่หลับจริงๆ และอยากจะออกไปเอาน้ำสักแก้ว

ทันทีที่เธอก้าวออกจากห้อง ปฏิกิริยาแรกของเธอคือการจ้องมองไปที่โซฟา เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ดูเหมือนกำลังหลับอยู่ เธอจึงย่องออกจากห้องไป

หลังจากที่เธอดื่มน้ำแล้ว เธอก็บังเอิญเดินผ่านโซฟาระหว่างทางกลับห้องของเธอ รษิกามองลงไปที่ชายคนนั้นซึ่งนอนหลับสบายบนโซฟาโดยไม่รู้ตัว

ด้วยแสงสว่างจากห้องของเธอ ก็มองเห็นได้ว่าผ้าห่มครึ่งหนึ่งนั้นเลื่อนออกจากตัวเขาแแล้ว นอกจากนั้น คิ้วของเขายังขมวดเข้าหากันลึกๆ ดูเหมือนจะบ่งบอกถึงการนอนหลับที่ไม่ค่อยสบายตัวนัก

เธอไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงแต่สันนิษฐานว่าเขาบังเอิญเตะผ้าห่มออกจากตัวขณะหลับ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดินไปที่โซฟาและจับผ้าห่มอย่างระมัดระวังเพื่อห่มให้เขา

ก่อนที่เธอจะได้ทำอะไร จู่ๆ เลอศิลป์ก็ตื่นจากการหลับใหลและจ้องมองเธอพลางขมวดคิ้ว

ในความมืด รษิกาสัมผัสได้ว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เธอ

เธอเงยหน้าขึ้นทันที เพียงเพื่อสบตาอันหม่นหมองของชายคนนั้น

“ฉัน…” เธอต้องการอธิบายตัวเองโดยไม่รู้ตัว แต่มือขนาดมหึมาคว้าข้อมือของเธอทันทีที่เธอทำเช่นนั้น

จังหวะถัดมา เธอก็มาอยู่ในอ้อมแขนของชายคนนั้น