หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 777

จากคำพูดของเลอศิลป์ รษิกาก็นึกถึงถ้อยคำประชดมากมาย เธอยกมือขึ้นแล้วกดลงบนหน้าอกของเขา “ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ นะคะ คุณเลอศิลป์ แต่ฉันเกรงว่าคุณจะไม่มีโอกาสนั้น”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ออกแรงผลักหวังที่จะหลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขาและลุกขึ้นยืน

และเธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อเลอศิลป์ปล่อยแขนของเขาที่โอบกอดเธอออกจริงๆ

รษิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้น จู่ๆ ก็มีมือมาคว้าข้อมือของเธอแล้วดึงเธอไปทางโซฟาอย่างแรง

“อ๊ะ!” เธออุทานออกมาโดยสัญชาตญาณต่อการกระทำที่ไม่คาดคิดของเลอศิลป์

วินาทีถัดมา เธอก็ล้มลงบนตักของเขา เลอศิลป์ใช้มือประคองเอวของเธอไว้อย่างแน่นหนาช่วยให้เธอมั่นคง

รษิกาอ้าปากค้างใส่ชายที่อยู่ข้างๆ เธอด้วยความประหลาดใจ แม้จะรู้สึกโกรธเล็กน้อย แต่เธอก็แสร้งทำเป็นสงบว่า “ขอบคุณที่ช่วยพยุงนะคะ คุณเลอศิลป์ ปล่อยฉันได้แล้ว”

เมื่อพูดเช่นนั้น เธอก็เอื้อมมือออกไปหาอะไรบางอย่างเพื่อยันตัวให้ลุกขึ้นยืน

เธอไม่คาดคิดว่าเลอศิลป์จะกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น สิ่งเดียวที่เธอเอื้อมถึงได้คือต้นขาและหน้าท้องของเขา

เธอคลำหาไปรอบๆ ก่อนจะพบจุดหนึ่งซึ่งจะช่วยพยุงตัวเองได้ในที่สุด ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้น เสียงอันเย้ายวนก็ดังขึ้นข้างหูของเธอ

"อย่าเพิ่งไป" เสียงของเลอศิลป์แหบแห้ง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็กำมือของเธอแน่น ส่งผลให้มือที่อยู่รอบเอวของเธอก็กระชับขึ้นเช่นกัน

ขณะที่เธอค่อยๆ รู้ตัวว่าเธอวางมือไว้ตรงไหน เธอจึงหันกลับมามองปฏิกิริยาของชายคนนั้น แล้วใบหน้าของเธอก็แดงก่ำทันที เธอชักมือกลับอย่างตื่นตระหนก “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น!”

เลอศิลป์หัวเราะเบาๆ “ผมหวังว่าคุณตั้งใจจะทำอย่างนั้น”

เมื่อพูดอย่างนั้น รษิกาก็หน้าแดงมากขึ้นเรื่อยๆ