ในห้องนั่งเล่น เลอศิลป์เองก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กๆ เห็นรษิกาอยู่ในห้องทันทีที่ตื่นขึ้นมา
"แม่!" เบนนี่ร้องออกมาด้วยเสียงแบบเด็กๆ จากนั้นเขาก็กล่าวเสริมอย่างมีความสุขว่า “เมื่อคืนผมฝันถึงแม่ด้วย!”
เมื่อรษิกาได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเธอก็นิ่งขึงอยู่ครู่หนึ่ง
ถ้าจำไม่ผิด ที่เบนนี่บอกว่าฝันถึงฉันหมายถึงตอนที่เขาออกมาจากห้องเมื่อคืนนี้ หากเขารู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเขาจะคิดยังไง...
ขณะที่เธอกำลังกังวลเรื่องนั้น เสียงของเบนนี่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “อืม แต่มันดูไม่เหมือนความฝันเลย”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็นบนใบหน้า “เมื่อคืนผมได้ออกจากห้องหรือเปล่าครับ? แม่”
ขณะที่เขาพูด อารมณ์ต่างๆ ก็ก่อตัวขึ้นภายในในรษิกา เมื่อได้ยินคำถามนั้น เธอก็อยากจะปฏิเสธไปตามสัญชาตญาณ แต่พอคิดใหม่อีกครั้ง เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่สามารถหลอกอชิและเบนนี่ได้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
“ผมเห็นแม่กับคุณเลอศิลป์อยู่ในห้องนั่งเล่น คุยอะไรกันเหรอครับ? แม่” เบนนี่แสดงสีหน้าไร้เดียงสา
รษิกาพูดไม่ออก
ฉันรู้ว่าเขาจะถามแบบนั้น แต่ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะตรงไปตรงมาขนาดนี้
เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ฉายซ้ำวนอยู่ในใจของเธอ ใบหน้าของรษิกาก็ค่อยๆ แดงก่ำ
อชิกับไอรดาไม่รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เลย ทันทีที่พวกเขาได้ยินเบนนี่พูดแบบนั้น ความอยากรู้อยากเห็นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา
เมื่อสังเกตเห็นหน้าแดงๆ ของเธอในตอนนั้น พวกเขาต่างก็กระตือรือร้นที่จะได้ยินคำตอบของเธอมากขึ้น
เราพยายามกันอย่างเต็มที่แล้ว แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขายังคงไม่ดีขึ้นเลย ตอนแรกเราคิดว่าพวกเขาคงไม่คืบหน้ากันไปอีกนาน แต่จากสิ่งที่เบนนี่พูด พวกเขาอยู่กันตามลำพังเมื่อคืนนี้ นอกจากนี้ แม่ก็ถึงกับหน้าแดงเมื่อเอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
👍🏻...
....
จบดื้อๆเฉยๆ งงมากค่าาาา...
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...