หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 779

ในห้องนั่งเล่น เลอศิลป์เองก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กๆ เห็นรษิกาอยู่ในห้องทันทีที่ตื่นขึ้นมา

"แม่!" เบนนี่ร้องออกมาด้วยเสียงแบบเด็กๆ จากนั้นเขาก็กล่าวเสริมอย่างมีความสุขว่า “เมื่อคืนผมฝันถึงแม่ด้วย!”

เมื่อรษิกาได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเธอก็นิ่งขึงอยู่ครู่หนึ่ง

ถ้าจำไม่ผิด ที่เบนนี่บอกว่าฝันถึงฉันหมายถึงตอนที่เขาออกมาจากห้องเมื่อคืนนี้ หากเขารู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเขาจะคิดยังไง...

ขณะที่เธอกำลังกังวลเรื่องนั้น เสียงของเบนนี่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “อืม แต่มันดูไม่เหมือนความฝันเลย”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็นบนใบหน้า “เมื่อคืนผมได้ออกจากห้องหรือเปล่าครับ? แม่”

ขณะที่เขาพูด อารมณ์ต่างๆ ก็ก่อตัวขึ้นภายในในรษิกา เมื่อได้ยินคำถามนั้น เธอก็อยากจะปฏิเสธไปตามสัญชาตญาณ แต่พอคิดใหม่อีกครั้ง เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่สามารถหลอกอชิและเบนนี่ได้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้

“ผมเห็นแม่กับคุณเลอศิลป์อยู่ในห้องนั่งเล่น คุยอะไรกันเหรอครับ? แม่” เบนนี่แสดงสีหน้าไร้เดียงสา

รษิกาพูดไม่ออก

ฉันรู้ว่าเขาจะถามแบบนั้น แต่ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะตรงไปตรงมาขนาดนี้

เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ฉายซ้ำวนอยู่ในใจของเธอ ใบหน้าของรษิกาก็ค่อยๆ แดงก่ำ

อชิกับไอรดาไม่รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เลย ทันทีที่พวกเขาได้ยินเบนนี่พูดแบบนั้น ความอยากรู้อยากเห็นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

เมื่อสังเกตเห็นหน้าแดงๆ ของเธอในตอนนั้น พวกเขาต่างก็กระตือรือร้นที่จะได้ยินคำตอบของเธอมากขึ้น

เราพยายามกันอย่างเต็มที่แล้ว แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขายังคงไม่ดีขึ้นเลย ตอนแรกเราคิดว่าพวกเขาคงไม่คืบหน้ากันไปอีกนาน แต่จากสิ่งที่เบนนี่พูด พวกเขาอยู่กันตามลำพังเมื่อคืนนี้ นอกจากนี้ แม่ก็ถึงกับหน้าแดงเมื่อเอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน!

ไม่ว่าพวกเขาจะไร้เดียงสาแค่ไหน พวกเขาก็ยังสามารถคาดเดาได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่กระตือรือร้นของพวกเขา รษิการู้สึกขัดแย้งในใจมากขึ้น

ขณะที่เธอสงสัยว่าควรอธิบายเรื่องต่างๆ ให้พวกเขาฟังอย่างไรดี ก็มีใครบางคนผลักประตูจากด้านนอก ต่อจากนั้น เลอศิลป์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นเขา เด็กๆ ก็สงบลงอย่างมาก ในทางกลับกัน รษิกากลับมีความรู้สึกผสมปนเปกันไปเกี่ยวกับเรื่องนี้

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเขาหมายความว่าเธอไม่ต้องเจอการสอบสวนของเด็กทั้งสามคนเพียงลำพังอีกต่อไป

แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เมื่อเธอสบตาเขา ด้วยความตึงเครียด เธอจึงหลบเลี่ยงสายตาของเลอศิลป์

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเลอศิลป์” อชิและเบนนี่ทักทายเลอศิลป์อย่างสุภาพ

เลอศิลป์เอียงคอเล็กน้อย จากนั้นเขาก็กวาดตามองรษิกาก่อนที่สายตาจะไปหยุดนิ่งที่เด็กๆ “ทุกคนเป็นยังไงบ้าง? ยังไม่สบายอยู่หรือเปล่า?”

เด็กๆ ส่ายหัวอย่างเชื่อฟัง "ไม่มีแล้วครับ!"

จากนั้น รษิกาก็กลับมามีสติอีกครั้งอย่างช้าๆ

ทันทีที่พวกเขาตื่นขึ้น พวกเขาก็เริ่มไต่ถามฉันอย่างไม่ลดละจนฉันลืมตรวจดูพวกเขาไปหมดเลย ฉันนึกได้อีกทีก็ตอนที่ฟังพวกเขาคุยกับเลอศิลป์นี่แหละ

เนื่องจากเธอกังวลเรื่องอาการของเด็กๆ เธอจึงระงับความรู้สึกแปลกๆ ภายในใจเธอไว้ ภายใต้สายตาที่แตกต่างกันของเลอศิลป์และเด็กทั้งสามคน เธอจึงเดินไปหาเด็กๆ “ให้แม่ตรวจดูพวกหนูหน่อยนะ”

เห็นได้ชัดว่าเด็กๆ ทุกคนฟื้นตัวเต็มที่แล้ว เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็ยกแขนขึ้นอย่างเชื่อฟังและยอมให้เธอตรวจดูพวกเขา ตลอดเวลานั้นพวกเขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่มีแววซุกซน

รษิกาบังคับตัวเองให้เพิกเฉยต่อสายตาของพวกเขาและตรวจดูพวกเขาทีละคน เมื่อเห็นว่าจุดแดงบนร่างกายของพวกเขาจางลงแล้ว เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก