หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 787

ไอรดาแกล้งพยักหน้าและหันไปหาเด็กชายทั้งสองแล้วส่งยิ้มให้พวกเขา

ต้องขอบคุณการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเลอศิลป์ที่ทำให้รษิการู้สึกผิดต่อเด็กๆ น้อยลง อย่างไรก็ตามเธอก็รู้สึกเครียดเหมือนกัน

ในที่สุดมื้อเที่ยงก็จบลง รษิกาคิดว่าเลอศิลป์จะพาไอรดากลับบ้านหลังอาหารกลางวัน แต่เธอก็ต้องประหลาดใจที่ไอรดาลังเลที่จะจากไป

รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้ไอรดาอยู่เล่นกับเด็กๆ สักพักก่อนจะให้พวกเขากลับบ้านไป

วันนั้นไอรดามีความสุขมาก เธอไม่เพียงแค่ได้เล่นที่บ้านของรษิกาเท่านั้น แต่เธอยังรู้ว่าอัญชสาย้ายออกไปแล้ว

ไอรดายิ้มกว้างระหว่างเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์

ในทางกลับกัน เลอศิลป์นั้นรู้สึกขัดแย้งเมื่อเห็นว่าไอรดามีความสุขมากเพียงใดเมื่อมองผ่านกระจกมองหลัง

“พ่อคะ เบนนี่บอกว่าพ่อกับคุณรษิกาอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยกันเมื่อคืนนี้ เป็นเรื่องจริงเหรอคะ?” ในที่สุดไอรดาก็ถามคำถามที่กวนใจเธอมาตลอดทั้งวัน

เลอศิลป์ชะงักกับคำถามของไอรดา

อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นไปตามแรงกระตุ้นในใจของเขาทั้งนั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เขาคิดว่ารษิกาต้องผงะกับการกระทำของเขาแน่ๆ

อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้วที่จะมานั่งเสียใจ

ความจริงก็คือเลอศิลป์แกล้งทำเป็นสงบเมื่ออยู่กับรษิกา แต่ตอนนี้ที่เอสเตลล่าถามเขาแบบนี้ เขาก็รู้สึกถึงคลื่นอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้กำลังก่อตัวขึ้นในใจ

ไอรดาไม่รอคำตอบของเลอศิลป์ เธอพูดต่ออย่างอ่อนหวาน “พ่อคะ พ่อกับคุณรษิกาคุยกันตอนดึกทำไมเหรอ? พ่อทำให้เธอโกรธอีกแล้วหรือไงคะ?”

เลอศิลป์รู้สึกปวดหัวเมื่อเขาได้ยินเธอพูดแบบนั้น

เขานึกภาพออกว่าไอรดาจะเข้าข้างใครถ้าเธอรู้ความสัมพันธ์ของรษิกากับตัวเธอเอง

"คุณรษิกาออกมาดื่มน้ำ และเราก็คุยกันเรื่องอาการป่วยของลูก” เลอศิลป์ตอบอย่างเคร่งขรึม

เธอโกรธหรือเปล่า? ก็นะ… มันสายเกินไปแล้วที่จะกังวลเรื่องนี้