หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 820

ในตอนนั้น รษิกาก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำสารภาพรักของไอรดาอย่างไรดี

คือว่าฉันก็ชอบไอวี่เหมือนกัน แต่ฉันไม่เคยรู้สึกดีเลยเมื่อนึกถึงว่าจะต้องกลายเป็นแม่ของเธอ

เธอมีแม่แท้ๆ อยู่แล้ว ไม่ว่ายังไง เด็กๆ ก็จะชอบพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเองมากกว่า…

อชิกับเบนนี่เป็นตัวอย่างที่ดี แม้พวกเขาไม่รู้ความจริง แต่ท่าทีที่มีต่อเลอศิลป์ก็ชัดเจนแล้วว่ามันแตกต่างจากคนอื่น

“ไม่ได้เหรอคะ?” เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากรษิกา ไอรดาก็หลุบตาลงด้วยความผิดหวังและเสียใจ

รษิกาปวดใจเมื่อได้เห็นความผิดหวังของเด็กหญิง แต่ไม่มีอะไรที่เธอทำได้นอกจากการปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย เธออธิบายกับเด็กหญิงอย่างมีน้ำอดน้ำทน “ไอวี่ หนูจะมีแม่เป็นของหนูเองแน่นอนจ้ะ และเมื่อหนูมีแม่แล้ว หนูจะรู้ว่าการชอบแม่ของหนูกับการชอบฉันมันไม่ได้รู้สึกเหมือนกันเลยนะ”

ไอรดากำหมัดแน่นอย่างดื้อรั้นและมองหน้ารษิกาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา “หนูชอบคุณรษิกาคนเดียว!”

“ไม่หรอกจ้ะ…” รษิกาพูดอย่างหมดหนทางเมื่อเธอเห็นน้ำตาของไอรดา

แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ เด็กหญิงก็มองเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอใจเสีย

สายตาเธอดูเหมือนราวกับจะสามารถมองเห็นทะลุจิตใจของผู้อื่นได้ ซึ่งทำให้รษิกาตัวแข็งทื่อ

ในวินาทีต่อมา ไอรดาก็ปล่อยเสื้อเธอและวิ่งออกไปข้างนอก

“ไอวี่!” รษิการ้องออกมาขณะที่ตั้งสติได้ ทันทีที่เธอวิ่งตามเด็กหญิงออกไป ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เร่งฝีเท้าตามเธอมา

เมื่อเลอศิลป์วิ่งนำไป รษิกาก็จ้องมองแผ่นหลังเขาและวิ่งออกไปอีกสองสามก้าว จากนั้นก็ชะงักฝีเท้าไปด้วยความลังเล

ไอวี่วิ่งหนีไปเพราะฉัน ถ้าเธอเห็นฉันอีก เธอจะยิ่งรู้สึกแย่มากกว่าเดิมไหม? ฉันไม่ควร… ไม่ควรจะไปเจอหน้าเธออีกสักพักนับจากนี้ไปใช่ไหม?

ถ้าแม่ยังไม่ยอมรับพ่อ งั้นก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติที่แม่จะปฏิเสธไอวี่แบบนั้น แต่ใครจะรู้ว่าไอวี่จะผิดหวังมากและวิ่งหนีออกไปโดยไม่พูดอะไรเลย?