หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 890

ไอรดาหลุบตาลงอย่างสุขุมรอบคอบและซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเลอศิลป์ คุณรษิกามีกลิ่นหอมมากกว่าพ่อมาก!

เลอศิลป์รู้สึกเย้ยหยันกับสถานการณ์ที่ประชดประชันเช่นนี้ ไอวี่ชอบรษิกามากเพียงเพราะความผูกพันระหว่างแม่กับลูก

เขาไม่รู้เลยว่ารษิกาก็รู้สึกแบบเดียวกันกับไอรดา

เขาคิดว่ารษิกาเลือกงานของเธอมากกว่าจะเลือกไอรดา

“พ่ออย่าเสียใจเลย โอเคไหม?” ไอรดาจำการโทรคุยกันที่ทำให้เธอร้องไห้ได้ เธอกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงเขินอายและน่ารักว่า “หนูแค่อยากให้คุณรษิกาเป็นแม่ของหนูเท่านั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เลอศิลป์ก็นึกถึงสายนั้น และเขาก็เงียบไปไม่กี่วินาทีหลังจากที่ไอรดาถามคำถามซ้ำ

เลอศิลป์รู้สึกหงุดหงิดจึงต้องการหักล้างคำพูดของไอรดา อย่างไรก็ตาม เขานึกถึงคำแนะนำของจิรายุได้อย่างรวดเร็ว ในท้ายที่สุดแล้ว เลอศิลป์ก็ใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

เมื่อเขาระงับความโกรธได้แล้ว เลอศิลป์ก็ตอบอย่างคลุมเครือว่า “พ่อจะไม่แต่งงานกับคนที่ลูกไม่ชอบ นอกจากนี้พ่อก็ยังไม่มีแผนที่จะแต่งงานในเร็วๆ นี้ด้วย”

“หนูชอบแค่คุณรษิกาเท่านั้น!” ดวงตาของไอรดาเป็นประกาย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ผู้หญิงคนเดียวที่เลอศิลป์สามารถแต่งงานด้วยได้คือรษิกา เพราะไอรดาไม่ชอบผู้หญิงคนอื่นนอกจากรษิกาคนเดียว

แววขมขื่นปรากฏขึ้นในดวงตาของเลอศิลป์เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เขาไม่คาดหวังว่าไอรดาจะตอบสนองเร็วขนาดนี้

เมื่อไอรดาพูดคำเหล่านั้น ดวงตาของเธอก็มีแววตาเจ้าเล่ห์ขณะที่เธอจ้องมองเลอศิลป์

"พ่อรู้" เลอศิลป์ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

เลอศิลป์ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเฉยเมยเป็นคำตอบ เพราะเขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพที่รษิกาอยู่กับเจตนิน ถึงแม้ไม่อยากยอมรับแต่มันคือความจริง รษิกาไม่ใช่คนแบบเมื่อหกปีที่แล้ว ตอนนี้เธอดูสะดุดตามากขึ้น และฉันไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในสายตาเธออีกต่อไปแล้ว