หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 957

“คุณกับเด็กๆ เคยมาที่นี่กันหรือเปล่า?”

เลอศิลป์เดินมาหยุดอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่

รษิกาก็หยุดเดินไปเช่นกัน เธอมองไปรอบๆ ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่นะ”

ต้นไม้นั้นอยู่ตรงริมชายป่า

เมื่อวานนี้ เธออยู่กับอชิ เบนนี่ และไอรดาในป่าและตรงใกล้ๆ น้ำตก

เช่นนั้นแล้ว พวกเขาจึงไม่ได้มาในสถานที่เฉพาะเจาะจงอย่างนี้

เธอพยักหน้าเข้าใจ เลอศิลป์ทำท่าให้เธอดูที่โคนต้นไม้ใหญ่นั้น

รษิกามองตามมเขาไปและพิจารณาดูใกล้ๆ ซึ่งทำให้เธอได้เห็นรอยเท้าอย่างชัดเจน

จากที่มองดูแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันเป็นรอยเท้าของผู้ใหญ่

ขณะที่รอยเท้านั้นเคลื่อนไปทางชายทุ่งหญ้า รอยเท้านั้นก็ค่อยๆ จางหายไปมากขึ้น

ดังนั้น เธอจึงไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเจ้าของรอยเท้าเหล่านั้นไปที่ใดที่ใกล้เต็นท์หรือเปล่า

แต่มันแน่นอนว่ามีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วยเมื่อวานนี้ นอกเหนือจากเธอและเด็กๆ

อันที่จริง คนคนนั้นเฝ้าดูอยู่ใกล้ๆ ขณะที่เธอกำลังเล่นอยู่กับเด็กๆ

ความตระหนักรู้นั้นทำให้รษิกาหวาดกลัวไปทั่วทั้งใจ

“มีคนตามพวกคุณมาก อีกอย่าง คนคนนี้ก็มีประสบการณ์มากด้วย” เลอศิลป์สรุป

อย่างไรเสีย มันก็ชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วว่ารอยเท้าพวกนั้นหายไปเมื่อมีคนกระโดดออกมาจากต้นไม้

ใครกันนะที่พยายามมากขนาดนี้เพื่อสะกดรอยตามเธอ?

เขาไม่อาจหาคำตอบได้ จึงถามออกไปตรงๆ ว่า “คุณคิดว่าใครที่อยากจะสะกดรอยตามพวกคุณอย่างนี้?”

รษิกาขมวดคิ้วและส่ายหน้า

ฉันคิดไม่ออกเลยว่าฉันไปทำให้ใครขุ่นเคืองมาในช่วงนี้ ถ้าฉันพอจะบอกชื่อได้ คนเดียวที่พอเป็นไปได้ก็คือเขา อีกอย่าง มันกลายเป็นเรื่องธุรกิจไปแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่ทำอย่างนั้นแน่ๆ แต่นอกเหนือจากเขา…

ดูจากสีหน้าของเธอก่อนหน้านี้ เธอกำลังนึกถึงบางสิ่งบางอย่างอย่างชัดเจน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอกลับไม่พูดออกมา