หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 970

ศศิตาไม่ได้พูดถึงความเป็นไปได้ของการคืนดีกันเลย

เลอศิลป์เกร็งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ศศิตากล่าวต่อว่า “ฉันเป็นคนเลี้ยงดูไอวี่ขึ้นมา ฉันจะไม่ยอมให้แกยกหลานฉันให้เธอเด็ดขาด!”

เมื่อเลอศิลป์รู้ว่าแม่ของเขาพูดออกนอกเรื่อง เขาก็กุมขมับแล้วพูดว่า "มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิด เมื่อสองวันก่อน ไอวี่ล้มป่วย ตอนนี้ลูกผมพักฟื้นอยู่ที่บ้านคุณรษิกา”

เขารู้สึกว่าศศิตากำลังพยายามปิดบังบางสิ่งบางอย่าง และเขาไม่เชื่อแม้แต่คำเดียวที่แม่เพิ่งพูด เขารู้สึกว่าแม่รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสองวันก่อน

ตราบเท่าที่เขายังกังวล การโกหกต่อไปก็ไม่มีประโยชน์

ในที่สุด ศศิตาก็มีเหตุผลที่ถูกต้องที่จะโกรธเมื่อลูกชายของเธอบอกความจริง

“ทำไมไม่บอกฉันว่าไอวี่ป่วย? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะทิ้งเธอไว้กับรษิกา!”

เลอศิลป์ทำได้เพียงขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร

เขาไม่กล้าโต้เถียงกับแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้

“รษิกาทอดทิ้งเธอไปก่อน และมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับไอวี่เสมอเมื่อเธออยู่กับรษิกา! แต่แกยังกล้าปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน! ถึงแกจะไม่กังวล แต่ฉันกังวล!”

ความโกรธแผ่ไปทั่วใบหน้าของศศิตา “ฉันไม่สนใจว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันอยากให้แกพาไอวี่กลับบ้านมาเดี๋ยวนี้! ถ้าแกไม่อยากดูแลเธอ ฉันจะทำเอง!”

เลอศิลป์ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรจนทำให้แม่คิดว่าเขาไม่ต้องการไอรดา

เมื่อเห็นว่าศศิตาโกรธมาก เขาก็ทำได้เพียงอธิบายกับเธออย่างใจเย็นว่า “ไอวี่ยังคงพักฟื้นอยู่ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น คุณรษิกามีทักษะด้านการแพทย์เป็นอย่างมาก และผมสบายใจเมื่อรู้ว่าไอวี่อยู่ภายใต้การดูแลของเธอ”

ศศิตาขอร้องให้เห็นต่าง “ด้วยความมั่งคั่งและเงินทองของเรา เราน่าจะหาหมอให้เธอได้ไม่ยาก ทำไมเราต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับรษิกาด้วย? เอาไอวี่กลับมา ฉันจะหาหมอที่ดีที่สุดให้เธอเอง!”

ไม่มีคำตอบจากเลอศิลป์