หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 971

รษิกากำลังเตรียมอาหารกลางวันให้เด็กๆ จู่ๆ เสียงกริ่งประตูบ้านของพวกเขาก็ดังขึ้น

ด้วยเชื่อว่าอาจเป็นเลอศิลป์ที่ต้องการเจอเด็กๆ หรือเมธินีมาถามเธอเกี่ยวกับความคืบหน้าของการสืบเรื่องนั้น รษิกาจึงไม่คิดมากและวางข้าวของลงก่อนจะไปเปิดประตู

เมื่อเปิดประตูและเห็นว่าใครอยู่หน้าบ้าน เธอก็ตัวแข็งทื่อ

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” ศศิตามองรษิกาตั้งหัวจรดเท้า

รษิกาตั้งสติและหลับตาลงก่อนจะทักทายว่า “คุณศศิตา”

ศศิตาพึมพำตอบอย่างเย็นชา “นี่คือวิธีที่เธอปฏิบัติต่อแขกเหรอ? ให้พวกเขายืนอยู่ที่ประตูอย่างนี้เนี่ยนะ?”

รษิกาขมวดคิ้ว เธอจ้องมองศศิตาอย่างระมัดระวังขณะที่เธอจำได้อย่างชัดเจนถึงสิ่งที่ศศิตาเคยทำกับสถาบันวิจัย

เราไม่ได้พบกันตั้งแต่นั้นมา ฉันสงสัยว่าทำไมวันนี้เธอถึงได้มาหาฉัน นอกจากนี้ ไอวี่ก็อยู่ที่นี่ ครั้งที่แล้วศศิตาทำลายสถาบันวิจัยเพราะฉันเข้าใกล้ไอวี่มากเกินไป ฉันกลัวว่าเธอจะทำอะไรอีกถ้าเธอเจอไอวี่ที่นี่ แต่บางทีศศิตาอาจจะรู้อยู่แล้ว และนั่นคือสาเหตุที่เธอมาที่นี่

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาก็เบี่ยงตัวออกไปเพื่อให้ศศิตาเข้ามา “เชิญค่ะ”

ศศิตาเดินเข้ามาและมองไปรอบๆ ห้องนั่งเล่น “ไอวี่อยู่ไหน?”

หัวใจของรษิกาเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอมาเพราะรู้ว่าไอวี่อยู่ที่นี่

ก่อนที่เธอจะตอบ เด็กทั้งสามคนก็วิ่งออกจากครัวมา

เพราะคิดว่าเลอศิลป์มาที่นี่ ทุกคนจึงยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างมีความสุข แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับแข็งทื่อไปเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

“คุณย่า...” ไอรดาร้องออกมาอย่างลังเล

ฉันจำได้ว่าคุณย่าไม่ชอบคุณรษิกา อีกอย่าง สีหน้าของคุณย่ายังดูไม่ดีเลยด้วย

ศศิตารีบมองไอรดาตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อยืนยันว่าไอรดาไม่เป็นอันตราย เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไอวี่ มาหาย่าหน่อย” เธอพูดพร้อมโบกมือให้ไอรดา

ไอรดาจ้องมองศศิตาอย่างลังเลและไม่ขยับตัว

“มาที่นี่เดี๋ยวนี้” ศศิตาพูดซ้ำพร้อมกับขมวดคิ้วก่อนที่จะมองรษิกาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เธอคิดว่ารษิกาเป็นสาเหตุที่ไอรดาไม่เชื่อฟัง

เมื่อสังเกตเห็นท่าทีที่ศศิตามองรษิกา ไอรดาจึงเดินเข้าไปช้าๆ โดยเกรงว่าศศิตาจะระบายความโกรธที่เธอมีใส่รษิกา

ศศิตาอุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขนและตรวจดูหลานสาวอย่างระมัดระวังอีกครั้ง “ย่าได้ยินมาว่าหนูป่วย ตอนนี้หนูรู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง?”

ไอรดาเหลือบมองรษิกา

รษิกายิ้มอย่างสบายใจให้ไอรดาและตอบอย่างอบอุ่นว่า “ไอวี่ได้พักผ่อนมาหนึ่งอาทิตย์ และตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ”

ทันใดนั้น ศศิตาก็ประกาศว่า “ในเมื่อตอนนี้หลานรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว กลับบ้านกับย่ากันเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็ขมวดคิ้ว ความไม่เต็มใจปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ

ศศิตาเข้าใจสิ่งที่ไอรดากำลังคิดและรู้ว่าเธอไม่สามารถโน้มน้าวเด็กน้อยได้ เธอจึงมองไปทางของรษิกา

“ฉันได้ยินจากเลอศิลป์ว่าไอวี่ฟื้นตัวได้ดีแล้ว ต้องขอบคุณการดูแลของเธอนะ ในเมื่อตอนนี้เธอไม่เป็นไรแล้ว ฉันเลยอยากพาเธอกลับบ้าน เธอไม่มีข้อโต้แย้งอะไรใช่ไหม?”

ไม่มีความรู้สึกขอบคุณในน้ำเสียงของเธอเลย

รษิกาคือต้นเหตุที่ไอรดาป่วยตั้งแต่แรก

และในความเห็นของศศิตา มันเป็นเรื่องปกติที่รษิกาซึ่งเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของไอรดาจะต้องดูแลไอรดาในขณะที่เธอป่วย