หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 972

รษิกาเดาได้นานแล้วว่าศศิตาจะปฏิบัติต่อเธอด้วยท่าทีที่ไม่พึงประสงค์ แม้ว่าเธอจะไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมาบนใบหน้าของเธอเลย

“เป็นความต้องการของไอวี่กับคุณเลอศิลป์ที่จะให้ไอวี่อยู่ที่นี่ค่ะ ในฐานะที่คุณเป็นย่าของเธอ ฉันไม่มีอะไรจะแย้งหากคุณต้องการพาเธอกลับไป แต่ฉันหวังว่าคุณจะเคารพความคิดเห็นของไอวี่ด้วยนะคะ”

ศศิตาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

เมื่อกี้ฉันถามไอวี่ไปแล้ว ฉันสงสัยว่ารษิการ่ายมนต์อะไรใส่หลานฉันจนทำให้เธอไม่ยอมกลับบ้าน นั่นคือเหตุผลที่ฉันหันไปถามรษิกา แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะไร้ไหวพริบขนาดนี้!

ศศิตาโกรธมาก

ทันใดนั้น ไอรดาก็พูดขึ้นว่า “ คุณย่าคะ หนูไม่อยากกลับบ้าน หนูอยากอยู่ที่นี่ หนูอยากเล่นกับอชิและเบนนี่”

ไอรดามองศศิตาอย่างน่าสงสาร

โดยปกติแล้วเมื่อไอรดาแสดงสีหน้าเช่นนั้น ศศิตาก็จะทำตามความปรารถนาของเธอ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ศศิตาเต็มไปด้วยความโกรธ ดังนั้นท่าทีของไอรดาจึงเป็นเพียงการเติมเชื้อเพลิงใส่กองไฟเท่านั้น

“หนูต้องกลับบ้านแม้ว่าจะไม่ต้องการก็ตาม หนูอยู่ในครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์นะ จะมาอยู่บ้านคนอื่นตลอดเวลาและทำให้พวกเขาเดือดร้อนได้ยังไง?”

ไอรดาตอบอย่างสิ้นหวังด้วยความกลัว “แต่หนูไม่ได้ก่อปัญหาอะไรนี่คะ” เธอหันไปมองรษิกาเพื่อขอความช่วยเหลือ

หัวใจของรษิกาอ่อนลงเมื่อเธอสบตาไอรดาและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “หนูไม่ได้ก่อปัญหาจ้ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็หันไปมองศศิตาอีกครั้ง โดยหวังว่าย่าจะเข้าใจว่าเธอไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับรษิกาเลย

ไฟในใจของศศิตาลุกโชนยิ่งขึ้นเมื่อเธอได้ยินการสนทนาของพวกเขา แต่เธอไม่สามารถระบายความโกรธใส่ไอรดาได้

เธอเงยหน้าขึ้นมองรษิกาที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“ถ้าเธอว่างมาก ก็ใช้เวลาอยู่กับลูกสองคนของเธอให้มากแทนสิ ไอวี่เป็นคนในครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ เธอไม่จำเป็นต้องแกล้งทำดีและดูแลไอวี่หรอก!” ศศิตากล่าวโดยกวาดตามองอชิและเบนนี่อย่างเย็นชา

อชิและเบนนี่จ้องมองศศิตาอย่างคาดหวัง เนื่องจากเธอเป็นคุณย่าของไอรดา นั่นหมายความว่าเธอก็เป็นคุณย่าของพวกเขาด้วย

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยขาดความรักของผู้อาวุโส แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกถึงความเป็นเครือญาติที่อธิบายไม่ได้เมื่อเห็นศศิตา

อย่างไรก็ตาม ความอบอุ่นนั้นจางหายไปเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นท่าทีของศศิตาที่มีต่อรษิกา และตอนนี้ พวกเขาผิดหวังมากยิ่งขึ้นที่ถูกศศิตามองอย่างเย็นชาเช่นนี้

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงละสายตาจากศศิตาไป

รษิกาก้าวไปข้างหน้าและดึงพวกเขาไปข้างหลังเธอ

“ฉันแค่ทำสิ่งที่ฉันควรทำในฐานะแพทย์ค่ะ คุณศศิตา คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเลยค่ะ ฉันไม่สนใจตำแหน่งนั้น”

อชิและเบนนี่ไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงตำแหน่งใด แต่ศศิตาเข้าใจ

“ก็สมควรแล้ว!” ศศิตาสูดจมูกก่อนลุกขึ้นจากโซฟาขณะอุ้มไอรดาไว้

เมื่อไอรดารู้ว่าศศิตาจะพาเธอกลับไป น้ำตาก็ไหลออกมาทันที

“อชิ เบนนี่... พี่ชายหนู...” เธอกระอักออกมา

ศศิตารู้สึกเจ็บปวดอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินเสียงอันโศกเศร้าของไอรดา แต่ในไม่ช้า เธอก็ฝืนใจและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “พวกเขาไม่ใช่พี่น้องของหลาน ครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์มีหลานแค่เพียงคนเดียว ไม่มีพี่ชายที่ไหนทั้งนั้น”

นั่นยิ่งทำให้ไอรดาร้องไห้หนักขึ้น

รษิกาไม่สามารถทนดูได้ได้อีกต่อไป เธออยากก้าวเข้าไปปลอบใจไอรดา แต่สายตาของศศิตากลับตรึงเธอไว้ตรงจุดที่เธอยืน

อย่างไรก็ตาม อชิและเบนนี่สังเกตเห็นว่าไอรดาร้องไห้หนักมาก พวกเขาจึงรีบวิ่งไปปลอบเธอ

“คุณย่าครับ โปรดให้ไอวี่อยู่ที่นี่ต่ออีกสองวันเถอะครับ! เราจะดูแลเธออย่างดี!”