หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 31

ตอนที่30

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

เผลอหลับไปพร้อมกับภูตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีตื่นขึ้นมาปรากฏว่าจากตอนแรกที่อยู่บนโซฟาแต่ล่าสุดเขามานอนอยู่บนเตียงแล้ว สิ่งแรกที่ทำตามความเคยชินก็คือการที่คินรีบมองหานาฬิกา จนพบว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่ม ท่ามกลางความเงียบของห้องที่ว่างเปล่า ดวงตาคู่สวยมองกวาดหาใครอีกคนที่ควรจะอยู่ด้วยแต่กลับไร้วี่แวว เจอแบบนี้คินชักเริ่มใจฝ่อ ภูคงไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นกล้าทิ้งเขาไว้ที่นี่ตามลำพังหรอกนะ

…แกร๊กกกก!... กระทั่งเสียงห้องพักถูกเปิดเข้ามา หันไปมองถึงได้พบว่าคนที่กำลังตามหาเดินเข้ามาพร้อมอาอาหารมากมายในมือ คินกอดอก เมื่อภูหันมามองเขารีบเบือนหน้าหนี

“ตื่นแล้วหรอ”

“……….” ขนาดโดนภูถามคินยังไม่ยอมตอบ

“อ๋อ จะไม่คุยกับกูใช่ไหม” ภูถามย้ำมาอีกครั้งและแน่นอนว่าสิ่งที่ได้กลับไปก็คือความเงียบจากคินตามเดิม เจอแบบนี้ภูเลยถอดใจ เลิกจะเซ้าซี้ใครอีกคนแล้วเดินตรงไปยังส่วนของห้องครัวที่พอมีจานชามให้สามารถนำอาหารมาทานได้ จัดแจงทุกอย่างจนเรียบร้อย เหลือก็แค่รอให้คินเดินออกมานั่งทานร่วมกัน แล้วเสียงเดินตึงตังจากคนหน้าบึ้งก็ปรากฏ ภูแอบยิ้ม ต่อให้โกรธอยู่แค่ไหนแต่ก็ต้องแพ้ให้แก่ความหิวสินะ

“กินเยอะๆ ช่วงนี้มึงดูผอมลงมาก”

“เหอะ แล้วเพราะใครกันหละมาทำให้คนอื่นเขาคิดมากจนกินอะไรไม่ได้” โดนสวนมาแบบนี้ภูต้องเงียบ บรรยากาศกลับมาอึดอัดอีกครั้งแต่ต่างคนต่างยังคงนั่งทานอาหาร ไม่ได้มีการพูดคุยกันอย่างที่ควรเป็น

…ครืดดด!... คินทานไปเพียงนิดเดียวก็ลุกออกจากเก้าอี้ เดินหนีกลับไปบนเตียงตามเดิม ตอนแรกภูคิดว่าหลังจากที่คินตื่นแล้วก็คงจะกลับมาคุยกันตามปกติได้ แต่ก็เปล่าเลย เหมือนทุกอย่างจะยิ่งแย่ลงไปอีกเมื่อตัวเขายังไม่ได้คิดจะคุยหรือขอโทษคินแบบจริงจัง หนักใจพอสมควร เพราะปกติก็ไม่เคยจะต้องมาตามง้อใครด้วยสิ

แต่จนแล้วจนรอดภูคิดว่าก็ต้องทำ

เพราะไม่อย่างงั้นก็คงจะไม่มีทางได้คินกลับคืนมาแน่

คิดได้แบบนี้หลังจากที่ทำอะไรจนเสร็จเรียบร้อย ถึงเวลาที่ต้องเข้านอนภูเดินไปทิ้งตัวนั่งลงยังเตียงอีกฝั่งที่ว่าง คินทำเป็นว่าหลับไปแล้วแต่ภูดูออกว่าอีกคนเพียงแกล้งเพราะไม่อยากคุยกับเขาเท่านั้น ภูถอนหายใจ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง

…หมับ!..

“อย่า!” แทบจะทันทีที่ภูคว้าเอวของคินเข้ามากอดเสียงร้องห้ามจากอีกฝ่ายก็ดัง แต่ภูไม่สนใจ ดึงดันจะกอดอยู่แบบนั้นจนสุดท้ายก็เป็นคินที่ต้องยอมอยู่นิ่งให้ ภูซุกหน้าลงบนไหล่ของร่างในอ้อมแขน

“กูขอโทษนะ ตอนนี้กูรู้ความจริงทั้งหมดแล้วและกูก็รู้ว่ากูแย่มาก แต่มึงจะยกโทษให้กูได้ไหม”

“…………..” ไม่มีเสียงตอบ คินยังคงรักษาความเงียบได้ดีเยี่ยม

“คิน คุยกับกูหน่อยสิ”

“ง่ายเกินไปหรือเปล่า” แต่แล้วในที่สุดคินก็ยอมจะปริปากพูด ถึงแม้จะเป็นในแนวโน้มที่ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นก็ตาม

“พี่มันเห็นแก่ตัว ตอนนั้นทำทุกทางเพื่อจะไป…แต่พอตอนนี้ดันอยากจะกลับมาดื้อๆ”

“กูรู้ แต่จะให้กูทำยังไง…กูรู้ก็แค่ว่าอยากจะคืนดีกับมึง”

“…………”

“มึงคงจะไม่ยกโทษให้กูง่ายๆหรอกใช่ไหม กูผิดมาก กูทำมึงร้องไห้ตั้งหลายครั้ง”

“……………”

“เพราะฉะนั้นมึงจะโกรธกูนานแค่ไหนก็ได้ แต่กูก็จะแค่ตามง้อมึงเรื่อยๆแบบนี้…จนกว่ามึงจะใจอ่อนสักวัน”

“ไม่มีวันนั้นหรอก” ภูแอบหน้าเสียกับประโยคนี้ของภู

“ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังได้มีมึงในชีวิต” พูดจบประโยคสองแขนกระชับกอดคินแน่นขึ้น มันแย่มากว่าที่คิดเพราะถึงแม้จะนอนกอดกันอยู่แต่กลับไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลย การที่คินเงียบใส่แบบนี้มันรุนแรงมากกว่าในตอนที่อีกฝ่ายตะโกนด่าทอเสียอีก อย่างน้อยก็ยังพอได้รู้ว่าในใจของคินคิดอะไร ไม่ใช่เอาแต่เงียบใส่แล้วทำเหมือนว่าภูเป็นเพียงธาตุอากาศ

บทเรียนในครั้งนี้หนักมาก

ถ้าเกิดว่าได้คินกลับมาเป็นของตัวเองอีกครั้ง ภูจะไม่มีทางใจร้อนและไร้สติอีกแล้ว

………………………

สายตาทั้งสองคู่กำลังจับจ้องกัน อีกหนึ่งคนนั่งกระชับผ้าห่มในมือเอาไว้แน่นในขณะที่อีกฝ่ายมีเสื้อผ้าอยู่บนตัวเรียบร้อย เอิร์ธตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ระบมไปทั้งตัว เขาพูดไม่ออก เหมือนสมองตัดขาดการมีความคิดไปแล้วเมื่อได้รู้ว่าทุกสิ่งที่ผ่านมาเมื่อคืนคือเรื่องจริงไม่ใช่เพียงความฝัน รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ทำไมจะต้องเป็นเขาที่เป็นฝ่ายสู้แรงของแบงค์ไม่ได้ คิดได้แบบนี้น้ำสีใสในหน่วยตาเริ่มคลออีกครั้ง

“มึงกลับไปได้แล้ว” แต่เอิร์ธฝืนพูดออกไปแม้จะเสียงสั่น

…หมับ… แต่นอกจากที่แบงค์จะไม่ยอมตอบอีกคนยังยื่นมือมาจับที่หน้าผาก

“มึงตัวร้อน กินข้าวกินยาก่อน นอนพักซะ…กูจะอยู่เฝ้าแล้วเดี๋ยวตอนเย็นกูจะกลับ”

“ไม่ มึงต้องกลับตอนนี้” เอิร์ธยังคงดื้อรั้น ปัดมือของแบงค์ออกพลางพยุงพาตัวเองเพื่อจะลงจากเตียง

“ซี้ดดด!” แต่เพียงก้าวขาลงพื้นเท่านั้นเสียงซี้ดปากด้วยความเจ็บหลุดดัง เอิร์ธเบ้หน้า มันเจ็บมากจนเขาต้องรีบกลับไปนั่งลงบนเตียงตามเดิม ท่าทางของคนหัวดื้อทำให้แบงค์ชักมีน้ำโห ตรงเข้าไปคว้าที่แขนของเอิร์ธ

…ผลั้ก!... ก่อนจะเหวี่ยงอีกฝ่ายลงบนเตียงตามเดิม ซึ่งนั่นทำให้เอิร์ธเบิกตากว้าง

“ฮึก!ออกไปไอ้เหี้ย กูไม่ให้ทำแล้ว!!” ก่อนจะเป็นแบงค์เสียเองที่ตกใจ เพราะเขาเพียงจะให้เอิร์ธกลับไปนอนพัก ไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดี แต่เหมือนอีกคนจะฝังใจมากจนหลุดร้องไห้ออกมา เจอแบบนี้ยิ่งรู้สึกผิด

“กูขอโทษ กูแค่จะให้มึงนอนพัก…ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ”

…หมับ… พูดจบแบงค์คว้าอีกคนมากอดเอาไว้และเอิร์ธเองก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นคาอยู่ในอ้อมอกของเขา

“อย่าร้อง เรื่องเมื่อคืนกูไม่ลืมหรอก กูรับผิดชอบมึงอยู่แล้ว”

“มึงจะมารับผิดชอบอะไรกูได้ เอาตัวเองให้รอดเถอะ” ขนาดร้องไห้อยู่แต่เอิร์ธยังปากดีได้

“กูเอาตัวเองรอดอยู่แล้วแต่กูก็แค่ต้องดูแลมึงเพิ่มด้วย”

“………..” เอิร์ธยังคงหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมที่จะเงยหน้าขึ้นสบตา

“เลิกทำหน้ายุ่งสักที มันน่ารัก เดี๋ยวกูก็อดใจไม่ไหวหรอก”