หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 33

ตอนที่32

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

พื้นที่ภายในห้องแทบจะปกคลุมไปด้วยช่อดอกไม้ บางส่วนที่เหี่ยวตามกาลเวลาแต่คินยังคงเก็บเอาไว้ไม่ได้นำเอาไปทิ้ง พักหลังเริ่มไม่มีข้อความเขียนติด จำได้ว่าล่าสุดข้อความที่ได้รับก็คือคำว่า ‘ช่วงนี้กูติดซ้อมนะ ไม่ว่างเลย แต่ดอกไม้ไปถึงทุกวันแน่’ ซึ่งพอคาดเดาได้ว่าตัวของภูน่าจะยุ่งมาก ส่วนดอกไม้ที่ถูกนำมาวางไว้ให้ทุกวันก็คงเป็นฝีมือของคนส่งของ

ยอมรับว่าเหงา และก็แอบรอ

เพราะนี่มันก็เป็นอาทิตย์แล้วนะที่ไม่ได้เจอเลย…

“หน้าหงอยเป็นหมาป่วยเลยนะ” เสียงแซวจากเจ้าตัวเล็กในห้องดังขึ้นและคินมองดุ

“ธาร…ตั้งแต่มีแฟนนี่ทำตัวแมนจังนะ พูดจาดิบเถื่อน”

“แค่นี้ทำดุอ่ะ ที่พี่ภูหนักกว่านี้อีก” โดนสวนมาแบบนี้คินชี้หน้าคาดโทษ หนังสือที่นั่งอ่านด้วยกันไร้ความหมายเมื่อคนทั้งสองในห้องเปลี่ยนมาเป็นวิ่งไล่กันแทน กว่าจะกลับมาสนใจบทเรียนต่อได้ใช้เวลาพอสมควร ไทม์ไลน์ในชีวิตประจำวันของคินยังคงไม่ได้เปลี่ยนแปลงนัก วันหยุดถ้าว่างก็จะนัดธารมาอ่านหนังสือ วนเวียนอยู่กับการเรียน หากไม่รวมเรื่องของภูเขาก็แค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่คุยกับหนังสือมากกว่าคนทั่วไปเสียอีก

“พรุ่งนี้ทำการบ้านด้วย…แล้ววันจันทร์ก็มาเรียนด้วยนะ” นั่งอ่านจนบ่ายธารขอตัวกลับ แต่ไม่ลืมจะกำชับเพื่อนสนิทว่าวันจันทร์จะต้องมาเรียน ส่วนคินพยักหน้ารับ ไม่ได้มีเหตุผลอะไรอยู่แล้วที่จะไปเรียนไม่ได้

…กึก… ล็อคประตูห้องเสร็จเดินกลับมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงกว้าง มือคว้าโทรศัพท์มาเล่นเพราะไม่มีอะไรทำ เลื่อนไล่ดูหน้าเฟสบุ๊คก่อนสะดุดเข้ากับเพจของมหาลัยที่กำลังไลฟ์สด

วันนี้มีการแข่งกีฬาอะไรไม่รู้

แต่พอมองแล้วก็ชัดเจน สีฟ้าทั้งจอขนาดนั้น น่าจะเป็นเตะบอลไปไม่ได้…

“พี่ภูแข่ง” คินหลุดพูดเมื่อนึกขึ้นได้ ภูหายไปหลายวันก็เพื่อแข่งขันรายการนี้ เขาลืมเพราะมัวแต่เตรียมสอบย่อย แต่เมื่อนึกออกมือก็รีบกดเข้าไปในไลฟ์ทันที ตามดูแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะภูจะได้ไม่ต้องรู้ตัวว่าเขาเองก็สนใจภูมาก นอนดูอยู่เกือบชั่วโมงก็ยังไม่ถึงคิวของภูเสียที จนตาเกือบจะปิด

//กรี๊ดดด!!!// แต่เสียงกรี๊ดที่ดังออกมาจากในไลฟ์ทำคินสะดุ้ง ดังเสียจนไม่มีอาการง่วงแล้วเนี่ย พอลองมองถึงได้ทราบสาเหตุ ที่แท้ก็ถึงทีมของภูแข่งแล้วนั่นเอง และภูก็ยังคงเป็นผลัดสุดท้ายแบบไม่ต้องเดา ถึงแม้จะรู้ว่าฝีมือแบบภูถ้าแข่งกับคนในมหาลัยคงหาคนเทียบได้ยาก แต่ถึงอย่างนั้นแล้วคินก็แอบกลัวว่าภูจะแพ้ ลุ้นอยู่หน้าจอจนต้องลุกขึ้นนั่ง

แต่นั่งดูจนถึงกลางเกม

//ว้าวมีคนกระซิบมาว่าน้องคินเข้ามาดูด้วย โอ้โหงานนี้คนดังของมหาลัยก็ยังให้ความสนใจหรอครับเนี่ย// ก่อนจะแจคพ็อตแตกที่คนพากษ์ประจำการแข่งดันประกาศชื่อของคินออกไมค์ เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวน้อยใหญ่น่ะไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อกล้องจับไปที่ภูแล้วรายนั้นส่งรอยยิ้มมาให้นี่สิ

“บ้าชะมัด” คินหลุดพึมพำ แก้มแดงจัดด้วยความเขิน

กะว่าจะเนียนซักหน่อย

ทำไมต้องมาทำความแตกด้วยเนี่ย…

แต่นั่งดูมาขนาดนี้จะกดออกก็กะไร สุดท้ายก็นั่งดูจนเผลอร้องเย้เมื่อพบว่าทีมของภูชนะ คราวนี้ยิ่งแล้วหนัก กล้องจับไปที่ผู้ชนะอย่างไม่ต้องคิด และถัดจากนั้นไม่กี่วิเสียงกรี๊ดลั่นสนามอีกครั้ง เมื่อภูส่งจุ๊บให้กล้อง คนอื่นก็พากันกรี๊ดคอแทบแตกโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าแท้จริงแล้วเขาส่งความรักให้คนของตัวเองตางหาก

…พรึบ.. คินออกจากไลฟ์ วางโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะมุดหน้าลงบนหมอน หัวใจของเขาเต้นรัวเสียจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาข้างนอก ความรู้สึกแบบนี้กลับมาอีกครั้ง ไม่ได้แตกต่างจากตอนที่อ่านข้อความหวานเลี่ยนจากช่อดอกไม้ แถมนอกเหนือไปกว่านั้นคนที่ทำให้คินยิ้มได้ขนาดนี้ก็ยังเป็นคนคนเดียวกัน

“คิดถึง…” สุดท้ายก็ต้องยอมรับความรู้สึกของตัวเอง ภาพเก่าๆเริ่มย้อนเข้ามาอีกครั้ง อ้อมกอดของภูอบอุ่นแค่ไหนเขาไม่เคยลืม และในตอนที่อยู่ด้วยกันมันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ยังมีอีกตั้งหลายที่ที่เคยพูดด้วยกันเอาไว้ว่าจะไปแต่ก็ยังไม่ได้ไป ร้านอาหารตั้งหลายร้านที่ตัวเขาบอกว่าอยากจะทานและภูก็รับปากว่าถ้าว่างจะเลี้ยงทันที

เริ่มไม่อยากโกรธแล้วอ่ะ

ยิ่งไม่ได้เจอตั้งนานแบบนี้ยิ่งชัดเจน อยากเจอชะมัดเลย…

“เฮ้อ….” นอนพลิกไปมาอยู่บนเตียงนานนับชั่วโมง จนในที่สุดก็ทนไม่ไหวตัดสินใจแอบเปิดประตูห้องแล้วชะโงกหน้าออกไปมองห้องซึ่งอยู่ตรงข้ามกัน เป็นเมื่อก่อนนะเข้าออกได้สบาย แต่ตอนนี้ไม่มีกุญแจห้องของภูแล้ว คินเผยหน้าเศร้า เขาขมวดคิ้วแล้วเดินไปยืนกอดอกอยู่หน้าห้องของภู ทางรายนั้นยังไม่น่ากลับ ตอนนี้คือทั้งอยากงอนและก็ทั้งคิดถึง พอระบายอะไรกับใครไม่ได้

…ปึก.. คินเลยเตะไปที่ประตูไม้เบื้องหน้า

“เห้ย ทำลายข้าวของอะไรของกูเนี่ย” ก่อนต้องสะดุ้งกับเสียงคุ้นเคยที่ดังมาจากด้านหลัง หันกลับไปมองพบว่าเป็นใครคินแทบอยากเอาหน้ามุดหน้า เตรียมรีบวิ่งเผ่นกลับเข้าห้อง

..หมับ!!!.. แต่แขนกลับถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน

“ตัวก็เปียกไม่ต้องมาจับเลย” คินแสร้งทำหาข้ออ้างเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“………..”

“โอ้ยพี่ภู!” ก่อนต้องตะโกนท่ามกลางเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย เมื่อภูนอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังสะบัดผมที่เปียกของตัวเองใส่คินอีกด้วย เจอแบบนี้คินยิ่งพยายามจะดึงแขนของตัวเองออกในขณะที่ภูก็พยายามจะรั้งตัวของคินเอาไว้

“ปล่อย!!ตัวก็เปียกอย่ามากอด!แล้วถ้าคนผ่านไปมาจะทำยังไงเนี่ย”

“ก็คงอิจฉามึงแหละที่มีผัวหล่อ” คำนี้ทำคินเบิกตากว้าง

“ผมยังไม่ได้หายโกรธพี่นะ” แล้วเหมือนเตือนความจำเพราะแรงกอดจากภูอ่อนลง แถมหน้าหงอยเหมือนลูกหมา

“ก็คิดถึง กูไม่ได้เจอมึงตั้งหลายวัน…ลืมตัวไปหน่อย” พูดเสียงอ่อนพร้อมกับแขนที่ยอมปล่อยคินออก ท่าทางของอีกฝ่ายทำคินแอบอมยิ้ม ถ้าเป็นภูเมื่อก่อนไม่มีทางยอมอ่อนข้อให้เขาหรอก แต่ในตอนนี้เหมือนภูใจเย็นขึ้นมาก

“วันนี้ยังไม่ได้ดอกไม้เลย” คินแกล้งทวง ส่วนอีกฝ่ายทำยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าคินรอ