หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 35

ตอนที่34

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

กิจวัตรประจำวันที่ทำร่วมกันกลับมาอีกครั้ง ก่อนไปเรียนยังคงวุ่นวายเพราะต่างคนต่างตื่นสาย จะต้องผลัดกันอาบน้ำรวมไปถึงคินที่ต้องวิ่งไปเอาเสื้อนักศึกษาของภูมารีดให้ ส่วนหน้าที่เตรียมอาหารเช้าเล็กน้อยก็เป็นของใครอีกคน กลิ่นขนมปังปิ้งลอยแตะจมูกเช่นเดียวกับน้ำส้มสดในแก้วที่ถูกเตรียมเอาไว้ การเอาใจใส่เล็กน้อยที่ทำให้คินยิ้มพึงพอใจ นั่งทานอาหารเช้าด้วยกันทางฝ่ายของภูก็เอาแต่ยิ้มและมองหน้ากันไม่เลิก

“ยิ้มอะไรนักหนา”

“ก็มึงน่ารัก มองหน้าก็ต้องยิ้มดิ” ได้คำตอบมาคินย่นจมูกใส่ทั้งทีก็แอบเขินในใจ

“รีบกินได้แล้วเดี๋ยวจะไปสาย” แกล้งดุภูไปซึ่งทางฝ่ายนั้นก็ขานรับอย่างดิบดี ทานกันจนอิ่มถึงเวลาเดินทางไปมหาลัย คินหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกจากห้องส่วนภูก็เข้าไปเอาของที่ห้องเจ้าตัวซึ่งอยู่ตรงข้าม เพียงไม่นานนักคนอายุมากกว่าเดินกลับออกมาพร้อมกับกุญแจรถในมือ

“ซ้อนท้ายมอไซค์หน่อยไหม?” คำถามที่ภูส่งมาให้และคินพยักหน้ารับไป

“ห้ามขับเร็วด้วย”

“ไม่อ่ะ ขับช้ามึงก็ไม่ยอมกอดเอวดิ” ภูสวนมาหน้าตาเจ้าเล่ห์ โดนคินเตะขาหนึ่งทีระหว่างที่ยืนอยู่ในลิฟต์ เมื่อถึงชั้นจอดรถคินรีบเดินตรงไปยังโซนจอดรถที่เป็นพื้นที่สำหับห้องของภู ดูเหมือนจะมีรถมาจอดเพิ่มอีกหลายคัน

“คนคนเดียวต้องมีรถเยอะแยะเลยหรือไง”

“เผื่อแฟนอยากเปลี่ยนคันไง จะได้ให้เลือก” แต่คำตอบที่ได้มาก็ยังคงกวนประสาทและทำให้เขินได้เสมอ คินเลยเลือกที่จะเงียบก่อนจะต้องหน้าแดงจนแทบระเบิด มองใครอีกคนที่เดินเข้าไปคร่อมมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่จอดอยู่ เขาไม่เคยซ้อนท้ายคันนี้ของภูเพราะเหมือนจะเพิ่งถอยมาใหม่ เมื่อก้าวขาขึ้นคร่อมภูยังไม่ยอมออกตัว

“กอดเอวด้วยดิ”

“ไม่เอา” คินรีบปฏิเสธแต่ทางคนขับก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“งั้นก็ไม่ไป”

“อะไรอ่ะ”

“........” ภูไม่ตอบแต่หันกลับมาส่งสายตากวนประสาทให้ คินชักสีหน้า

“จับแค่นี้พอ” ก่อนจะเอ่ยอ้อมแอ้มพร้อมมือที่จับชายเสื้อแจคเกตของใครอีกคน เพียงเท่านี้ที่ภูเผยรอยยิ้ม เสียงมอเตอร์ไซค์ขับเคลื่อนออกไปตามเส้นทางของถนน รถยามเช้าค่อนข้างติดแต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพียงไม่นานนักก็ถึงที่หมายซึ่งคือเขตรั้วของมหาลัย ขี่เข้ามาจอดส่งคินที่หน้าตึกคณะ สร้างโลกส่วนตัวบอกลากันอยู่สองคน

โดยที่ไม่ได้สนใจ

ว่ามีบางคนกำลังยืนมองด้วยใบหน้าที่งุนงงขั้นสุด

“....!” กระทั่งที่หันกลับเพื่อเตรียมจะเดินเข้าคณะคินต้องสะดุ้ง

“คือ...ดีกันแล้ว?” เสียงนี้ดังออกมาจากเพื่อนสนิทตัวเล็ก ทางด้านของธารคิ้วขมวดเป็นโบว์ในขณะที่คินทำได้แค่ยิ้มแห้งพลางยกมือเกาแก้มของตัวเอง ไม่ได้ส่งเสียงตอบแต่พยักหน้ารับ และเพียงเท่านั้นที่...

“โหยยยไอ้เราก็นึกว่าจะเล่นตัวนานกว่านี้”

“เอ้าก็พี่เขา....”

“โธ่เอ้ยยย” ธารพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากของคินก่อนจะหัวเราะออกมา สองเพื่อนสนิทพากันเดินเข้าไปภายในห้องเรียนโดยที่โลกทั้งใบแทบจะเป็นสีชมพูเมื่อต่างคนต่างมีความรัก ธารดูแฮปปี้กับแฟนสาวมาก ส่วนตัวของคินก็เอาแต่นั่งเขินภูเหมือนกัน เลยกลายเป็นว่าทั้งวันนั่งหัวเราะนั่งยิ้มด้วยกันไม่หยุด อีกนิดก็คือจะเป็นบ้าแล้ว

“อิจฉาคนมีแฟนหล่อจริงๆเลยเว้ยย” เสียงแซ็วจากธารดังขั้นในช่วงที่กำลังเก็บของหลังจากเรียนเสร็จ

“เดี๋ยวเขาก็มารับแล้วอะดิ ใช่ปะ” น้ำเสียงกระแหนะกระแหน่ที่คินแทบอยากจะตีปากคนพูดสักที

“ล้ออยู่นั่นแหละ แซวอยู่ได้”

“อิอิ แล้วเขินแก้มแดงเลยนะ” ธารยังไม่หยุด เอาจนคินแทบจะพูดไม่ออก ตอนนี้จากใบหน้าขาวกลายเป็นแดงจัดไปแล้ว เดินออกมาด้วยกันที่หน้าคณะธารก็ยังเอาแต่มองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คินเริ่มกดโทรศัพท์เพราะรอมานานแล้วแต่ภูยังไม่ยอมมาสักที เริ่มหน้าซึม เกือบจะครึ่งชั่วโมงและเกือบจะถอดใจแล้ว

“มาแล้วๆ” จนเสียงกระซิบจากธารดังขึ้นพร้อมกับเสียงของมอเตอร์ไซค์ที่เข้ามาจอดเทียบเบื้องหน้า

หันไปมองคือภาพของภูที่กำลังจอดรอ มีหลายสายตาที่หันมอง