หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 34

ตอนที่33

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

เสียงสั่นจากโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นกลางดึกเรียกให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาต้องเดินย้อนไปยังเตียงนอนที่มีมือถือเครื่องสีดำวางอยู่ ดึกมากแล้วแต่ภูยังไม่ได้หลับ สาเหตุก็เพราะคิดเรื่องของคินจนไม่สามารถข่มตานอนได้ สุดท้ายเลยตัดสินใจเดินออกไปนั่งเล่นที่โซฟากลางห้องก่อนจะโดนเรียกกลับไปยังเตียงนอนอีกครั้งเพราเสียงสั่นจากข้อความที่เข้ามา

“ใครวะ” ภูแอบบ่น คนกำลังหงุดหงิดไม่ค่อยอยากคุยกับใคร แต่เมื่อมือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดดู เพียงแค่ชื่อว่าใครทักเข้ามาก็ทำภูยิ้มกว้าง แต่เมื่ออ่านข้อความต่อแอบหุบยิ้มลง

…แอร์ที่ห้องไม่ค่อยเย็นเลย พี่มาดูให้หน่อยสิ…

“ไม่มีปัญหาอะไรนี่ก็จะไม่เรียกหากันเลยมั้ง” ถึงจะบ่นน้อยใจแต่ก็รีบเดินตรงไปที่ประตูห้องของตัวเอง เปิดมันออกก่อนจะพบกับประตูห้องตรงข้าม ตอนแรกลองเคาะแต่พอพบว่าไม่ได้ล็อคอยู่

...แกร๊กกก... ภูเลยเปิดเข้าไปด้วยตัวเอง แต่เพียงก้าวแรกที่ก้าวเข้าห้องของคินทำเขาขมวดคิ้ว

เย็นกว่าญี่ปุ่นอีกตอนนี้ แล้วแอร์มันเสียยังไง...

“ตัวไหนพัง ตัวในห้องนอนหรอ” ถามอีกคนไปแต่คินไม่ตอบแถมยืนเงียบ สุดท้ายเลยตัดสินใจทำท่าจะเดินไปยังห้องนอนอีกฝ่าย ก่อนต้องชะงักอีกครั้งเมื่อพบว่าคินไม่เพียงแค่เดินตามหลัง

...หมับ... แต่ยังโผเข้ากอดแล้วเอาหน้าซุกลงที่แผ่นหลังของเขาด้วย

เจอแบบนี้ภูถึงขั้นเบิกตากว้าง กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอแบบคิดดีไม่ได้เลย

“แอร์ไม่ได้พัง แต่ว่าอยากเจอ...” แล้วคินก็ยอมบอกความจริงไปพร้อมกับผละอ้อมกอดออกแล้วเงยหน้ามองภูที่หันหลังกลับมาหา ยอมรับว่าทำตัวยากมากเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคินชัดเจนว่าคือฝ่ายที่โกรธ คือฝ่ายที่ต่อให้ภูจะตามง้อแค่ไหนก็จะไม่มีวันหาย จนกระทั่งในตอนนี้ที่ไม่ใช่ เมื่อความคิดถึงมันมากเกินที่จะควบคุมแล้ว

“พี่ก็ขอให้ผมดีด้วยสักทีสิ” แต่แน่นอนว่าก็ยังแอบฟอร์มจัด ด้านภูหัวเราะ

“ยกโทษให้กูนะ” ยอมทำตามที่คินต้องการ

“อืม” และฝ่ายคนอายุน้อยกว่าก็พยักหน้าให้

“แล้ว...รอบนี้คบกันด้วยเลยไหม”

“.......” แต่ภูทำมากกว่าที่คิดไว้ นั่นทำให้คินต้องชะงักไป

“หรือว่า...ยังไม่อยากเป็นแฟน?”

“อยากเป็น” คินรีบตอบเพราะกลัวภูเปลี่ยนใจ ลืมตัวจนสุดท้ายก็ต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากแล้วเขินกับความโป๊ะของตัวเอง บรรยากาศเดิมๆในตอนอยู่ด้วยกันเริ่มกลับมาอีกครั้ง ถึงแม้จะมีเคอะเขินกันอยู่บ้างแต่ก็รู้สึกดีไม่น้อยเลย

“กูนอนนี่ได้ปะ” คาดว่าถ้าคุยเรื่องแฟนกันต่อมีหวังได้บิดตัวขาดกันอยู่ตรงนี้ ภูเลยชวนเปลี่ยนเรื่องเพราะแค่นี้ก็ถือว่ารู้กันแล้วหละว่าควรจะยังไงต่อไป คำถามจากภูที่เจ้าของห้องอย่างคินต้องตัดสินใจ

“ถ้าไม่ให้นอนแล้วคิดว่าจะเรียกมาทำไม” คินแสร้งถามกลับไป เดินหนีนำเข้าห้องนอนไปก่อน

แต่พอนั่งอยู่บนเตียงพร้อมมองไปที่ภูพร้อมพบว่าทางนั้นร่าเริงจนน่าหมั่นไส้

“หยุดก่อน” คินชี้หน้า ทางด้านภูรีบหยุดเดิน

“ครับ?”

“แค่ให้นอนด้วย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้ทำ แบบนั้น...หรอกนะ”

“ก็....ก็รู้ ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว” ภูไม่เนียนมากถึงมากที่สุด แต่ถือว่าคินบอกขนาดนี้ถ้ายังกล้าฝืนใจจะทำก็คงจะเกินไป เพราะฉะนั้นในคืนนี้เลยต่างคนต่างนอนลงยังฝั่งเตียงของตัวเอง หมอนข้างแสนเกะกะถูกภูเขวี้ยงทิ้ง

...หมับ... แล้วเอื้อมแขนไปคว้าเอาตัวนุ่มนิ่มของคนข้างกายมากอดแทน

...ฟอดดด..!!!

“เบา!พี่ภู!” โดนฟัดแก้มจนคินต้องร้องห้ามทั้งที่จริงก็แอบยิ้ม

“คิดถึง ง้อโคตรยากเลย”

“อย่าบ่น จะให้โกรธอีกรอบไหมหละ”

“โหยไม่เอา ดีกันนะ...ขอโทษครับ” ภูเสียงอ่อน แค่คิดภาพที่ต้องห่างจากคินบวกกับโดนอีกคนไม่สนใจอีกครั้งหัวใจก็เจ็บไปหมด เพิ่มแรงกระชับกอดคนในอ้อมแขนพร้อมสบตามองกับดวงตาคู่สวย กดจูบแผ่วเบาลงบนกลีบปากนิ่มก่อนจะผละออก

“ไปเอาวิธีง้อแบบนี้มาจากไหน” คินตั้งคำถาม ต้องรีบชวนคุยก่อนที่ภูจะนัวเนียไปมากกว่านี้