อีเดน นิยาย บท 85

“เฮ้! หนูร้องไห้ทำไม” ปริณมองคนรักอย่างมึนงง

“เอ่อ... มีอะไรหรือเปล่าคะ” แพรลานนาถามหลังจากที่เผอิญผ่านมาได้ยินเข้า

“คือว่าภรรยาของผม อยากกินดอกกุหลาบครับคุณแพร” ปริณดึงคนที่ร้องไห้เข้ามากอดปลอบ

“คนท้องก็แบบนี้แหละค่ะ เดี๋ยวแพรจะพาไปเอาดอกกุหลาบในเรือนเพาะชำ รับรองว่าปลอดสารกับยาฆ่าแมลงค่ะ” คนที่ผ่านจุดๆ นั้น มาก่อนบอกอย่างเข้าใจ เพราะตอนท้องเธอก็ชอบทานอะไรแปลกๆ

“เอ่อ... มันทานได้เหรอครับ” ปริณถามอย่างไม่มั่นใจ

“ทานได้ค่ะ ชุบแป้งทอดกรอบแล้วราดน้ำยำก็อร่อยนะคะ ดอกอัญชันก็ทำทานได้ค่ะ” แพรลานนาบอกเมนูที่เธอชอบทาน

“หนูอยากทานแบบที่คุณแพรบอกค่ะพี่ป้อง” คนที่ร้องไห้อยู่ เงยหน้าขึ้นบอกด้วยสายตาเป็นประกายขึ้นมาทันใด

“เดี๋ยวแพรสั่งเด็กทำให้เลยค่ะ” แพรลานนามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ของสาวเจ้าก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

“ขอบคุณคุณแพรมากๆ ค่ะ” อลิชาบอกพร้อมกับยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างดีใจที่ในที่สุดก็มีคนเข้าใจเธอ

“ขอบคุณครับ” ปริณยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะก้มลงเช็ดน้ำตาให้ภรรยา ที่ตอนนี้เปลี่ยนมาฉีกยิ้มกว้างราวกับหนังคนละม้วนกับเมื่อครู่

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวผู้กองกับคุณอลิซนั่งรอตรงด้านนู้นนะคะ” แพรลานนายิ้มพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะใกล้ๆ จากนั้นก็เดินไปสั่งแม่บ้านให้ทำเมนูพิเศษให้กับว่าที่คุณแม่

หนึ่งชั่วโมงต่อมา... หน้าแท่นทำพิธีที่ถูกจัดเอาไว้อย่างสวยงามด้วยดอกไม้ที่สื่อความหมายอย่างดอกกุหลาบและดอกเดซี่สีขาวอันหมายถึงความรักที่บริสุทธิ์ สลับกับดอกเดซีสีแดงสดที่หมายถึงการตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว และดอกทิวลิปสีแดงที่หมายถึงรักที่ไม่ปิดบังซ่อนเร้น

ขณะที่แขกต่างเริ่มทยอยเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่จัดเรียงเป็นแถวจนครบ บาทหลวงก็เข้าไปยืนที่หน้าแท่นประกอบพิธี โดยมีเจ้าบ่าวสุดหล่อ เพื่อนๆ และคนในครอบครัวยืนเคียงข้างอยู่แถวหน้า เพื่อร่วมเป็นสักขีพยานให้กับความรักที่กำลังผลิบานของเจ้าบ่าวและเจ้าสาว

ทันทีที่เสียงเปียโนและไวโอลินบรรเลงเพลง A Thousand Years ดังขึ้นทุกคนต่างพากันหันไปมองที่ด้านหลัง อีเดนจ้องมองเจ้าสาวผ่านผ้าคลุมหน้าบางๆ ขณะที่เดินคู่มากับเจ้าสัวอดิสร โดยมีหนูน้อยจีเซลโปรยดอกกุหลาบสีขาวเดินนำหน้า พลัน! น้ำอุ่นๆ ที่ดวงตาก็เริ่มเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“อีเดน!” แพททริกสันส่งผ้าเช็ดหน้าให้อย่างเข้าใจความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งตนก็เคยสัมผัสมาก่อน

“ขอบใจมากๆ แพททริก” อีเดนเช็ดน้ำตาออกอย่างรู้สึกตื้นตันที่ในที่สุดตนกับสาวเจ้าก็มีวันนี้... วันที่เป็นของกันและกันโดยสมบูรณ์

จอห์นกับเจคอปที่กลายเป็นซี้ใหม่ เพราะไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตค่อนข้างจะเหมือนกัน ก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ขณะยืนถือกล้องไลฟ์สดให้บุคคลภายนอกได้ชมพิธีแต่งงานของเสี่ยใหญ่ เจ้าของฉายาเสือเรียกพี่ที่ตอนนี้กลายเป็นเสือถอดเขี้ยวถอดเล็บไปเรียบร้อยแล้ว

ปริณมองน้องสาวเดินผ่านไปกับบิดาก็แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แต่พอหันกลับมาที่คนรักก็ตกใจที่เห็นสาวเจ้ากำลังจ้องมองดอกกุหลาบที่ใช้ตกแต่งภายในงานด้วยสายตาเป็นประกาย

“อลิซ! เมื่อกี้หนูเพิ่งจะกินไปนะ” ปริณบอกด้วยสีหน้างงงวย เพราะภรรยาสาวเพิ่งจะทานดอกกุหลาบกับดอกอัญชันชุบแป้งทอด ราดน้ำยำที่มีกุ้งตัวโตๆ ไปสองจานติดๆ กัน

“หนูแค่ลองจับดูเฉยๆ ค่ะ” อลิชาบอกยิ้มๆ ก่อนจะละสายตาจากดอกกุหลาบไปมองเพื่อนสาวที่วันนี้สวยอ่อนหวานราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ ภายใต้ชุดเจ้าสาวลายลูกไม้สีขาวที่ทำให้สง่างาม จนเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในพิธีราชาภิเษกของเจ้าชายกับเจ้าหญิงยังไงยังงั้น

มารียามองเจ้าบ่าวผ่านผ้าคลุมหน้าก็เผลอยิ้มบางๆ ออกมา เมื่อเห็นอีกฝ่ายน้ำตาคลอ

“พ่อฝากดูแลรียาด้วยนะอีเดน” อดิสรบอกก่อนจะส่งมือของบุตรสาวให้กับเจ้าบ่าว

“ผมสาบานว่าจะดูแลมารียาอย่างดีครับท่าน” อีเดนให้สัญญา ก่อนจะพาสาวเจ้าเดินไปยังด้านหน้าแท่นทำพิธีที่มีบาทหลวงรออยู่ บาทหลวงให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวจับมือเพื่อทำสัญญาต่อหน้าตัวแทนพระผู้เป็นเจ้า

“อีเดน ไคเลอร์ ท่านจะรับสตรีผู้นี้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย จะรัก จะให้เกียรติ และดูแลเธอ ไม่ว่าจะยามสุข ยามทุกข์ ยามป่วยไข้ จะมั่งมีหรือยากจน จะอยู่ครองคู่กันไปตราบจนชีวิตจะหาไม่... หรือไม่”

“รับครับ ข้าพเจ้าอีเดน ไคเลอร์ ขอรับมารียา ภิพัฒน์หัสดินเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย จะรัก จะดูแล จะปกป้องและให้เกียรติเธอนับแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะยามสุข ยามทุกข์ จะร่ำรวยหรือยากจน จะขอซื่อสัตย์กับเธอไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แด่เธอ... ข้าขอสัญญา” อีเดนบอกก่อนจะส่งยิ้มให้กับเจ้าสาว

“มารียา ภิพัฒน์หัสดิน ท่านจะรับบุรุษท่านนี้เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย จะรัก จะให้เกียรติ ไม่ว่าจะยามสุข ยามทุกข์ ยามป่วยไข้ จะมั่งมีหรือยากจน จะอยู่ครองคู่กันไปตราบจนชีวิตจะหาไม่... หรือไม่” บาทหลวงหันไปมองเจ้าสาว

“รับค่ะ ข้าพเจ้ามารียา ภิพัฒน์หัสดินขอรับอีเดน ไคเลอร์ เป็นสามีตามกฎหมาย จะรักและให้เกียรติ ไม่ว่าจะยามทุกข์ ยามสุข จะร่ำรวยหรือยากจน จะรักและซื่อสัตย์ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แด่ท่าน...ข้าขอสัญญา” มารียากล่าวคำสาบาน ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้เจ้าบ่าว ที่น้ำตาเริ่มจะเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง