กำราบรัก 20+ นิยาย บท 20

ครืด~ ครืด~

"อื้อ~" เสียงโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียงแผดเสียงร้องดังแจ้งเตือนสายโทรเข้า ปลุกไพลินที่ยังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาให้งัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าตรู่ของวันใหม่ที่พระอาทิตย์ยังไม่ฉายแสง

"โหล~" เธอเอื้อมมือขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาแนบหูอย่างงัวเงีย กรอกเสียงแหบพร่าทักทายคนปลายสายทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท

(ยังนอนอยู่เหรอ เธอจะแวะเข้ามาที่คอนโดก่อนไหม หรือจะไปมหาลัยเลย) คนปลายสายทักทายกลับมาด้วยคำถาม ทำเอาไพลินที่กำลังงัวเงียถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมารบกวนในยามเช้าตรู่คือบดินทร์ เธอขยี้ตาเบาๆพลางพลิกตัวนอนตะแคงข้าง วางมือถือเครื่องหรูไว้บนพวงแก้ม

"เป็นบ้าอะไรถึงโทรมาก่อกวนฉันแต่เช้า กลัวฉันไม่รู้เหรอว่ามีโทรศัพท์ใช้"

(แค่โทรมาถามว่าเธอจะแวะกลับมาที่คอนโดก่อนไหม จะได้ไปมหาลัยพร้อมกัน)

"นายนอนที่คอนโดฉันทั้งคืนเลยเหรอ"

(ขี้เกียจขับรถกลับคอนโดตัวเอง) ไพลินเบ้ปากให้กับคำแก้ตัวของบดินทร์

"วันนี้ฉันมีเรียนตอนเช้า คงไปมหาลัยเลย นายก็กลับไปได้แล้ว อย่าทำห้องฉันรกด้วย" เธอกล่าวทิ้งท้ายแล้วกดวางสายก่อนทันที โดยไม่รอฟังคนปลายสายตอบอะไรกลับมา

"วุ่นวายแต่เช้า" หญิงสาวถอนหายใจพรืดใหญ่ พร้อมกับโยนมือถือเครื่องหรูไว้ที่เดิม ก่อนจะผล็อยหลับไปอีกครั้ง

@คอนโดของไพลิน

แกร๊ก~

"อื้อ~" เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นในช่วงสายๆที่แสงแดดเริ่มสาดส่องผ่านม่านระเบียงเข้ามา ปลุกบดินทร์ที่เพิ่งผล็อยหลับไปบนโซฟารับแขกเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วให้งัวเงียตื่นขึ้นมา

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นกระเบื้องดังเข้ามาใกล้ ก่อนที่ฝ่ามือบอบบางของใครบางคนจะปิดทาบลงมาบนเปลือกตาทั้งสองข้างในตอนที่เขากำลังจะลืมตามอง

"อืม~" บดินทร์ครางในลำคอเบาๆเมื่อโดนเจ้าของกลิ่นกายหอมละมุนฉวยโอกาสโน้มใบหน้าลงมาขบเม้มกลีบปากล่างเบาๆ ก่อนที่เธอจะค่อยๆก้าวขึ้นมานั่งคร่อมกลางลำตัว

"นี่คือบทลงโทษสำหรับเด็กขี้แกล้ง" ไพลินยกตัวขึ้นนั่งตรงๆ พร้อมกับปล่อยมือออก

บดินทร์ลืมตามองเจ้าของน้ำเสียงใสๆแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย คงไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าบุกเข้ามาทำกับเขาแบบนี้นอกจากเจ้าของห้องที่เขากำลังนอนอยู่

"ฉันไปแกล้งอะไรเธอตอนไหน"

"นายแกล้งโทรไปปลุกฉันตอนตีห้าครึ่งไง"

"ไม่ได้แกล้ง แต่มันนอนไม่หลับเลยโทรไปถาม"

"แล้วมานอนอะไรอยู่ตรงนี้ คอนโดตัวเองก็มีทำไมไม่กลับไปนอน" ไพลินถาม กำลังจะขยับตัวลงจากหน้าท้องแกร่ง แต่ก็โดนบดินทร์จับเอวรั้งไว้เสียก่อน

"ขี้เกียจขับรถตอนกลางคืน รถติด"

"จะพยายามเชื่อก็แล้วกัน"

"ไหนบอกว่าจะไปมหาลัยเลยไง แล้วแวะกลับมาคอนโดทำไม"

"ฉันจำเป็นต้องรายงานให้นายรู้ด้วยเหรอว่าจะกลับมาตอนไหน กลับมาทำอะไร ในเมื่อที่นี่มันห้องฉัน" เธอทำหน้ายียวน พร้อมกับปัดมือหนาออกจากเอวคอด แล้วก้าวลงจากหน้าท้องแกร่ง

"ถ้าไม่ไปมหาลัยแล้วใส่ชุดนักศึกษาทำไม"