กำราบรัก 20+ นิยาย บท 11

"อื้อ~ เจ็บท้อง" ไพลินทำหน้าเหยเกเมื่อความรุนแรงของบดินทร์ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้ช่องทางรักเพียงอย่างเดียว เธอกัดปากเบาๆ พร้อมกับสอดมือเข้าไปนวดคลึงท้องน้อย

"เจ็บมากไหม"

"นิดหน่อย ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย"

"ไหนบอกว่าฉันเป็นคนแรก แล้วพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง" บดินทร์ถามเสียงเข้ม เขาไม่ยอมคืนอิสระให้ไพลินง่ายๆ

"ก็ไม่เคยโดนกระแทกแบบนี้ไงเลยไม่เคยเจ็บ ถามอะไรช่วยกลั่นกรองออกมาจากสมองหน่อยไอ้บดินทร์หน้าโง่" คำถามของบดินทร์ทำให้ไพลินรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เธอยกแขนขึ้นมาปิดตา ตบหน้าท้องแกร่งเบาๆเพื่อให้บดินทร์ลุกออกไป

"พรุ่งนี้ตื่นมาจะไม่โวยวายใช่ไหม"

"เอามันออกไป อึดอัด"

"ตื่นมาอย่าโวยวายหาว่าฉันฉวยโอกาสก็แล้วกัน" บดินทร์ยอมคลายพันธนาการออกจากร่างกายของหญิงสาว ค่อยๆดึงแก่นกายชุ่มเลือดออกอย่างอ้อยอิ่ง ส่งผลให้น้ำรักที่ถูกปลดปล่อยเข้าไปเมื่อสักครู่ค่อยๆไหลออกมาผสมกับเลือดบริสุทธิ์ที่เปรอะอยู่รอบๆปากช่องทางรัก

"จะอาบน้ำก่อนไหม" เขาก้าวลงจากเตียงหมายจะอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ ทว่าในจังหวะที่กำลังจะสอดแขนเข้าไปใต้ลำคอระหง ท่อนแขนเรียวเล็กของหญิงสาวก็ตวัดเกี่ยวรั้งลำคอหนาลงไปประชิดใบหน้าเสียก่อน

ไม่มีถ้อยคำใดหลุดออกจากปากของเธอ มีเพียงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงมาบนริมฝีปากหนาถี่ๆ และดวงตากลมโตที่กลอกกลิ้งไปมาในยามที่เธอไล่มองดวงหน้าของเขา

"อืม~" กลับกลายเป็นเขาที่พ่ายแพ้ต่อสายตาของเธอ บดินทร์กดริมฝีปากลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง บดขยี้มันเบาๆจนได้ยินเสียงครางจากหญิงสาว ก่อนจะก้าวขึ้นไปนอนคร่อมกลางหว่างขาเรียวสวยอีกครั้ง

บทรักเร่าร้อนระหว่างเขาและเธอไม่ได้จบลงที่ครั้งแรก ทั้งเขาและเธอใช้เวลานานนับหลายชั่วโมงในการตักตวงความสุขจากเรือนร่างของกันและกัน บดินทร์ปรนเปรอหญิงสาวด้วยความร้อนแรงจนเธอหลงเคลิบเคลิ้มมอบกายให้เขาเชยชมครั้งแล้วครั้งเล่า

@วันต่อมา

"อื้อ~" ความอึดอัดจากการโดนท่อนแขนกำยำกอดรัดช่วยปลุกไพลินที่นอนเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาให้ตื่นขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่อีกครั้ง เธอเปล่งเสียงครางในลำคออย่างนึกรำคาญเมื่อโดนกอดรัดจนรู้สึกอึดอัด

"อื้อ!" ไพลินทำเสียงในลำคออย่างหงุดหงิดเมื่อโดนเจ้าของแผงอกแกร่งที่เบียดแนบชิดอยู่กับแผ่นหลังกลั่นแกล้งด้วยการกอดกระชับให้แน่นขึ้น เธอเอี้ยวหน้ากลับไปมองเขาทั้งที่ยังงัวเงีย สิ่งแรกที่สายตามองเห็นคือริมฝีปากอมชมพูราวกับผู้หญิงของเขา

"..." เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ใบหน้าหวานพลันเปลี่ยนสีเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ไพลินตีสีหน้าเรียบเฉยกลบเกลื่อนความเขินอายขณะสบตากับเจ้าของอ้อมแขนแกร่ง

"เรื่องเมื่อคืน เธอจำมันได้ใช่ไหม" บดินทร์ถาม พร้อมกับเล่นจิวสะดือของเธอไปด้วย

"เรื่องเมื่อคืนฉัน..." ไพลินกัดปากเบาๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคหนึ่งออกไป "แค่อารมณ์พาไป"

"..." อารมณ์พาไป? บดินทร์ทวนคำพูดนั้นซ้ำไปซ้ำมาในใจ ร่างกายของเขาหยุดนิ่งอัตโนมัติ มีเพียงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่ยังทำหน้าที่ของมัน แม้ว่ามันจะเกือบหยุดเต้นไปก็ตาม