กำราบรัก 20+ นิยาย บท 33

"แม่ว่าน้องลินค่อยตัดสินใจใหม่อีกทีดีไหม แม่ไม่อยากให้น้องลินตัดสินใจผิดพลาด น้องลินจะมีแฟนแม่ไม่ว่า แต่น้องลินจะเอาผู้ชายแบบนี้มาดูแลน้องลินจริงๆเหรอ แม่อยากให้น้องลินคิดไตร่ตรองให้ดีก่อนนะ" ภารดีแย้งด้วยเหตุผลเมื่อลูกสาวเริ่มแสดงความดื้อรั้นออกมา

"ไหนแม่เคยสอนลินนักหนาว่าอย่าดูถูกคนไงคะ แต่ที่แม่พูดมาเมื่อกี้มันเหมือนดูถูกเฮียบดินทร์เลยนะคะ แม่อย่าตัดสินเฮียดินเพียงเพราะเฮียเขาไม่น่ารักไม่อ่อนโยนเหมือนที่แม่ชอบได้ไหมคะ"

"น้องลินฟังแม่ก่อน แม่ไม่ได้ดูถูกพี่บดินทร์ของน้องลินนะ แม่กำลังถามเพื่อให้น้องลินคิดว่าจะเอาผู้ชายดิบห่ามแบบนี้มาเป็นแฟนจริงๆเหรอ แม่พูดตามตรงว่าเขาไม่เหมาะกับน้องลินเลย ถ้าจะคบกันเป็นพี่น้องแม่ไม่ว่า แต่ถ้าจะคบกันเป็นแฟนแม่ไม่ค่อยโอเคกับพี่บดินทร์ของน้องลินเท่าไร"

ไพลินถอนหายใจหนักๆอย่างเหนื่อยใจ ตอนนี้ความลำบากใจมันตกมาอยู่ที่เธอคนเดียว เธอต้องแบกรับทั้งความรู้สึกของผู้เป็นแม่ และแบกรับความรู้สึกของบดินทร์ในเวลาเดียวกัน แต่กลับไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเธอเลย

"ทำไมแม่ถึงไม่ชอบเฮียดินคะ เพราะเขาบุคลิกเหมือนนักเลงแค่นั้นเหรอ"

"แม่ว่าเขาดูไม่พร้อมที่จะดูแลน้องลินเลยนะ"

"เฮียดินอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพร้อมตามแบบที่แม่ต้องการ แต่เขาไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะคะ หนึ่งอย่างในตัวเขาที่แม่ไม่ชอบ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ดีไปซะทุกอย่างนะคะ"

"..."

"ลินอยากให้แม่มองข้ามหนึ่งอย่างที่ไม่ดีของเฮียดินไป แล้วมองในส่วนที่ดีๆของเขาแทน หรือถ้าแม่มองข้ามไม่ได้ลินก็อยากให้แม่ลองชั่งน้ำหนักดูว่าส่วนที่ดีกับส่วนที่ไม่ดีของเขาอันไหนมีมากน้อยกว่ากัน เพราะคงไม่มีใครดีพร้อมสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่างหรอกค่ะ"

"..."

"แม่คิดซะว่าเฮียดินเป็นรุ่นพี่ของลินก็ได้ค่ะ แม่จะได้เปิดใจให้เขาง่ายขึ้น" เธอสบตากับผู้เป็นแม่อย่างจริงจัง "ลินไปทำกับข้าวต่อก่อนนะคะ"

ภารดีได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อลูกสาวเดินกลับเข้าไปในห้องครัวแล้ว เธอไม่ได้รู้สึกรังเกียจแฟนหนุ่มของลูกสาว เพียงแต่ในความคิดของคนเป็นแม่อย่างเธอ เธอมองว่าบดินทร์เหมาะที่จะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกับไพลินมากกว่าจะเป็นคนรัก

"อ๊ะ!" ไพลินสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเดินพ้นกรอบประตูห้องครัวเข้ามาแล้วชนกับแผงอกแกร่งของบดินทร์ที่เพิ่งก้าวออกมาจากมุมประตู

"มายืนเก๊กหล่ออะไรอยู่ตรงนี้" เธอถอยห่างจากเขาเล็กน้อยพลางลูบหน้าผากปอยๆ

"ขอโทษ" บดินทร์กล่าวขอโทษอีกครั้งจากความรู้สึก ยิ่งได้ยินสิ่งที่ไพลินพูดกับแม่ของเธอยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ในขณะที่ไพลินพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่เขากลับเป็นคนทำลายความพยายามของเธอด้วยตัวเอง

"ขอโทษที่ทำพัง ขอโทษนะ"

"ถ้าตอนนั้นดินตั้งใจจะทำมันพังตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องขอโทษหรอก คำขอโทษมันซ่อมบางอย่างที่พังไปแล้วให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้"

"ขอโทษ"

"ช่างมันเถอะ ขอโทษไปก็เท่านั้น รีบไปทำกับข้าวเถอะ" ไพลินเดินเลี่ยงออกไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมใส่ ทว่าในจังหวะที่กำลังจะผูกเชือกด้านหลัง บดินทร์ก็เดินเข้ามาแย่งเชือกจากมือไปเสียก่อน

"โกรธใช่ไหม" เขาเอ่ยถาม ขณะเดียวกันก็ผูกเชือกให้เธอไปด้วย ก่อนที่ท่อนแขนแกร่งจะค่อยๆสวมกอดเข้ามารอบเอวคอด

"เอาเวลาที่มาอ้อนลินไปทำกับข้าวดีกว่าไหม"

"นี่แกล้งฉันใช่ไหม? ฉันทำกับข้าวเป็นก็จริงแต่มันไม่ได้อร่อยขนาดนั้นนะ แล้วแม่เธอก็อาจจะไม่อยากกินอาหารฝีมือฉันก็ได้"