กำราบรัก 20+ นิยาย บท 4

"อื้อ~" แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านระเบียงเข้ามากระทบกับใบหน้าสะสวยของไพลินที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ปลุกเธอให้ลืมตาขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่อีกครั้งหลังจากผล็อยหลับไปนานหลายชั่วโมง

หญิงสาวในชุดนอนกระโปรงลายลูกไม้สีดำยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจพลางปิดปากหาวหวอดๆ เธอนอนหลับตาอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีเพื่อให้ร่างกายผ่อนคลายมากขึ้น ก่อนจะลืมตาขึ้นมาสู้กับแสงสว่างจ้าอีกครั้ง แล้วหยัดกายลุกขึ้น

"ปวดหัวชะมัด เมื่อคืนไม่น่าไปกินเหล้าเลย" เธอว่าให้ตัวเองพลางนวดคลึงขมับเบาๆ แต่กลับต้องชะงักไปเมื่อจู่ๆภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ประเดประดังเข้ามาในสมอง ทุกภาพล้วนแล้วแต่เป็นภาพเหตุการณ์ที่เธอโดนบดินทร์กระทำ

"ไอ้เลว! ยังจะตามมาหลอกหลอนถึงในความคิดอีกนะ" แค่นึกถึงรอยยิ้มยียวนและคำพูดยั่วโทสะของบดินทร์ไพลินก็กำหมัดแน่นด้วยความชิงชัง ใบหน้าหล่อเหลาของเขามันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเกลียดชังเขาน้อยลงเลย

"เหอะ!" ไพลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อนึกถึงการกระทำของบดินทร์ ก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆเพื่อสลัดภาพของเขาออกจากสมอง แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ต่อสายหาใครบางคน

(ฮัลโหล) น้ำเสียงสดใสของคนปลายสายกรอกเข้ามาหลังจากรอสายเพียงไม่กี่วินาที

"ฮัลโหลนาร์เนีย ก่อนจะไปมหาลัยช่วยแวะมารับฉันที่คอนโดหน่อยได้ไหม" นาร์เนีย นั่นคือชื่อของคนปลายสาย หล่อนเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอในรั้วมหาวิทยาลัย

(ได้สิ แล้วรถของลินล่ะ)

"รถยางแบน จอดอยู่ที่ผับ ยังไม่ได้ไปเอาเลย"

(อีกแล้วนะ ลินเที่ยวผับอีกแล้ว เป็นผู้หญิงเที่ยวผับคนเดียวมันไม่ดีนะ)

"ถ้ามีผัวหล่อเหมือนเธอเมื่อไหร่จะนอนกกผัวอยู่ในห้องทั้งวันทั้งคืนไม่ไปไหนเลยก็แล้วกัน"

(พี่บดินทร์โสดนะ หล่อมากด้วย สาวๆกรี๊ดเต็มเลย เฮียเหมบอกว่าพี่บดินทร์ไม่เคยมีแฟนด้วยนะ โสดสนิท ถึงจะดูบ้ากามเป็นบางเวลา แต่จริงๆแล้วพี่เขาน่ารักมากนะ เนียยืนยันได้)

"นี่เลิกพูดถึงไอ้บ้ากามนั่นให้ฉันได้ยินเลยนะ!" ไพลินแหวใส่เมื่อนาร์เนียพูดถึงคนที่ตนเกลียดชัง เธอไม่แปลกใจเลยที่นาร์เนียพยายามยัดเยียดบดินทร์ให้เธอ เพราะคู่หมั้นของหล่อนเป็นเพื่อนรักกับบดินทร์

"แค่นี้นะฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว" เพราะไม่อยากได้ยินชื่อของบดินทร์อีกไพลินจึงเลือกที่จะตัดสายทิ้งทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้นาร์เนียตอบอะไรกลับมา

เธอโยนโทรศัพท์มือถือไว้บนเตียงพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อดับอารมณ์ที่กำลังจะคุกรุ่น แล้วรีบเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำทันที

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งในขณะที่ไพลินกำลังนั่งประทินโฉมอยู่หน้ากระจก เธอรีบวางแปรงแต่งหน้าในมือลง แล้ววิ่งไปเปิดประตูด้วยเพราะคิดว่าคนที่ยืนอยู่หลังบานประตูคือนาร์เนีย

"ทำไมมาเร็วจะ..!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเปิดประตูออกมาปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ตัวเองเกลียดชัง

"อะ..ไอ้บดินทร์!" ไพลินชี้หน้าบดินทร์อย่างมึนงงที่เห็นเขายืนกอดอกรออยู่หน้าห้อง เขาชักสีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อโดนเธอชี้หน้า

"อย่ามาชี้หน้า ไม่ได้สนิทกัน" บดินทร์เดินแทรกตัวเข้าไปในห้องพักส่วนตัวของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ โดยที่เจ้าของห้องพักยังไม่ได้เอ่ยอนุญาต ทำเอาไพลินที่กำลังมึนงงกำหมัดแน่น

"นี่! มีสิทธิ์อะไรมาเดินเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ฮะ!" เธอเดินตามไปกระชากแขนเสื้อช็อปวิศวะฯของบดินทร์จากทางด้านหลังในตอนที่เขากำลังจะหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา

"น้องนาร์เนียให้ฉันมารับเธอ"

"ว่าไงนะ!" คำตอบของบดินทร์ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้ไพลินเข้าไปใหญ่

บดินทร์ปัดมือบางออกจากแขนเสื้อ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ ทำให้เจ้าของห้องอย่างไพลินต้องรีบเดินตามเข้าไป

"นี่! ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว"

"น้องนาร์เนียให้ฉันมารับเธอ"

"ฉันนั่งแท็กซี่ไปเองได้"

"ถ้าคิดแบบนี้ตั้งแต่แรกน้องนาร์เนียคงไม่ต้องโทรมาบอกฉันให้ขับรถมารับเธอแทนหรอก"