กำราบรัก 20+ นิยาย บท 5

"อะ..เอามันออกไปนะ! อย่าเอาของต่ำๆของนายมาโดนเนื้อตัวของฉัน!"

"ต่ำเหรอ? ฉันว่ามันอยู่กลางหว่างขาพอดีเหมือนของเธอเลยนะ ไม่ต่ำหรอก" รอยยิ้มยียวนของบดินทร์เป็นเหมือนตัวกระตุ้นอารมณ์ของไพลินให้เดือดดาลมากยิ่งขึ้น ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบสู่ผิวกายเปลือยเปล่าไม่สามารถทำให้อารมณ์ของเธอเย็นลงได้เลย

"ไอ้เลว! ไอ้โรคจิต! อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ ฉันจะเอาตีนเหยียบหน้านายแน่ไอ้ชั่ว!"

"งั้นฉันคงต้องมัดเธอไว้แน่นๆสินะ เธอถึงจะหลุดมาเหยียบหน้าฉันไม่ได้"

"สารเลว! เอามือสกปรกของนายออกไปนะ!" ไพลินตวาดใส่จนน้ำเสียงแหบแห้ง เธอดีดดิ้นพล่านหวังหนีการกระทำน่ารังเกียจของบดินทร์เมื่อเขาค่อยๆสอดมือเข้าไปใต้แผ่นหลัง ปลดตะขอบราเซียร์ด้วยมือเพียงข้างเดียว

"นมสวยว่ะ ขนาดนอนยังเป็นทรงเลย"

"กรี๊ดดดดดดดด!! ฉันจะฆ่านายไอ้เลว!"

"ดิ้นแรงๆดิ เสื้อในจะได้หลุดเร็วๆ"

คำพูดของบดินทร์ทำให้ไพลินต้องจำใจนอนแน่นิ่งให้เขากวาดสายตาเชยชม ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นแรงระรัวจนแทบผิดจังหวะเมื่อคนข้างบนโน้มใบหน้าลงมาขบเม้มจิวสะดือเบาๆ แล้วเลื่อนริมฝีปากขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงราวนม

"พะ..พอได้แล้ว! เลิกแกล้งฉันสักที"

"อยากหยุดเหมือนกัน แต่มันแข็งแล้ว"

"หยุดนะ! ฉันบอกให้หยุดไง!" แทบหมดเรี่ยวแรงจะต่อกรกับผู้ชายร้ายกาจเมื่อเขาดันบราเซียร์ขึ้นมาเหนือเนินอก แล้วส่งเรียวลิ้นอุ่นชื้นออกมาตวัดเลียยอดปทุมถันเบาๆ สัมผัสของเขาทำให้มันแข็งชันเป็นไต

บดินทร์มองยอดปทุมถันสีชมพูระเรื่อตาเป็นมัน ความงามของมันตรึงให้เขาไม่สามารถละสายตาจากมันได้ หน้าอกใหญ่เกินขนาดขาวผ่องจนมองเห็นเส้นเลือดที่โอบล้อมอยู่รอบๆ ชวนให้เขาใช้ริมฝีปากสัมผัสมัน

"กรี๊ดดดดดดดดด!! ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิต!" ความรู้สึกบางอย่างแล่นพล่านทั่วร่างเมื่อคนข้างบนค่อยๆครอบริมฝีปากอุ่นชื้นลงมาบนยอดปทุมถัน เขาสัมผัสมันอย่างนุ่มนวลจนเธออ่อนระทวย ก่อนที่สัมผัสนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงในเวลาต่อมา

"โอ๊ย! อย่ามาดูดนมฉันนะไอ้โรคจิต!"

บดินทร์เหลือบมองเจ้าของเสียงน่ารำคาญเพียงนิด แล้วค่อยๆสอดมือหนาหยาบกร้านเข้าไปในแพนตี้ตัวบางของเธอ ลูบไล้ไปมาบนเนินสามเหลี่ยมที่ถูกปกคลุมด้วยไรขนสีดำอ่อนๆ และถูกตัดแต่งจนสั้นเตียน ก่อนจะลากมือลงไปทักทายดอกไม้งามที่กำลังแย้มบานรอรับการทักทายจากมือหนา

"อื้อ!!" ความรู้สึกมากมายตีตื้นขึ้นมาจนไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้ ร่างกายไม่รักดีปลดปล่อยน้ำหล่อลื่นออกมาจนเปียกแฉะเพียงแค่โดนบดินทร์นวดคลึงปุ่มกระสันเบาๆ

"อ๊า..ปะ..ปล่อยนะ" เธอหอบหายใจแรงขึ้นจนหน้าอกใหญ่กระเพื่อมเมื่อโดนความเสียวซ่านเล่นงาน ทั้งที่ไม่เต็มใจให้เขาเชยชมเรือนร่าง แต่ไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้

"ตัวเธอหอมดีนะ"

"เอามือสกปรกของแกออกไปนะไอ้เลว!" ไพลินแผดเสียงดังลั่นอย่างโกรธจัดเมื่อบดินทร์ยอมถอนริมฝีปากออกจากยอดปทุมถัน ทว่าสิ่งที่เขาทำกลับตรงกันข้ามกับคำสั่งของเธอ

"อยากลองเปลี่ยนจากตะโกนด่ามาครางชื่อฉันแทนไหม?" บดินทร์เอียงคอถาม พร้อมกับปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของตัวเองออก

"ปล่อยฉันนะไอ้บดินทร์! ไอ้ชาติชั่ว! ไอ้สารเลว!"

"ด่าเก่งจังนะแม่คุณ อยากรู้จริงๆว่าจะครางเก่งเหมือนเวลาด่ารึเปล่า"

"ครางบ้านแกสิ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ไพลินออกแรงดีดดิ้นอีกครั้งหวังหลุดพ้นจากพันธนาการของผู้ชายร้ายกาจ หัวใจที่กำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเหมือนจะหยุดเต้นเอาเสียดื้อๆเมื่อเห็นบดินทร์รูดซิบกางเกงลง

"โอ๊ย! นี่เลิกแกล้งฉันสักทีได้ไหม!" เธออุทานเสียงดังเมื่อจู่ๆคนที่กำลังจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าก็จัดแจงท่าทางให้เธอนอนราบกับเตียง โดยที่เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืนอะไรเลย

"กรี๊ดดดดดดดดดด!! อย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะไอ้สารเลว!" ไพลินกรีดร้องเสียงหลงเมื่อแพนตี้ตัวบางถูกกระชากออกไปอุกอาจ ก่อนที่บดินทร์จะแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขาอีกครั้ง แม้จะมองไม่เห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่เสียงที่ได้ยินก็บอกได้ว่าเขากำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้า