กำราบรัก 20+ นิยาย บท 6

@มหาวิทยาลัย

ไพลินเลือกที่จะนั่งเงียบมาตลอดทางระหว่างที่ติดรถบดินทร์มาจนถึงมหาวิทยาลัยโดยไม่เต็มใจ เช่นเดียวกับเจ้าของรถที่เลือกจะเงียบมาตลอดทางเหมือนกัน หากแต่สายตาของเขากลับเหลือบมองคนข้างๆเป็นระยะ

"หุบปากเงียบๆก็เป็นนิ" บดินทร์พูดกระแนะกระแหนลอยๆขณะขับรถยนต์คันหรูเข้ามาในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ หลังจากนั่งเงียบมาเกือบครึ่งชั่วโมง ถ้อยคำกระแนะกระแหนของเขาทำให้ไพลินที่กำลังนั่งกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างตวัดสายตากลับมาหาเขาทันควัน

"คนที่ควรหุบปากมันคือนายมากกว่า"

"แน่ใจเหรอว่าอยากให้ฉันหุบปาก"

"ไอ้เลว!" ไพลินพ่นคำด่าอย่างเหลืออดเมื่อเห็นสายตาของบดินทร์มองต่ำลงมาที่หน้าอกของเธอ อารมณ์เดือดดาลที่ยังคุกรุ่นเหมือนจะระเบิดออกมาอีกรอบ เธอรังเกียจสายตาของเขาที่มองสำรวจเรือนร่างของเธอ มันเหมือนสายตาของราชสีห์ที่กำลังจ้องมองเหยื่อ และตอนนี้เธอกลายเป็นเหยื่อของเขาโดยไม่เต็มใจ

"ด่าคำอื่นเป็นไหมวะ เบื่อจะฟังคำว่าไอ้เลว"

"ทำไม ยอมรับความจริงไม่ได้เหรอว่าตัวเองเลวขนาดไหน สิ่งที่นายทำกับฉันมันยิ่งกว่าคำว่าเลวอีก แต่จริงๆแล้วคนอย่างนายมันเหมาะกับคำว่าสารเลวมากกว่านะ"

"อยากด่าอะไรก็ด่ามา แต่อย่าโวยวายก็แล้วกันถ้าฉันเอาคืน"

"ฉันต่างหากที่ต้องเอาคืนนาย!" ร่างบางกำหมัดแน่น เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเกรี้ยว

บดินทร์ชำเลืองมองคนข้างๆเพียงนิด ก่อนจะหยุดรถเมื่อขับมาถึงหน้าตึกใหญ่ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออก ไพลินเองก็เหมือนกัน

"ไอ้เลว! ขอให้รถคว่ำตายก่อนถึงหน้าคณะฯ" บดินทร์ตวัดสายตามองอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินคำพูดถัดมาของไพลิน เขากระชากตัวเธอให้หันกลับมาในตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูรถ

"ปล่อยฉันนะ! ถ้านายกล้าทำแบบนั้นกับฉันอีก ฉันจะตะโกนให้คนทั้งคณะได้ยิน จะประจานความเลวของนายให้คนทั้งมหาลัยรู้ว่านายมันเลวทรามขนาดไหน!"

"เลวทรามเหรอ ฉันชอบคำนี้ว่ะ เหมาะกับสิ่งที่ฉันกำลังจะทำพอดี"

"กรี้ดดดดดดดดด!!..หยุดนะไอ้เลว!" ไพลินกรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อสิ้นสุดคำพูดของบดินทร์เสื้อนักศึกษาตัวบางก็ถูกฉีกกระชากจนเม็ดกระดุมหลุดกระเด็น ก่อนที่บราเซียร์ลายลูกไม้ตัวสวยจะถูกดันขึ้นมาเหนือเนินอก

"นี่หยุดทำแบบนี้สักทีได้ไหม!" เธอดีดดิ้นพล่านหวังเอาตัวรอดเมื่อโดนยกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมหน้าตักแกร่งอย่างทุลักทุเล ส่งผลให้กระโปรงนักศึกษาที่สั้นเสมอกับต้นขาร่นขึ้นมาบนเอวคอด

"แบบนี้เลวพอไหม? ใกล้เคียงกับนิยามคำว่าเลวทรามของเธอรึยัง" เขาจับสองแขนของเธอไพล่หลัง พร้อมกับบีบเคล้นบั้นท้ายงอนงามเบาๆ

"นี่มันในมหาลัยนะ!"

"ฟิล์มหนาขนาดนี้ไม่มีใครมองเห็นหรอก"

"เป็นโรคจิตรึไงฮะถึงชอบถอดเสื้อผ้าฉันนัก!"

"เธอควรจะภูมิใจนะที่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันถอดเสื้อผ้าให้"

"ภูมิใจบ้านนายสิ! ใครมันอยากให้นายถอดให้ฮะ!"

"ไม่อยากให้ถอดหมดก็ขอโทษฉัน"

"ฉันเหรอต้องขอโทษนาย? เรื่องอะไรไม่ทราบ!"

"เมื่อกี้เธอแช่งฉันให้รถคว่ำตาย ขอโทษฉันแล้วฉันจะไม่ทำอะไรกับหน้าอกหน้าใจของเธอ" ทั้งที่พูดแบบนั้นแต่บดินทร์กลับเลื่อนใบหน้าเข้าไปขบเม้มยอดปทุมถันเบาๆ ก่อนจะส่งเรียวลิ้นอุ่นชื้นออกไปทักทายเมื่อมันแข็งชันตอบรับสัมผัส

"อะ..ไอ้เลว! เอาปากของนายออกไปนะ!"

บดินทร์แสยะยิ้มร้ายกาจเกินจะคาดเดา ก่อนจะปรับเบาะที่นั่งให้เอนลง ทำให้ไพลินที่นั่งอยู่บนหน้าตักต้องโน้มตัวตามลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยที่ยอดปทุมถันยังโดนริมฝีปากหนาครอบเอาไว้

"อ๊า..ยะ..อย่าดูดนะ" ร่างกายสั่นเกร็งอย่างหนักเมื่อบดินทร์ตะโบมดูดดุนยอดปทุมถันในโพรงปากจนมันเปียกแฉะ ขณะที่หน้าอกใหญ่อีกข้างหนึ่งโดนบีบขยำอย่างแรง