กำราบรัก 20+ นิยาย บท 40

"ตั้งแต่มีเมียเป็นตัวเป็นตนนี่มาเรียนสายเกือบทุกวันเลยนะมึง" ต้นน้ำที่นั่งทำรายงานอยู่ในลานใต้ถุนของคณะวิศวกรรมศาสตร์พูดกระแนะกระแหนอย่างเหลืออดทันทีที่เห็นบดินทร์เดินผิวปากเข้ามาในคณะด้วยท่าทางสบายใจเฉิบ

"ก็น่าสงสารคนไม่มีเมียอย่างมึงกับไอ้รัฐนะที่ต้องมาเรียนแต่เช้าทุกวันเพราะไม่ต้องแวะไปส่งเมียที่คณะก่อน" บดินทร์บิดยิ้มร้ายกาจ แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆเหมราชที่กำลังขะมักเขม้นกับการทำรายงาน

"ถ้ามีเมียแล้วต้องหลงเมียหัวปักหัวปำเหมือนมึงกับไอ้เหมกูอยู่คนเดียวดีกว่า ไม่ต้องหลงรักใครให้เปลื้องพื้นที่หัวใจ" สหรัฐที่นั่งอยู่ข้างๆต้นน้ำละสายตาจากกระดาษรายงาน เงยหน้ามองบดินทร์ตาขวางเมื่อโดนกระแทกแดกดัน

"จะด่าก็ด่าไอ้ดินคนเดียว ไม่ต้องแวะมาหากู" เหมราชบอกเสียงหน่าย

"คนเหี้ยอะไรวะรอยดูดเต็มคอ น้องไพลินของมึงสงสัยจะเก็บกดมากนะ ดูดซะคอมึงแดงยิ่งกว่าคนเป็นโรคติดต่ออีกไอ้ห่า" ต้นน้ำส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมระอาเมื่อสังเกตเห็นรอยรักแดงช้ำตามลำคอของบดินทร์ ซึ่งคงไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถทำแบบนั้นได้นอกจากไพลินคนเดียว

"รักกันปานจะกลืนกิน กูอยากรู้จริงๆว่าถ้ามึงกับน้องไพลินทะเลาะกันมันจะรุนแรงเหมือนตอนไอ้เหมหึงน้องนาร์เนียจนขาดสติไหม" สหรัฐถาม

"อย่างไอ้ดินกับน้องไพลินมันจะทะเลาะกันเรื่องอะไรวะ ไอ้ดินก็มีน้องลินคนเดียว น้องลินก็มีมันคนเดียว ถ้ามีมือที่สามอย่างไอ้เหมกับน้องนาร์เนียก็ว่าไปอย่าง" ต้นน้ำแย้งถาม

"ใครจะไปรู้วะ บางทีน้องไพลินอาจจะมีผู้ชายอีกคนนึงเป็นตัวสำรองอยู่ก็ได้" สหรัฐพูดอย่างไม่จริงจังนัก แต่คนฟังอย่างบดินทร์กลับชะงักไป สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มแปรเปลี่ยนแข็งกร้าวขึ้นมาในทันที

"หรือบางทีคนที่เป็นตัวสำรองอาจจะเป็นมึงเองก็ได้นะไอ้ดิน"

"..." แม้จะเป็นคำพูดติดตลกของสหรัฐ แต่ก็ทำให้บดินทร์ที่กำลังอารมณ์ดีเงียบไป หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อนึกถึงชื่อของผู้ชายคนหนึ่งที่โทรหาไพลินเมื่อวาน

"จะพูดอะไรก็ให้เกียรติเมียกูบ้าง มึงกำลังปากหมาว่าเมียกูหลายใจอยู่นะ" เขาพูดขึ้นเสียงเรียบอย่างไม่ชอบใจหลังจากตกอยู่ในภวังค์ความคิดนานนับนาที ทำเอาสหรัฐที่เป็นคนพูดประโยคเมื่อสักครู่ออกมาทำหน้าสำนึกผิด

"ปากหมาไม่เข้าเรื่องนะพวกมึง" เหมราชที่นั่งฟังอยู่เงยหน้าขึ้นมาตำหนิสองเพื่อนรัก

"กูก็แค่พูดเล่นเฉยๆ เห็นไอ้ดินมันรักมันหลงน้องไพลินเลยหมั่นไส้ ไม่คิดว่ามันจะคิดมากจริงๆ" สหรัฐถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเบนสายตาไปหาบดินทร์ "กูขอโทษที่ปากหมาพูดเล่นสนุกปากไปหน่อย ยังไงน้องไพลินก็มีมึงเป็นแฟนคนเดียวนั่นแหละ รักมึงหลงมึงซะขนาดนั้น แค่คำพูดสนุกปากของกูมึงอย่าคิดมากเลย"

"ตอนพูดไม่คิด ตอนนี้เสือกบอกให้ไอ้ดินมันไม่คิดมากนะมึง" เหมราชว่าให้เสียงเข้ม

"กูก็สำนึกผิดแล้วไง แค่พูดเล่นเฉยๆเว้ย"

"ถ้าน้องไพลินมีคนอื่นเดี๋ยวไอ้ดินมันก็จัดการของมันเองนั่นแหละ ทำรายงานต่อเหอะ" ต้นน้ำทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เหมราชและสหรัฐที่ยังถกเถียงกันไปมา ก่อนจะดึงความสนใจกับมาที่กระดาษรายงานตรงหน้าอีกครั้ง

"ปากหมาไม่เลือกเวลาเดี๋ยวมึงจะโดนตีนกูกระแทกปากแทน" บดินทร์ชี้หน้าสหรัฐอย่างคาดโทษ พยายามไม่คิดมากกับคำพูดสนุกปากของเพื่อนรัก

@ตอนเที่ยง

"เฮียมานั่งทำอะไรตรงนี้" ไพลินขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเดินออกมาจากอาคารเรียนแล้วเห็นบดินทร์นั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่บนเก้าอี้หินอ่อนหน้าอาคาร เธอรีบสาวเท้าบนรองเท้าส้นสูงกว่าห้านิ้วเข้าไปหาเขา "เรียนเสร็จแล้วเหรอถึงมีเวลามานั่งส่องสาวที่คณะนี้ได้"

"ไม่ได้มาส่องสาว มารับเมียไปกินข้าว" บดินทร์เงยหน้าตอบ พร้อมกับเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ รั้งตัวแฟนสาวลงมานั่งบนหน้าขาแกร่ง ไม่ได้สนใจสายตาของนักศึกษารอบข้างที่กำลังจ้องมองการกระทำของเขาเลย

"แล้วทำไมน้องนาร์เนียไม่เดินออกมาพร้อมกัน"

"ชอบเห็นเฮียดุ น่ารักดี"

"เดี๋ยวจะยิ้มไม่ออก" บดินทร์กดเสียงต่ำ ดวงตาคมกริบมองรอยยิ้มทะเล้นบนใบหน้าของแฟนสาวอย่างไม่ชอบใจนัก

"ถ้าลินทำผิดเฮียลงโทษลินได้เลย จะรุนแรงก็ได้ลินไม่ว่า แค่อย่าตบตีกันก็พอ เรื่องแบบนั้นลินรับไม่ได้ แต่ถ้าเฮียลงโทษลินโดยที่ลินไม่ได้ทำอะไรผิด ลินจะโกรธเฮียมากนะ"

"ไม่อยากโดนลงโทษก็อย่าทำให้หึงบ่อย"

"ถ้าคืนนี้อยากโดนลงโทษหนักๆ ต้องแอบไปอ่อยผู้ชายคนอื่นก่อนไหม" ไพลินเอียงคอถามหน้าซื่อพลางกะพริบตาปริบๆ

"ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม"

"ก็แค่พูดเล่น ไม่อยากให้เฮียทำหน้าบึ้ง"

บดินทร์เหลือบมองแฟนหนุ่มเพียงนิด ก่อนจะอุ้มเธอลงมานั่งกลางหว่างขา แล้วถอดเสื้อช็อปวิศวะฯของตัวเองออกมาสวมใส่ให้เธอ

"เอามาให้ลินทำไม" ไพลินขมวดคิ้วถาม แต่เมื่อได้ฟังคำตอบของแฟนหนุ่มหัวใจดวงน้อยที่กำลังสงบนิ่งก็เต้นแรงระรัวด้วยความเขินอาย

"ช็อปของเฮีย ถ้าไม่ใช่เมียเฮียก็ไม่มีสิทธิ์ใส่"