กำราบรัก 20+ นิยาย บท 43

"ตามใจเราก็แล้วกัน แต่ถ้าเป็นพี่ พี่จะบอกก่อนนะ อย่างน้อยก็เป็นการแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าเราไม่ได้ปิดบัง" เควินแสดงความเห็น เขาไม่เห็นด้วยกับการที่ไพลินตั้งใจปิดบังแฟนของเธอ เพราะหากเขาเป็นแฟนเธอคงจะเสียความรู้สึกไม่น้อยหากมารู้ทีหลังว่าเธอไปทานข้าวกับผู้ชายคนอื่น แฟนของเธอก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน

"แฟนลินเป็นคนขี้หึงมาก ถ้าไม่คุยกันต่อหน้าเขาไม่เข้าใจหรอกค่ะ ยังไงก็ทะเลาะกันอยู่ดีถ้าคุยกันทางโทรศัพท์ ถ้าจะทะเลาะกันลินอยากทะเลาะกันต่อหน้ามากกว่า จะได้เคลียร์กันตอนนั้นเลย" แม้จะพูดอย่างนั้นแต่สีหน้าของไพลินยังเป็นกังวล เธอถอนหายใจเบาๆ พยายามไม่คิดมากกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น

"แล้วแต่เราก็แล้วกัน แต่หวังว่าพี่จะไม่โดนหางเลขไปด้วยนะ" เควินพูดติดตลกเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจของหญิงสาว เรียกรอยยิ้มบางๆกลับมาเปื้อนใบหน้าหวานของไพลินอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เควินเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นเหมือนกัน

"จะให้พี่ไปส่งที่มหาลัยก่อนใช่ไหม" เควินเอ่ยถามขณะเดินเข้ามาในโรงจอดรถของห้างสรรพสินค้าพร้อมกับไพลิน หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ค่ะ" ไพลินตอบด้วยสีหน้าเป็นกังวลเมื่อก้มมองหน้าจอมือถือเครื่องหรูในมือแล้วเห็นว่าเวลาล่วงเลยมาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้วที่เธอออกจากมหาลัยมากับเควิน ยิ่งรู้ว่าตอนนี้มีคนรออยู่ที่มหาลัยความกังวลก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

ครืด~ ครืด~

"อ๊ะ!" เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นขัดความคิดทำไพลินสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แต่เมื่อก้มมองเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ หัวใจที่กำลังเต้นแรงด้วยความตกใจก็เหมือนจะหยุดทำงานเอาเสียดื้อๆ มือไม้ของเธอสั่นเทาขณะอ่านชื่อบนหน้าจอมือถือซ้ำไปซ้ำมา

"ดะ..ดิน" น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาจนคนที่เดินอยู่ข้างๆแทบไม่ได้ยิน ไพลินบีบโทรศัพท์เครื่องหรูในมือแน่น สองเท้าบนรองเท้าส้นสูงกว่าห้านิ้วหยุดชะงักอัตโนมัติ

"แฟนโทรมาเหรอ" เควินหยุดฝีเท้าข้างๆ "ถ้าเป็นพี่ๆจะรับสายก่อนนะ"

"..." ไพลินสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ มองหน้าจอมือถือที่ยังโชว์เบอร์ของแฟนหนุ่มอย่างชั่งใจ ก่อนจะกดรับสายในที่สุด

"ฮัลโหล"

(อยู่ไหน เฮียเรียนเสร็จแล้วนะ) น้ำเสียงอบอุ่นของคนปลายสายทำให้ไพลินรู้สึกผิดที่จะต้องโกหก เธอลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบกลับไป

"ลินออกมาทำธุระข้างนอกนิดหน่อย ถ้าเฮียเรียนเสร็จแล้วกลับคอนโดไปก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวลินกลับไปหาที่คอนโดก็ได้"

(ไปทำธุระที่ไหน กับใคร)

"มาทำธุระกับพี่เขา เฮียไม่รู้จักหรอก"

(ให้เฮียไปรับไหม)

"ไม่เป็นไร กลับไปเจอกันที่คอนโดนะ"

(ไม่ได้มีอะไรปิดบังเฮียใช่ไหม)

"..." คำถามของบดินทร์ทำเอาไพลินเงียบไป แม้น้ำเสียงของเขาจะฟังดูอบอุ่น แต่เธอกลับรู้สึกหวาดหวั่นกับความอบอุ่นนั้นอย่างบอกไม่ถูก

"กลับไปคุยกันที่คอนโดนะ ลินจะตอบคำถามของเฮียทุกคำถามเลย อย่าเพิ่งงอนลินนะ"

(เฮียให้โอกาสหนูสารภาพตอนนี้ถ้าหนูมีอะไรปิดบังเฮียอยู่ อย่าให้เฮียเห็นอะไรด้วยตัวเองหรือรู้อะไรจากปากคนอื่น)