กำราบรัก 20+ นิยาย บท 49

"นี่จะยืนมองหน้ากันเฉยๆจริงๆเหรอวะ กูต้องเดินตากแดดร้อนๆจากคณะมาแดกข้าวที่สถาปัตย์เพื่อมาดูสองผัวเนียเล่นจ้องตากันเนี่ยนะ?" ต้นน้ำพูดขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นบดินทร์เอาแต่มองหน้าไพลิน ในขณะที่ไพลินเองก็แสร้งเสมองไปทางอื่น

"เมื่อไหร่มึงสองตัวจะหุบปากสักทีวะ เรื่องของเพื่อนนี่เสือกดีจังเลยนะพวกมึง" เหมราชว่าให้สองเพื่อนรักอย่างเหลืออด พร้อมกับดันตัวนาร์เนียออกห่างเล็กน้อย

"อย่างมึงนี่ไม่เสือกเลยว่างั้น เดินตากแดดหน้าดำมาแดกข้าวที่สถาปัตย์ มันจำเป็นไหมกูถามจริง?" สหรัฐถามประชดประชัน

"เมียกูอยู่คณะนี้ ไม่ให้กูมาแดกข้าวกับเมียที่คณะนี้แล้วจะให้กูไปแดกข้าวที่คณะไหน ถามไม่คิดนะมึง" เหมราชตอกกลับ ก่อนจะเดินจูงมือนาร์เนียออกไปจากตรงนั้นทันที

"ไงน้องไพลิน ไม่ได้เจอกันหลายวันเลยนะ ไม่เห็นไปหาพวกพี่ที่คณะนู้นบ้างเลย" ต้นน้ำทักทายและเย้าหยอกในประโยคเดียวกัน ทว่าไพลินกลับทักทายเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ขอตัวก่อนนะคะ ไปซื้อข้าวก่อน เดี๋ยวคนเยอะ" สายตาของเธอจ้องมองเพียงใบหน้าของสหรัฐและต้นน้ำที่ยืนอยู่ข้างหลังบดินทร์ แม้หัวใจจะเต้นแรงจนกลัวว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะได้ยิน แต่ไพลินก็พยายามเก็บอาการ เธอรีบหันหลังเดินออกมาเพราะไม่อยากให้บดินทร์มองเห็นความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในแววตา

"ร้อนฉิบหาย ทำไมแดดประเทศกรุงเทพมันร้อนแบบนี้วะ กูจะเป็นลมแล้วเนี่ย"

"ประเทศกรุงเทพเหี้ยไร ยิ่งร้อนยิ่งเล่นมุกพากูเครียดนะมึงเนี่ย ไปหาข้าวแดกดีกว่า" ต้นน้ำทำหน้าเซ็งใส่สหรัฐ ก่อนจะเดินหน้าตึงออกไป

"งั้นกูไปหาข้าวแดกก่อนนะ ส่วนมึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึง กูร้อน ไม่มีเวลามาสนใจมึงแล้ว" สหรัฐกล่าวทิ้งท้าย แล้วเดินตามต้นน้ำออกไป ทิ้งให้บดินทร์ยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ของเหล่านักศึกษาในศูนย์อาหารที่มองเขาแทบจะเป็นตาเดียว

"ป้าคะ เอาผัดเครื่องแกงหมูจานนึงค่ะ เอาไข่ดาวด้วยนะคะ" ไพลินส่งยิ้มบางๆให้เจ้าของร้านอาหารตามสั่งหลังจากพูดจบประโยค แล้วเดินเลี่ยงออกไปยืนรอข้างๆร้านเพื่อไม่ให้เกะกะนักศึกษาคนอื่นที่ยืนรออยู่ข้างหลัง

"เครื่องแกงหมูกับไข่ดาวหนึ่งจานด้วยครับ" เธอชะงักไปในตอนที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา เมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ่มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆ ไพลินแสร้งเงยหน้ามองเล็กน้อย หัวใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวอีกครั้งเมื่อเห็นบดินทร์เดินเข้ามายืนรอข้างๆกัน

เขาปรายตามองสร้อยคอที่เธอสวมใส่อยู่เพียงนิด ก่อนจะละสายตากลับมามองหน้าเธออีกครั้ง ทว่าคนโดนมองอย่างไพลินกลับเริ่มทำตัวไม่ถูก

"ยังใส่เกียร์นั้นอยู่อีกเหรอ" บดินทร์เอ่ยถามเป็นประโยคแรก น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความอบอุ่นที่คนฟังสามารถสัมผัสได้

"โทษทีที่ไม่ได้เอาไปคืน วันนั้นลืมถอดให้" ไพลินก้มหน้าหลบสายตา พร้อมกับถอดสร้อยคอส่งคืนให้บดินทร์ ทว่าเขากลับปรายตามองมันเพียงนิด แล้วเอนตัวพิงกับพนังร้านอาหาร

"ให้แล้วไม่เอาคืน"

"เอากลับไปเถอะ ฉันคงไม่ใส่มันแล้ว"

"ที่บอกว่าไม่เอาคืนไม่ได้หมายถึงเกียร์"

"..."

"แต่หมายถึงหัวใจ"

"..." คำพูดถัดมาของบดินทร์ทำเอาไพลินไปต่อไม่ถูก ทั้งที่ไม่ควรจะเขินอายกับถ้อยคำของเขา แต่กลับไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ หัวใจดวงน้อยมันไม่มีทีท่าว่าจะเต้นช้าลง

บดินทร์ขยับเท้าเข้าหาจนหน้าผากของไพลินเกือบจะชนกับแผงอกแกร่งอยู่รอมร่อ พร้อมกับหยิบสร้อยคอในมือเธอมาถือไว้ในมือตัวเอง ก่อนจะสวมมันให้เธออีกครั้ง

ไพลินมองการกระทำของชายหนุ่มเงียบๆ เธอกัดปากแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงมาบนหน้าผากถี่ๆ ก่อนจะรีบขยับตัวออกห่างเมื่อบดินทร์สวมสร้อยคอให้เสร็จแล้ว