กำราบรัก 20+ นิยาย บท 50

"พี่บดินทร์มากินข้าวที่นี่บ่อยๆนะคะ มีสาวๆมองพี่บดินทร์เยอะเลย ตอนพี่บดินทร์เดินเข้ามานะอย่างเท่เลย ขนาดหนูที่รักเฮียเหมมาก มองว่าเฮียเหมหล่อที่สุดยังหยุดมองพี่บดินทร์ไม่ได้เลยค่ะ" นาร์เนียพูดไม่หยุดปากขณะที่นั่งกินข้าวอยู่บนหน้าตักของคู่หมั้นหนุ่ม เธอส่งยิ้มไร้เดียงสาให้บดินทร์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม และเหลือบมองสีหน้าของไพลินที่นั่งอยู่ข้างๆเป็นระยะ

"เออ อันนี้พี่เห็นด้วย ไอ้ดินน่ะมันดึงดูดผู้หญิง ใครๆก็อยากได้มันเป็นแฟนทั้งนั้นแหละ ขนาดตอนมันยืนซื้อข้าวอยู่กับน้องไพลินผู้หญิงยังมองกันตาเป็นมันเลย" สหรัฐพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดเมื่อสักครู่ของนาร์เนีย

"น่าอิจฉาคนที่ได้เป็นแฟนพี่บดินทร์จัง ลินไม่น่าเลิกกับพี่บดินทร์เลย" เด็กสาวทำหน้าเสียดายพลางถอนหายใจเบาๆ แต่กลับโดนไพลินตวัดสายตามองอย่างไม่ชอบใจ ทำเอาเธอรีบพิงศีรษะลงบนแผงอกแกร่ง ออดอ้อนคนรักแทน

"ยังไม่เลิก" บดินทร์แย้งเสียงเข้ม สายตาของเขาจ้องมองใบหน้าของไพลินที่ค่อยๆหันกลับมา แวบหนึ่งที่เขาเห็นแววตาของเธอวูบไหว ก่อนที่มันจะฉายความว่างเปล่าอีกครั้ง

"อย่าพูดให้คนอื่นเข้าใจผิด เราเลิกกันแล้วนะ"

"เธอบอกให้ฉันเป็นคนบอกเลิกเธอเอง แล้วตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้เธอได้ยินคำว่าเลิกกันจากปากของฉันรึยัง"

"..." สิ่งที่บดินทร์พูดออกมาแทงใจดำจนไพลินต้องเป็นฝ่ายเงียบไป แน่นอนเธอจำคำพูดของตัวเองได้ทุกถ้อยคำ แต่ไม่คิดว่าบดินทร์จะใส่ใจกับคำพูดของเธอเหมือนกัน

"ฉันจะเลิกกับเธอต่อเมื่อฉันหมดรักเธอแล้วเท่านั้น"

"..." ไพลินมองหน้าเจ้าของคำพูดนั้นเงียบๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อน

"หมายความว่าพี่บดินทร์ยังรักลินอยู่ใช่ไหมคะ น่าจะรักมากๆด้วยถึงตามมาง้อถึงที่นี่เลย" นาร์เนียแซวเสียงใส ซึ่งบดินทร์ก็ยิ้มให้เป็นการยอมรับ ทำให้ไพลินที่หลบสายตาไปแล้วมองไม่เห็นรอยยิ้มนั้น

"เลิกจุ้นจ้านเรื่องคนอื่นแล้วกินข้าวได้แล้ว" เหมราชดุเบาๆอย่างเหนื่อยหน่ายกับความจุ้นจ้านของคู่หมั้นสาว พร้อมกับกดศีรษะของเธอลงเล็กน้อยเพื่อให้มองจานข้าวตรงหน้าเพียงอย่างเดียว ทำเอานาร์เนียยู่ปากอย่างขัดใจ ถึงอย่างนั้นก็ยอมทานข้าวต่อจนหมดจาน

เมื่อบดินทร์ไม่พูดอะไรต่อ ไพลินเองก็เลือกที่จะเงียบเหมือนกัน ในขณะที่สหรัฐและต้นน้ำได้แต่นั่งมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแต่ก็ลุ้นตามไปด้วย

@ผับหรูใจกลางเมือง

เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในผับหรูใจกลางเมือง ดังประสานกับเสียงระเบ็งเซ็งแซ่ของผู้คนนับร้อยที่ต่างพากันปลดปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลง ช่วยคลายความเหงาใจให้ไพลินที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ได้เพียงเล็กน้อย

เธอซบหน้าลงบนเคาน์เตอร์พลางถอนหายใจเบาๆ ตอบคำถามของตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเธอมาที่นี่เพื่อลืมบดินทร์ หรือมาเพื่อตอกย้ำว่าตัวเองยังคิดถึงเขาเสมอกันแน่

สถานที่ๆเธออยู่ เก้าอี้ที่เธอนั่ง เคาน์เตอร์บาร์ที่ช่วยปิดบังความเศร้าในแววตาจากสายตาของผู้คน ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ทำให้หวนนึกถึงเขา เพราะที่นี่คือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ

"เอาเหล้ามาแก้วนึง ขอเข้มๆ" น้ำเสียงทุ่มต่ำของใครบางคนดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ฉุดรั้งให้ไพลินตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของน้ำเสียงนั้นที่คุ้นเคย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆพอดี

"ดิน..." เพียงแค่เห็นใบหน้าของบดินทร์หัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงระรัวจนแทบผิดจังหวะ ไพลินเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงเบา เธอกะพริบตาถี่ๆเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้คิดถึงเขาจนเห็นภาพหลอน

"เมื่อไหร่จะเลิกมาเที่ยวผับคนเดียวสักที"

"..." เธอทำหน้าบึ้งอย่างลืมตัวเมื่อโดนดุเบาๆ

"ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยวะ"

"อื้อ!" ไพลินทำเสียงไม่พอใจเมื่อโดนคนตรงหน้าบีบปลายจมูกเชิดรั้นเต็มแรงจนมันแดงเถือก เธอรีบปัดมือเขาออก แล้วกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่ ไม่ได้สนใจสีหน้าดุดันของเขาเลย