กำราบรัก 20+ นิยาย บท 60

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

"ไอ้ดินคืนนี้มึงเลี้ยงเหล้าพวกกูเลยนะ มึงเคยสัญญาอะไรไว้กูจำได้นะเว้ย" ต้นน้ำทวงสัญญาขณะเดินกอดคอสหรัฐออกมาจากอาคารเรียน โดยมีบดินทร์และเหมราชเดินนำหน้า

"เสียใจด้วยที่คืนนี้กูไม่ว่าง ไปหาแดกกันเองนะพวกมึง" บดินทร์เดินล้วงกระเป๋าพลางผิวปากอย่างสบายใจเฉิบ

"สัญญาอะไรกันวะ" เหมราชถาม

"มันตอแหลว่าถ้าแผลที่กบาลมันหายเมื่อไหร่มันจะเลี้ยงเหล้าพวกกู แลกกับที่กูกับไอ้ต้นต้องจดงานให้มันด้วย แม่งตอแหลฉิบหาย หลอกใช้พวกกูฟรี" สหรัฐมองแผ่นหลังของบดินทร์ตาขวาง เขาเป็นเจ้าของคำตอบนั้น "เหล้าก็ไม่ได้แดก ยังต้องมาจดงานให้มันฟรีอีก เซ็งว่ะ"

"พวกมึงนี่ชอบทำตัวเหมือนบ้านจนจังวะ" บดินทร์ถอนหายใจหนักๆอย่างเอือมระอากับคำพูดของสองเพื่อนรักที่เดินอยู่ข้างหลัง เขาพูดโดยไม่หันกลับไป "เย็นนี้ลินจะให้กูไปกินข้าวที่บ้าน เพราะอยากให้กูเจอพ่อกับแม่พร้อมกัน โทษทีว่ะ ยังไงเมียก็ต้องมาก่อนเพื่อนเลวๆอย่างพวกมึงเสมอ"

"ปากหมาจังวะ กูขออวยพรให้พ่อน้องลินไม่ปลื้มมึง ขอให้เขาไล่ตะเพิดมึงออกมา ไม่ยอมรับมึงเป็นลูกเขย เอาแม่งให้มึงตรอมใจอีกรอบเลย" ต้นน้ำพูดขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้

"ขอบคุณสำหรับคำอวยพรไอ้กำพร้าเมีย" บดินทร์เอี้ยวหน้ากลับไปเหลือบมองต้นน้ำเพียงนิด ก่อนจะหันหน้ากลับมาหาเหมราช

"มึงจะไปรับน้องนาร์เนียที่คณะนู้นด้วยไหม"

"ไม่ เดี๋ยวนาร์เนียเดินมาเอง"

"งั้นกูไปรับลินก่อนนะ มึงอยู่ว่างๆก็ช่วยงัดหมาในปากไอ้สองกำพร้าเมียออกมาฆ่าหน่อย เหมือนหมาในปากพวกมันจะเยอะเกิน" เขากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินห่างออกไป แต่ยังไม่วายกระแทกแดกดันต้นน้ำและสหรัฐ

"อย่าเผลอนะมึง! กูย่องหาเมียมึงแน่ไอ้เวร!" ต้นน้ำตะโกนกลับไปด้วยสีหน้าเอาจริง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่งพร้อมกับสหรัฐ โดยมีเหมราชเดินล้วงกระเป๋ากางเกงตามหลังไป

@คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์

เพียงแค่ก้าวเข้ามาในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ทุกสายตาของนักศึกษาในคณะฯก็หันมองมาที่บดินทร์เป็นตาเดียว แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเดินเข้ามาในคณะฯคนเดียว แต่ก็ยังเป็นจุดสนใจของผู้คนด้วยเสื้อช็อปที่แตกต่างจากนักศึกษาคนอื่นๆ

บดินทร์เลือกที่จะเมินเฉยต่อสายตาเหล่านั้น แล้วก้าวขาเรียวยาวราวกับนายแบบเข้าไปในอาคารเรียน ท่ามกลางสายตาของผู้หญิงหลายสิบคนที่มองตามทุกย่างก้าวของเขา

ปึก!

"อ๊ะ!" เขาหยุดชะงักฝีเท้ากะทันหันเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งสวนออกมาจากมุมหนึ่งของอาคารในตอนที่เขากำลังจะเดินเลี้ยวเข้าไปพอดี ทำให้ศีรษะของหล่อนกระแทกกับแผงอกแกร่งของเขาพอดี ความตกใจไม่ได้ทำให้บดินทร์จับประคองหล่อนเอาไว้ เขาเพียงแค่มองหล่อนเงียบๆ

"ขะ..ขอโทษค่ะ" หญิงสาวถอยห่างออกมาเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมากล่าวคำขอโทษ ทว่าเธอกลับชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าของบดินทร์

"พี่บดินทร์"

เจ้าของชื่อขมวดคิ้วยุ่งเมื่อโดนเรียกขาน เขามั่นใจว่าตัวเองไม่เคยรู้จักกับหญิงสาวคนนี้มาก่อน หรืออาจจะเป็นไปได้ที่หล่อนจะรู้จักเขาฝ่ายเดียว แต่เขาไม่ได้รู้จักหล่อนเลย