กำราบรัก 20+ นิยาย บท 9

เพียะ!

"อะ..ไอ้เลว! นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงฮะ!" ไพลินแผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราดราวกับคนคลุ้มคลั่งที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ เธอตวัดฝ่ามือฟาดใส่ใบหน้าหล่อเหลาของบดินทร์เต็มแรงจนเขาหันหน้าไปตามแรงตบ แต่ความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อยที่เธอมอบให้เขามันไม่สามารถทดแทนสิ่งที่เขาพรากไปจากเธอได้

"เธอเองก็ต้องการเหมือนกันไม่ใช่เหรอวะ" บดินทร์หันหน้ากลับมาเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์ "คนที่มันไม่กระสันมันจะยอมนอนครางให้ผู้ชายดูดนมล้วงหอยง่ายๆเหรอวะ หรือจะปฏิเสธว่าเมื่อกี้ไม่มีอารมณ์"

"ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ! นายมันผู้ชายเฮงซวย ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!" เธอชี้นิ้วไปทางประตูห้องนอนเพื่อไล่เขาให้กลับไป

"บอกให้กลับไปไงไอ้เฮงซวย! แล้วไม่ต้องเสนอหน้ากลับมาหาฉันอีกนะ ไอ้เสื้อช็อปเวรนั่นก็ไม่ต้องเอาคืนมันแล้ว ฉันจะเผาทิ้งให้หมดเลย!"

"อยากลองดีกับฉันก็เอา"

"คิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ นายคิดผิดแล้วที่มาท้าทายคนอย่างฉัน!" อารมณ์โทสะที่กำลังคุกรุ่นทำให้ไพลินไม่รู้สึกเกรงกลัวที่จะต่อกรกับผู้ชายร้ายกาจ เธอผลุนผลันก้าวลงจากเตียงหมายจะเดินไปหยิบเสื้อของบดินทร์ที่ตากอยู่ริมระเบียง โดยที่ร่างกายยังเปลือยเปล่า

"อ๊ะ! ปล่อยฉันนะไอ้เลว!" ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อโดนบดินทร์รั้งตัวกลับไป ท่อนแขนกำยำกอดรัดเธอไว้จากทางด้านหลัง

"เธอทำลายของๆฉันเมื่อไหร่ ฉันก็จะฉีกเยื่อพรหมจรรย์ของเธอเมื่อนั้น อยากเลือดอาบกลางหว่างขาก็ทำ"

"..." จากที่เคยกระฟัดกระเฟียดกลับกลายเป็นเงียบไป ไพลินสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามระงับสติอารมณ์

"ปล่อยฉันแล้วกลับไปได้แล้ว ฉันจะถือว่าเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น" เธอกลั้นใจพูดออกไป "ฉันกับนายไม่เคยมีอะไรกัน และเรายังไม่ได้มีอะไรกัน ท่องจำให้ขึ้นใจด้วย"

บดินทร์แค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันกับคำพูดของหญิงสาว เขายอมคลายพันธนาการอ้อมแขนออกจากเอวคอด เอื้อมมือหยิบทิชชูบนโต๊ะข้างหัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดบนแก่นกายลวกๆ แล้วหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่

เมื่อไม่มีถ้อยคำใดหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่ม ไพลินเองจึงเลือกที่จะเงียบเหมือนกัน เธอปรายตามองเขาที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้าเพียงนิด ก่อนจะหลบหน้าด้วยการเดินหนีเข้าห้องน้ำไป

บดินทร์มองตามไปเงียบๆจนบานประตูห้องน้ำปิดลง ก่อนจะละสายตากลับมา แล้วเดินหน้าตึงออกไปในทันทีโดยไม่รอให้ไพลินเดินออกมาก่อน

"ไปแล้วไปลับอย่ากลับมานะไอ้เลว!" ไพลินพูดตามหลังอย่างแค้นเคืองเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังเล็ดลอดเข้ามา เธอพยายามผ่อนคลายอารมณ์ให้เย็นลง แล้วเดินไปชะล้างกลิ่นกายของบดินทร์ออกจากร่างกายอีกรอบ

@ตกดึก

"เอามาอีกแก้ว" หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำรัดรูปตะโกนสั่งบาร์เทนเดอร์หนุ่มแข่งกับเสียงเพลงในผับหรูใจกลางเมืองที่ดังกระหึ่ม พวงแก้มใสที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆเริ่มเปลี่ยนสีเป็นแดงก่ำ ด้วยเพราะโดนฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เล่นงาน

ครืด~ ครืด~

แรงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ตรงหน้าเรียกสติที่เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของไพลินกลับมาอีกครั้ง เธอขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นตาปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"ฮัลโหล" ไพลินตัดสินใจกดรับสาย หยิบมือถือขึ้นมาแนบใบหู แล้วตะโกนกรอกเสียงลงไปแข่งกับเสียงเพลง

(อยู่ไหน) น้ำเสียงทุ่มต่ำของคนปลายสายดังทักทายกลับมา

"ใคร" เธอยกมือขึ้นมาปิดหูข้างหนึ่งไว้เพื่อให้ได้ยินเสียงของคู่สนทนาชัดเจนขึ้น

(บดินทร์)

"ใครนะ!" ไพลินถามย้ำ

"มันเยอะไปนะครับ น่าจะเกินมาหลายพันเลย"

"งั้นก็ไม่ต้องทอน" เขาวางเงินไว้บนเคาท์เตอร์บาร์เมื่อบาร์เทนเดอร์หนุ่มไม่ยอมรับไป ก่อนจะประคองไพลินให้ลุกขึ้นยืน

"ให้ตายสิ ที่นี่เขาปูกระเบื้องต่างระดับเหรอ" หญิงสาวเดินโอนเอนไปมาจนเกือบจะล้มลงหลายครั้ง แต่บดินทร์ก็ช่วยประคองไว้

"เดินดีๆได้ไหมวะ"

"อย่ามาดุฉันนะไอ้บดินทร์หน้าโง่ เดี๋ยวก็เอานมอุดปากซะเลย" เธอชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อโดนเอ็ดเบาๆ พยายามเดินตัวตรงออกมาจนถึงลานจอดรถหน้าผับ

"เปิดแอร์แรงๆหน่อยไม่ได้รึไง ร้อนนนนนน" ร่างบางตะโกนเสียงยานคางเมื่อเข้ามานั่งในรถยุโรปคันหรูแล้ว

"นี่ๆ ผูกผมให้หน่อย" เธอยื่นแขนให้บดินทร์ ซึ่งมียางรัดผมสวมอยู่ที่ข้อมือ

"ผูกยังไงวะ" บดินทร์ขมวดคิ้วถาม พร้อมกับดึงยางรัดผมออกมา ค่อยๆรวบผมของไพลินขึ้นเป็นหางม้า ใช้นิ้วเรียวยาวราวกับผู้หญิงสางผมแทนหวี

"มัดยากจังวะ"

"ไอ้บดินทร์หน้าโง่" ไพลินว่าให้ ก่อนจะทิ้งหน้าผากลงบนบ่าแกร่งของเขา ทำให้บดินทร์รวบผมได้ง่ายขึ้น

"เสร็จยังอะ อยากกลับบ้านแล้ว"

บดินทร์ดันศีรษะทุยเล็กออกห่างเมื่อจัดการกับผมเจ้าปัญหาของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะสตาร์ตเครื่องยนต์แล้วขับรถออกมาจากตรงนั้นทันที แต่ไพลินก็ยังไม่วายซบหน้าผากลงมาบนท่อนแขนแกร่ง