ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 113

ที่จริงแสนรักไม่ชอบกินเกี๊ยว

เขาเลือกกินตั้งแต่เด็กๆ ที่บ้านก็ใช้ชีวิตอย่างเลิศล้ำด้วย ดังนั้นของบางอย่างพอเขาชิมแล้วไม่ชอบ ก็จะไม่ทำให้เขากินอีก อาหารอย่างเกี๊ยวนี้ เป็นอาหารที่ตระกูลหิรัญชาตั้งใจเตรียมอาหารพวกนี้ให้ หลังจากที่เส้นหมี่ตามพ่อแม่ไปตระกูลหิรัญชา เพราะว่าพวกเขามาจากทางเหนือ

จากนั้นครั้งนั้น เส้นหมี่ก็จำได้อย่างดีเลยว่า นี่คือพี่ชายที่อายุมากกว่าเธอห้าปี แค่กินไปคำหนึ่ง เขาก็ไม่กินอีก

เขาบอกว่าไม่อร่อยเลย！

เส้นหมี่ละสายตาคู่นั้นลงไป ไม่ได้มองไปฝั่งตรงข้ามอีก แต่ตั้งใจป้อนข้าวให้ลูกสาว

จากนั้น ไม่กี่วินาทีถัดมา……

“แด๊ดดี้ อร่อยมากใช่ไหม？”

“พอได้……”

แสนรักที่กินเกี๊ยวอย่างไม่รีบร้อน และไม่ได้ปรากฏอาการเหมือนตอนเขาไม่กี่ขวบตอนนั้น ในทางตรงกันข้าม หลังจากเขารู้สึกถึงความรู้สึกของต่อมรับรสในปากแล้ว ก็พยักหน้าอย่างจริงใจ

เส้นหมี่ตะลึงงัน！

เธอไม่ได้มองผิดใช่ไหม？เขาบอกว่าพอได้？แต่ตอนนั้นเขากินแล้วก็ทิ้งเลยนี่

เส้นหมี่จ้องมองไปอย่างนั้น ไม่ได้ละสายตาออกอยู่นาน

อาจจะเพราะรู้สึกได้ ชายหนุ่มที่กำลังกินอยู่ตรงข้ามก็เงยตาขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้น นัยน์ตานิ่งเฉยคู่นั้นก็มองมา สบตาเข้ากับเส้นหมี่พอดี

เส้นหมี่：“……”

เกือบจะ ไม่ได้ตกใจจนตะเกียบในมือไม่ได้ตกลงไป！！

เธอบ้าแล้วหรือเปล่า？

ทำไมต้องเอาแต่จ้องมองเขา เธอประสาทหรือไง

หัวใจเส้นหมี่แทบจะทะลักออกมา รีบละสายตากลับไป เธอทำเป็นเติมซอสให้ลูก หลบสายตาของชายคนนี้

ยังดีก็คือ พอเธอละสายตาคืนกลับไป บริษัทก็โทรมากะทันหัน พอแสนรักกดรับ ก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร ถึงได้รีบขึ้นไปทันที

“หม่ามี๊ หม่ามี๊กำลังกลัวแด๊ดดี้ใช่ไหม？”

คิดไม่ถึงว่า พอแด๊ดดี้ไป หนูรินจังที่สมองทึ่มมาเสมอ จู่ๆจะโน้มตัวมา แล้วถามหม่ามี๊เบาๆ

เส้นหมี่ไม่ยอมรับแน่นอน！

เธอรีบยัดเกี๊ยวใส่ปากเด็กคนนี้ อุดปากเธอไว้：“เปล่าๆ รีบกินเร็ว กินอิ่มแล้วหม่ามี๊จะพาหนูไปอาบน้ำ”

ยัยเด็กนี่จึงไม่พูดอีก

กินอาหารเย็นเสร็จ เพราะว่าเส้นหมี่พักอยู่ต่อแล้ว คืนนี้ พวกเด็กๆเลยไม่ไปรบกวนแด๊ดดี้อีก พออาบน้ำกันเสร็จ ก็วิ่งมาที่ห้องของเส้นหมี่ ให้เธอเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง

แน่นอนว่าเส้นหมี่เต็มใจ

ตอนที่เธอเลี้ยงคุณชายคิวกับรินจัง ตอนค่ำจะเล่านิทานให้พวกเขาฟังเสมอ จนพวกเขาชินแล้ว แล้วตอนนี้ก็มีลูกชายคนโตเพิ่มมาอีกคน

แน่นอนว่า พอเธอทำเรื่องนี้ ก็ยิ่งมีความสุข