ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 112

นี่เป็นผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง

ใครก็คิดไม่ถึง！

รวมทั้งเด็กชายทั้งสองคนนั้นที่วางแผนเรื่องทั้งหมดนี้

ทำไมถึงเป็นแบบนี้？

เรื่องราวราบรื่นดีไม่ใช่เหรอ？แด๊ดดี้ก็ไม่ได้พูดอะไรนี่？ทำไมหม่ามี๊ยังต้องไปด้วย？

เด็กทั้งสองไม่เข้าใจเลย ทำไมเรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าเวลาที่พวกผู้ใหญ่เผชิญหน้ากับบางสิ่ง พวกเขาจะไม่มองเพียงผิวเผิน แต่ยิ่งกว่านั้น เธอยังต้องสังเกตการเปลี่ยนแปลงการแสดงออกของอีกฝ่าย เพื่ออ่านความคิดในใจที่แท้จริงของเขาด้วย

บางที พวกเขาอาจจะเข้าใจ

“คิวคิว ไปเถอะ”

พอเส้นหมี่พาลูกสาวมา ก็ยื่นมือไปทางลูกชายอีกครั้ง

แน่นอนว่าเธอไม่สามารถทิ้งเขาไว้ที่นี่ได้ นี่เป็นลูกเธอ

แต่ชินจังที่ยังกอดขาคู่นั้นของพ่ออยู่ได้ยิน ทันใดนั้นเขาก็หันหน้ามองมาที่หม่ามี๊ เบ้าตาเล็กๆก็แดงขึ้นอีกครั้ง

คุณชายคิว：“……”

ตอนที่ในห้องนอนนี้มีฉากเศร้าสลดของแม่ลูกที่ต้องแยกจากกัน แสนรักที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ในที่สุดก็พูด：“เส้นหมี่ คุณเจตนาใช่ไหม？”

เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นทันที：“คุณพูดอะไร？”

สายตาแสนรักนั้นหม่นลง ความกดอากาศต่ำลงไปมาก：“พูดผิดเหรอ？ให้คุณมา ไม่ใช่ให้ทำที่นี่เดือดร้อนไปหมด คุณดูสิในนี้ถูกคุณทำจนกลายเป็นอะไรไปแล้ว？”

เขาเหลือบมองห้องนอนด้วยสายตาหม่นลง

“ฉัน………”

เส้นหมี่เห็น แล้วก็ถูกกั้นไว้ในนั้นทันที

เพราะว่าที่จริงแล้ว ตอนนี้ในห้องนอนเต็มไปด้วยความมืดมนหมองหม่น เด็กๆที่มีความสุขเมื่อกี๊ ในตอนนี้นอกจากคนที่เธออุ้มอยู่ อีกสองคนก็ตาแดงก่ำ กำลังมองไปที่เธออย่างน่าสงสาร

ไม่ใช่ เธอไม่ได้ต้องการแบบนี้

เส้นหมี่ก็รู้สึกว่าแข็งแกร่งไม่เพียงพอ อ้าปากอยากจะอธิบาย แต่ผู้ชายคนนี้กลับก้มเอวแล้วอุ้มชินจังที่กอดขาเขาไว้ขึ้นมา

“ไป ลงไปกินข้าวกับแด๊ดดี้ คิวคิว ลูกก็มาด้วย ลงไปกับแด๊ดดี้”

เขาโบกมือไปที่คุณชายคิวอีกครั้ง

คุณชายคิว：“……”

นี่มันจริงๆเลย！！

แด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะเป็นแบบนี้ได้ไง？เขาเป็นที่ได้รับความนิยมเหรอ？ถึงแย่งกันแบบนี้？

คุณชายคิวที่ถูกแย่งทั้งสองด้านก็ทำอะไรไม่ได้สุดๆ

แต่ว่า เขาเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ดังนั้นสุดท้ายแล้วหลังจากชั่งน้ำหนัก ก็เดินไปที่แด๊ดดี้อย่างเชื่อฟัง：“ครับแด๊ดดี้ ชินจัง นายอย่าเสียใจนะ หม่ามี๊ไม่ไปไหนหรอก นายไปหาหม่ามี๊กับน้องสิ ระวังแผลของหม่ามี๊นะ”