(ของหวง) มาเฟีย BAD นิยาย บท 1

Talk เอิงเอย

ฉันลืมตาขึ้นภายใต้ห้องที่ไม่คุ้นตา ก่อนจะค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแล้วใช้มือกุมศีรษะเพราะความหนักอึ้ง

ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนไปดื่มกับเพื่อนเนื่องด้วยโอกาสที่เรียนจบและสอบได้ทุนไปเรียนต่อเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศกันยกแก๊ง

“ชะเอม มีน แกอยู่ไหน” ฉันเรียกหาเพื่อน สองคนนี้ทำไมถึงพาฉันมาอยู่ที่นี่กันนะ แทนที่จะพากลับบ้าน

ฉันค่อยๆ ลุกจากเตียงเดินออกมาดูรอบๆ ห้อง มันว่างเปล่าราวกับไม่มีใครอยู่

“อะ!” เท้ามันเหยียบอะไรบางอย่างฉันรีบก้มมองเห็นว่าเป็นกระเป๋าของตัวเองเลยรีบหยิบมันขึ้นมา

“ยัยเอมกับยัยมีนหายไปไหนนะ ทิ้งฉันให้นอนอยู่แบบนี้คนเดียวได้ยังไง”

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อจะโทรหาเพื่อนแต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเบอร์ของเพื่อนโทรมานับร้อยสายตั้งแต่ช่วงเที่ยงคืนจนถึงเช้า

หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงเพราะความกลัว เพื่อนฉันโทรมาหลายสายขนาดนี้แปลว่าพวดเธอไม่ได้อยู่ที่นี่กันใช่ไหม เมื่อคิดแบบนั้นฉันก็เริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างระแวงอีกครั้ง

“ทะ ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มากับใคร”

กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำเอาฉันสะดุ้งจนโทรศัพท์เกือบจะหลุดมือ เบอร์ที่โทรมาคือเบอร์ของชะเอม ฉันจึงรีบกดรับสาย

( ยัยเอยแกหายไปไหนรู้ไหมฉันกับยัยมีนตามหากันทั้งคืนแทบไม่ได้นอน ยายแกก็เป็นห่วงไม่ยอมนอนรอแกกลับบ้าน )

“ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เหมือนจะโดนลักพาตัวมา ฉันจำอะไรไม่ได้เลย” ฉันพูดแบบกระซิบกระซาบให้เสียงมันเบาที่สุด

( ห๊ะ!! ลักพาตัว ) ชะเอมตกใจร้องอุทานออกมาเสียงดัง

( แค่นี้ก่อนนะแกฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนจะมีใครมาเห็น ฝากบอกยายด้วยว่าฉันไม่เป็นไรฉันกำลังจะกลับบ้าน )

ตอนนี้ไม่มีเวลาคุยอะไรมากหลังจากวางสายแล้วฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องแล้วสับขาวิ่งออกมาจากโรงแรมแบบไม่คิดชีวิต

พอวิ่งมาหยุดที่หน้าถนนได้ฉันก็ยืนหอบ เหงื่อออกท่วมตัว โชคดีของอีเอิงเอยจริงๆ ไม่มีเวลาคิดอะไรมากฉันรีบเรียกแท็กซี่ก่อนที่จะมีใครมาเห็น มันระแวงไปหมด

ระหว่างนั่งรถไปฉันก็พยายามคิดว่าตัวเองไปอยู่ที่โรงแรมนั่นได้ยังไง ใครพาไป แล้วพาไปทำไม….ไม่ใช่พาไปทำมิดีมิร้ายหรอกนะ!!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน