(ของหวง) มาเฟีย BAD นิยาย บท 4

โรงแรม

ตัวโรงแรมที่ว่าใหญ่โตแล้ว ภายในห้องนั้นมันทำให้ฉันกับเพื่อนว้าวยิ่งกว่า ห้องมันกว้างมาก ๆ มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เหมือนพวกฉันเป็นคนสำคัญเขาถึงได้จัดเตรียมห้องให้ดีขนาดนี้

“ตลอดการศึกษาที่นี่พวกคุณสามคนจะได้พักอยู่โรงแรมนี้ เป็นโรงแรมในเครือของคุณธนดลเจ้าของทุนครับ”

“ค่ะ” ฉันกับเพื่อนพยักหน้าตอบพร้อม ๆ กัน

“ผมจัดเตรียมห้องไว้สามห้องเพื่อให้ความเป็นส่วนตัว ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะครับ ฟรีตลอดจนจบการศึกษา”

มันอึ้งยิ่งกว่าเมื่อรู้ว่าเราได้อยู่กันคนละห้องแถมยังฟรีแบบห้องระดับพรีเมียม การได้ทุนมาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่นี่มันวิเศษมากจริง ๆ

ผู้ชายคนนี้พาฉันกับมีนมาดูห้องต่อ ส่วนชะเอมได้อยู่ห้องแรกที่เราไปดู เขาพาเราขึ้นลิฟต์มาอีกชั้น นั่นคือห้องของมีน แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมไม่ให้อยู่ชั้นเดียวกันแต่ก็ไม่กล้าถาม

พอพามีนเข้าห้องแล้วเขาก็พาฉันไปดูห้องต่อ แล้วก็ต้องแปลกใจอีกเมื่อห้องของฉันมันคือห้องชั้นบนสุดของโรงแรม ซึ่งเพื่อน ๆ ได้อยู่กันที่ชั้นยี่สิบ แต่ฉันได้ขึ้นมาอยู่ถึงชั้นที่ห้าสิบ แถมพอมาดูในห้องมันกว้างและหรูหรามากกว่าห้องของเพื่อนฉันซะอีก

“ทะ ทำไมเอยถึงได้มาอยู่ห้องนี้ล่ะคะ มันดูต่างออกไปจากห้องเพื่อนของเอย”

“เป็นคำสั่งครับ”

“ใครสั่งเหรอคะ”

“เดี๋ยวคุณเอยก็จะรู้เองครับ”

“…..” แปลกจัง มันรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก

“เดี๋ยวช่วงเย็น ๆ จะมีสไตล์ลิสต์มาจัดการเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้ หน้าที่ของคุณคือทำตามโดยไม่พูดไม่ถามปล่อยให้เขาจัดการให้เรียบร้อย เสร็จแล้วจะมีรถมารับนะครับ”

มันยิ่งทำให้ฉันงุนงงมากขึ้นเมื่อถูกสั่งมาแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมากเพราะเพิ่งมาวันแรก

พอผู้ชายคนนี้หมดธุระแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้อง ส่วนฉันก็เก็บเสื้อผ้าใส่ตู้ไว้แล้วก็คุยแช็ตกับเพื่อน เรานั่งเครื่องมาค่อนข้างเหนื่อย วันนี้จึงเป็นวันแห่งการพักผ่อน แต่ฉันนี่สิพักผ่อนไม่ได้

พอตกเย็นก็มีผู้หญิงสี่คนมากดออดหน้าห้อง พอไปเปิดประตูเขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเลยจับตัวฉันไปแต่งหน้าแต่งตัว โดยที่ฉันเองก็ไม่ถามเพราะผู้ชายคนนั้นเขาบอกไว้ก่อนแล้ว

หลังจากจัดการแปลงโฉมฉันเสร็จผู้หญิงสี่คนนั้นก็กลับไป ฉันได้แต่ยืนมองตัวเองในกระจกอย่างเขินอาย ไม่เคยแต่งหน้าทำผมและใส่ชุดแบบนี้มาก่อน

ชุดที่ฉันใส่มันค่อนข้างโป๊พอสมควร เป็นเดรสโชว์แผ่นหลังแถมยังเปิดให้เห็นเนินหน้าอกและยังสั้นเอามาก ๆ ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพงทำให้เด็กบ้าน ๆ อย่างฉันดูดีขึ้นมามาก ๆ ราวกับคนในกระจกนั่นไม่ใช่ตัวฉันเลย

เมื่อถึงเวลาก็มีพนักงานของโรงแรมโทรมาแจ้งที่ห้องว่ามีรถมารอรับ ไม่มีเวลามายืนส่องกระจกแล้วฉันต้องรีบไป เพราะหากไปช้าอาจจะโดนดุได้เพราะคนที่จะไปเจอเป็นถึงลูกชายเจ้าของทุนการศึกษา

รถที่มารอรับคือรถลีมูซีนทำเอาฉันตกใจถึงกับต้องอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้ขึ้นรถราคาแพงแบบนี้ในชีวิต ฉันเป็นแค่นักศึกษาทุนเองทำไมพวกเขาถึงได้ต้อนรับดีมากขนาดนี้กัน

รถลีมูซีนคันหรูได้ขับเคลื่อนออกมาจากหน้าโรงแรม ฉันนั่งไปด้วยความตื่นเต้น ใช้เวลาประมาณเกือบชั่วโมงรถก็ได้มาจอดที่สถานที่หนึ่ง ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าคือที่ไหน

มันเป็นโรงแรมแต่ดูใหญ่โตมากกว่าโรงแรมที่ฉันอยู่ พอลงจากรถก็มีคนมารอรับและพาฉันเดินไปด้านในโรงแรม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน