ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง นิยาย บท 5

ทุกคนในที่แห่งนั้นล้วนเข้าใจ ทุกคนต่างนิ่งเงียบไม่ส่งเสียง ที่เงียบไป ย่อมมิใช่กำลังรู้สึกโศกเศร้าสงสารหลงจ่านเหยียน แต่แค่กำลังคิดถึงการเปลี่ยนแปลงรัชสมัยเปลี่ยนแปลงขุนนาง ไม่รู้ว่าหลังฝ่าบาทสวรรคตและฮ่องเต้พระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์แล้วจะเกิดผลกระทบอะไรขึ้นกับตระกูลหลงบ้าง

นางเฉินฮูหยินของหลงฉางอี้ถามขึ้นด้วยความวิตกกังวล “ตอนนี้นางเด็กคนนั้นยอมเห็นด้วยแล้วหรือยังเจ้าคะ? ถึงยามนั้นเกิดร้องไห้โวยวายขึ้นมาจะทำอย่างไร?”

หลงฉางเทียนเอ่ยอย่างเย็นชา “นางจะตอบว่าไม่ยอมได้อย่างนั้นหรือ? ถึงยามนั้นแค่กรอกยานอนหลับแล้วส่งตัวเข้าวังไปก็สิ้นเรื่อง พอเข้าวังแล้ว ก็มีคนมาจัดการนางเอง!”

“พูดมาก็จริงเจ้าค่ะ!” นางเฉินผุดยิ้ม “คนในวังหลวง ฝีมือร้ายกาจ ถึงยามนั้นหากนางกล้าอาละวาดโวยวาย คงถูกทรมานสาหัสไม่ใช่เล่น!”

ทุกคนต่างยิ้มออกมา อนุภรรยาของหลงฉางอี้เอ่ยขึ้นพลางกลัวหัวเราะ “เพราะนางหาเรื่องเจ็บตัวเอง ใครใช้ให้นางดื้อรั้นเล่า?”

หลงจ่านเหยียนยืนฟังอยู่หน้าประตูได้ครู่หนึ่งแล้ว จากนั้นก็มีสาวใช้ที่สายตาเฉียบแหลมคนหนึ่งมองเห็นนาง จึงตะโกนว่า “คุณหนูใหญ่มาแล้วหรือเจ้าคะ?”

หลงจ่านเหยียนเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า คนในห้องโถงต่างพากันเงยหน้าขึ้นมองนาง สายตาของทุกคนล้วนเฉยเมยเป็นที่สุด ไม่มีผู้ใดรู้สึกว่าสิ่งที่พูดเขาพูดคุยกันอย่างเย็นชาเมื่อครู่ คือความเป็นความตายของดรุณีตรงหน้า กลับรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยธรรมดาสามัญเรื่องหนึ่งมากกว่า

หลงฉางเทียนชำเลืองมองนางปราดหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าไม่อยู่ในห้อง จะออกมาทำอะไร?”

หลงจ่านเหยียนเหลือบสายตามองหลงฉางเทียน เอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ “โบราณกล่าวไว้ เสือร้ายยังไม่กินลูก ในฐานะบิดา ท่านแม่ทัพไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรือ?”

หลงฉางเทียนมองนางด้วยความไม่พอใจ กรุ่นโกรธที่นางกล้าท้าทายอำนาจของตนเองอย่างเปิดเผยไม่ยำเกรง เขาเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ “สามหาว ในฐานะลูกสาว เจ้าทำประโยชน์อะไรให้กับตระกูลนี้บ้าง? เจ้าอยากจะให้ตระกูลหลงทั้งเจ็ดสิบสองชีวิตต้องจบลงบนแท่นประหารเพียงเพราะว่าเจ้าขัดขืนต่อราชโองการอย่างนั้นหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน