ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 22

"เซี่ยเชียนเกอ แกพูดมาว่าเมื่อกี้แกแอบพูดอะไรกับคุณตำรวจลับหลังฉัน? แกกล่าวหาว่าลูกสาวของฉันเป็นคนร้ายลักพาตัวอีกแล้วใช่มั้ย? ใช่มั้ย!!"

สภาพของแม่เซี่ยในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนบ้า เซี่ยเชียนเกอมองแขนที่ถูกแม่เซี่ยดึงไว้อย่างแรง แล้วเธอก็ตอบอย่างเย็นชาว่า "ฉันกล่าวหาลูกสาวของคุณหรือเปล่า ในใจคุณไม่รู้หน่อยหรอ? ตอนนี้เรื่องที่เซี่ยหานลักพาตัวเจียงฮ่านได้กลายเป็นเรื่องจริงไปแล้ว ถ้าหากว่าพวกคุณไม่มอบตัวเจียงฮ่านคืน อย่างนั้นแล้ว เซี่ยหานก็อย่าได้คิดจะออกจากคุกเลย"

แม่เซี่ยยกนิ้วชี้ใส่หน้าเซี่ยเชียนเกอ "แก! เซี่ยเชียนเกอ แกใช้โอกาสเรื่องนี้มาเพื่อแก้แค้นทำร้ายลูกสาวของฉันชัดๆ ตอนนี้ฉันขอให้แกเบิกตาโตมองดูให้ดีว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆแกใช่เจียงฮ่านหรือเปล่า?"

แม่เซี่ยดึงเจียงฮ่านไปตรงหน้าของเซี่ยเชียนเกอ เซี่ยเชียนเกอเหลือบมองอย่างเย็นชา "ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าฉันไม่รู้จักผู้ชายคนนี้"

"เซี่ยเชียนเกอ!"

เซี่ยเชียนเกอยกมือขึ้นจับนิ้วของแม่เซี่ยที่ชี้หน้าตัวเองอยู่ "ฉันเกลียดการที่ถูกคนอื่นชี้หน้าใส่"

เซี่ยเชียนเกอเพิ่งกำลังแรงในมือ แม่เซี่ยเจ็บปวดจนหน้าบิดเบี้ยว

"อ๊าๆๆ!! เจ็บๆๆ! คุณตำรวจ คุณเห็นมั้ย เซี่ยเชียนเกอหักนิ้วของฉัน ฉันจะแจ้งข้อหาจงใจทำร้ายร่างกาย"

เซี่ยเชียนเกอดึงมือของตัวเองคืน เธอยิ้มอย่างล้อเลียน "ต้องการตรวจผลบาดแผลมั้ย? ฉันไปกับคุณ? บังเอิญเลยที่บนร่างกายของฉันก็มีบาดแผลอยู่ด้วย อยากจะตรวจสอบสักหน่อย"

เจ้าของร่างเดิมเพิ่งกลับบ้านตระกูลเซี่ยได้ไม่กี่วันก็ถูกแม่เซี่ยและเซี่ยหานรังแกจนมีบาดแผลเต็มตัว ตอนนี้บนร่างกายของเธอยังมีรอยช้ำอยู่เลย แม่เซี่ยคิดอยากจะตรวจสอบบาดแผล อย่างนั้นก็ตรวจสอบพร้อมกันเลยสิ?

ดูสิว่าใครฟ้องใคร?

แม่เซี่ยสบตาเข้ากับดวงตาเย็นยะเยือกของเซี่ยเชียนเกอ เธอรู้สึกเพียงว่าตัวเองไม่สบายทั้งตัวเลย ก่อนหน้านี้ไม่นานเซี่ยเชียนเกอยังไม่กล้าแม้แต่จะสบตาของเธอ แต่ทำไมตอนนี้ไม่เพียงแต่กล้าสบตาแล้วแววตายังน่ากลัวขนาดนี้อีกด้วยละ?

อย่างที่คิด ยัยสารเลวเซี่ยเชียนเกอคนนี้ มีไอ้พิการฝู้อวี้สิงคนนั้นคอยให้ท้ายก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว

แม่เซี่ยเก็บกดอารมณ์โมโหของตัวเองไว้ "ไม่ต้องแล้ว จู่ๆมือของฉันก็ไม่เจ็บแล้ว"

"งั้นก็ดี ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไร อย่างนั้นฉันขอตัวไปก่อนล่ะ"

"บายค่ะ"

เซี่ยเชียนเกอพยักหน้าใส่แม่เซี่ย จากนั้นก็ออกไปจากสถานีตำรวจโดยไม่หันกลับมามองอีก แม่เซี่ยจ้องแผ่นหลังของเซี่ยเชียนเกอ เธอรู้สึกควบคุมความโกรธในตัวไม่ไหวแล้วจริงๆ เซี่ยเชียนเกอไปแล้ว แล้วลูกสาวของเธอจะทำยังไง?

แม่เซี่ยมองดูตำรวจตรงหน้าของเธอ "คุณตำรวจคะ เสี่ยวหานลูกสาวของฉันคุณคิดจะจัดการยังไงคะ?"

"ก่อนจะหาตัวคุณเจียงตัวจริงพบ ลูกสาวของคุณคงจะต้องอยู่แต่ในคุกแล้วล่ะครับ"

"อย่างนั้นฉันขอยื่นประกันตัวค่ะ"

"ไม่ได้ครับ"

คำว่าไม่ได้ ทำเอาแม่เซี่ยรู้สึกไม่ดีขึ้นมา

เธอเซถอยหลังไปสองก้าว ถามตำรวจว่า "คุณตำรวจคะ ลูกสาวของฉันต้องทำยังไงถึงจะสามารถออกจากสถานีตำรวจได้คะ?"

"นอกเสียจากว่าคุณเซี่ยจะหาตัวเจียงฮ่านเจอ ไม่อย่างนั้น ลูกสาวของคุณ คงจะต้องอยู่แต่ในสถานีตำรวจแล้วละครับ"

พูดไปพูดมา ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นเพราะเซี่ยเชียนเกอทั้งนั้น เซี่ยเชียนเกอที่สมควรตาย เธอไม่จบกับหล่อนแน่

...

"พี่สะใภ้ครับ! บังเอิญจริงๆ ที่พวกเราสามารถมาพบกันที่หน้าสถานีตำรวจ ไม่ทราบว่าคุณมาทำอะไรที่สถานีตำรวจหรอครับ?"

เซี่ยเชียนเกอเพิ่งออกจากสถานีตำรวจ ก็พบเข้ากับฝู้เฉิงหยุนที่เพิ่งลงมาจากรถ

เย่หยิ่งเปิดประตูรถออก ให้เซี่ยเชียนเกอเข้าไป เห็นได้ชัดว่าเย่หยิ่งไม่อยากให้เซี่ยเชียนเกอมีความสัมพันธ์อะไรกับฝู้เฉิงหยุนมากนัก

เซี่ยเชียนเกอเองก็ไม่อยากอยู่กับคนที่คอยเอาแต่โลภจ้องจะแย่งตำแหน่งท่านประธานของฝู้อวี้สิงอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน ดังนั้น เซี่ยเชียนเกอไม่คิดอะไรมากนัก ก็เข้าไปนั่งในรถแล้ว

บนใบหน้าของฝู้เฉิงหยุนปรากฏรอยยิ้มที่อับอาย ในตอนที่เย่หยิ่งกำลังจะปิดประตู ฝู้เฉิงหยุนก็รีบเดินเข้ามาใกล้ตัวเซี่ยเชียนเกอ แล้วจับประตูรถไว้

"พี่สะใภ้ครับ คุณว่ากว่าเราจะพบกันนั้นไม่ง่าย ถ้าหากคุณไปซะอย่างนี้ คงจะไม่ค่อยดีมั้งครับ? เอาแบบนี้มั้ยครับ? ดูแล้วก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ผมเลี้ยงข้าวคุณ?"