ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 24

"ที่รัก ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณดีกับฉันที่สุด ใช่สิ คุณกินข้าวหรือยัง?"

ฝู้อวี้สิงเม้มปากเป็นเส้นตรง เขาไม่ค่อยชินต่อความกระตือรือร้นของเซี่ยเชียนเกอ เซี่ยเชียนเกอเห็นว่าฝู้อวี้สิงไม่พูดจา เธอจึงมองไปที่พ่อบ้าน "พ่อบ้านคะ วันนี้ฝู้อวี้สิงกินข้าวรึยังคะ?"

"กินแล้วครับคุณนาย ตอนเช้าทานโจ๊กไว้ ตอนเที่ยงยังไม่ได้ทานครับ"

"พ่อบ้าน!"

เห็นได้ชัดว่าฝู้อวี้สิงไม่ชอบให้พ่อบ้านพูดมาก

เซี่ยเชียนเกอจับแก้มของฝู้อวี้สิงไว้ "ฉันสั่งให้เย่หยิ่งกลับมาดูแลคุณก่อนแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมคุณถึงไม่กินล่ะ?"

พ่อบ้านตอบอย่างช่วยส่งเสริม "ท่านเก้ารอคุณนายครับ"

เมื่อเซี่ยเชียนเกอได้ฟังก็กอดฝู้อวี้สิงไว้แน่นด้วยความซาบซึ้ง "ฝู้อวี้สิง ต่อไปถ้าฉันมีธุระไม่ได้กลับมา คุณต้องกินข้าวดีๆ อย่ารอฉัน เพราะว่าฉันไม่อยากให้คุณต้องทนหิวเพราะฉัน"

พูดจบ เซี่ยเชียนเกอก็ออกมาจากอ้อมกอดของฝู้อวี้สิง ฝู้อวี้สิงนั่งอยู่บนโซฟาดั่งภูเขาน้ำแข็งแล้วเอ่ยถาม "ไปไหน?"

"ทำอาหารให้คุณกิน"

ฝู้อวี้สิงตอบรับคำหนึ่งแล้วบรรยากาศรอบตัวก็มีการเปลี่ยนแปลง

หลังจากที่เย่หยิ่งกลับมาบอกเขาว่าเซี่ยเชียนเกอไปกินข้าวกับฝู้เฉิงหยุนแล้ว ฝู้อวี้สิงรู้สึกโกรธมาก เพราะว่าเซี่ยเชียนเกอสัญญากับเขาไว้ว่าตอนเที่ยงจะกลับมากินข้าวกับเขา แต่ว่าเธอทำตามคำพูดไม่ได้

ในตอนที่เขาคิดว่าเธอก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ เธอก็กลับมาแล้ว ถึงแม้จะไม่รู้ว่าระหว่างเธอกับฝู้เฉิงหยุนเกิดอะไรขึ้น แต่ขอแค่เธอกลับมาก็พอแล้ว

อย่างอื่นไม่สำคัญ

หลังจากครึ่งชั่วโมง เซี่ยเชียนเกอและพ่อบ้านอุ่นอาหารด้วยกันจนเสร็จ เธอตักพวกอาหารที่ฝู้อวี้สิงชอบแล้วมานั่งที่โซฟา ป้อนให้เขากิน

ถึงแม้ฝู้อวี้สิงจะบอกว่ากินเองได้ แต่เซี่ยเชียนเกอทำเพื่อง้อฝู้อวี้สิง ดังนั้นเธอจึงเป็นคนป้อนเขา

ฝู้อวี้สิงโตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนป้อนอาหารเขาอย่างนี้

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอป้อนข้าวฝู้อวี้สิงเสร็จแล้ว ฝู้อวี้สิงก็เริ่มทำการเคลียร์เอกสารที่เช้านี้เขาไม่ได้เคลียร์ เซี่ยเชียนเกอมองดูฝู้อวี้สิงที่ใช้มือลูบเอกสารสำหรับคนตาบอดโดยเฉพาะอย่างจริงจัง เธอเหลือบมองดูนาฬิกาและพูดว่า "เดี๋ยวบ่ายสามครึ่งฉันฝังเข็มให้คุณนะ"

"อือ"

"ตอนนี้ร่างกายยังมีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายอีกมั้ย?"

"ไม่มี"

เซี่ยเชียนเกอไม่เชื่อ เธอยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากของฝู้อวี้สิง เห็นว่าอุณหภูมิร่างกายปกติ เธอถึงได้นั่งลงที่ข้างกายฝู้อวี้สิงอยู่เงียบๆ แล้วอยู่จัดการเคลียร์เอกสารกับเขา

เวลาผ่านไปในพริบตา

ถึงบ่ายสามโมง เซี่ยเชียนเกอดึงเอกสารในมือของฝู้อวี้สิงออก ฝู้อวี้สิงสะดุ้งไปเล็กน้อย เซี่ยเชียนเกอจึงอธิบายว่า "บ่ายสามแล้ว คุณควรจะขึ้นชั้นบนไปเตรียมตัวพร้อมกับฉันแล้วนะ"

ฝู้อวี้สิง "..."

จากนั้นไม่นาน เซี่ยเชียนเกอก็เข็นฝู้อวี้สิงที่นั่งอยู่บนรถเข็นขึ้นชั้นบนเพื่อฝังเข็ม

เวลาผ่านไปทีละนาทีและทีละวินาที เซี่ยเชียนเกอฝังเข็มให้ฝู้อวี้สิงแล้วก็นั่งอยู่ข้างกายเขา อยู่เป็นเพื่อนเขา

ทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไร เพื่อทำลายความเงียบงัน

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง การฝังเข็มเสร็จสิ้น เซี่ยเชียนเกอเอาเข็มเงินออก มองดูฝู้อวี้สิงที่นอนหลับอยู่บนเตียง เธอยกมือขึ้นวางบนขาของเขา แล้วลองใช้กำลังภายในสัมผัสถึงเส้นลมปราณที่ขาดของเขา

...

ขณะเดียวกัน ทางด้านฝู้เฉิงหยุน

ฝู้เฉิงหยุนถูกคนส่งโรงพยาบาลหลังจากที่เซี่ยเชียนเกอจากไปได้ไม่นาน เขาที่เพิ่งทำการผ่าตัดเสร็จกำลังนอนอยู่บนเตียง ลองที่จะส่งเสียง แต่หมอบอกว่าเส้นเสียงของเขาได้ความเสียหาย ภายในระยะสั้นนี้คงจะไม่สามารถส่งเสียงได้

"สำนึกผิดต่อฉันมั้ย?"

ร่างกายของเซี่ยเวยถูกแม่เซี่ยเขย่าอย่างแรง

เขาห้ามด้วยความเวียนหัว "พอแล้ว!"

"แค่กๆๆ..."

เนื่องจากว่าอารมณ์รุนแรงเกินไป เซี่ยเวยจึงเริ่มไอขึ้นมา เขาพิงลงบนเตียงด้วยสีหน้าซีดเซียว "เธอฟังฉันอธิบายให้เธอก่อนได้มั้ย?"

"อธิบาย? เซี่ยเวย การที่นายปล่อยตัวยัยชั้นต่ำคนนั้นไปเป็นความจริง ไม่ว่านายจะอธิบายยังไงก็ไม่มีประโยชน์ นอกจากว่า นายสามารถทำให้ยัยสารเลวเซี่ยเชียนเกอคนนั้นปล่อยเซี่ยหานของเราออกมาจากคุก ไม่อย่างนั้น ฉันไม่จบกับนายแน่!"

เซี่ยเวยพูดออกมาอย่างรู้สึกแย่ "ที่รัก เธอเลิกโวยวายได้มั้ย? ฉันไม่ได้ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป"

"โกหก!ถ้านายไม่ได้ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป แล้วทำไมเซี่ยเชียนเกอถึงได้มาแก้แค้นเสี่ยวหานของเราอย่างกับคนบ้า?"

"เพราะว่าหล่อนตายแล้ว!ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว!"

เซี่ยเวยขึ้นเสียงตะโกนทำให้แม่เซี่ยตกใจ

แต่หลังจากที่ตกใจเสร็จแล้วก็อึ้งไป "นายว่าอะไรนะ? ผู้หญิงคนนั้นตายแล้ว? มันตายได้ยังไง?"

สิบนาทีต่อจากนี้ เซี่ยเวยเล่าเรื่องที่หลังจากแม่เซี่ยและเซี่ยหานสลบไปให้แม่เซี่ยฟัง เมื่อแม่เซี่ยฟังจบก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา "ตายแล้ว ถ้าหากว่ายัยชั้นต่ำคนั้นตายไปแล้วจริงๆ อย่างนั้นเซี่ยเชียนเกอจะต้องใช้ไอ้พิการฝู้อวี้สิงคนนั้นมาแก้แค้นพวกเราแน่ๆ แก้แค้นให้กับแม่ที่ไร้ยางอายของมัน เซี่ยเวย ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงดี? เสี่ยวหานของเรายังถูกขังอยู่ในสถานีตำรวจเพราะเซี่ยเชียนเกอกล่าวหาอยู่เลย เธอถูกพวกเราดูแลใส่ใจตั้งแต่เด็ก ถ้าหากว่าปล่อยให้เธออยู่ในสถานีตำรวจต่อไป เธอต้องบ้าแน่ๆ ดังนั้นแล้วเซี่ยเวย นายรีบคิดหาวิธีช่วยลูกสาวพวกเราออกมานะ"

เซี่ยเวยพิงลงบนเตียง นึกถึงสายตาที่อยากจะฆ่าเขาทิ้งหลังจากที่เซี่ยเชียนเกอได้รู้ว่าแม่ของเธอตายไปแล้ว ใจของเขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

เซี่ยเชียนเกอคนนี้ ตอนนี้เหมือนกับคนที่ไร้การควบคุม เขาคุมไว้ไม่อยู่เลย คิดอยากจะให้เธอปล่อยเซี่ยหานลูกสาวของเขาไป คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายดายขนาดนั้น

แต่เขาไม่ช่วยเซี่ยหานไม่ได้

หัวปวดมากขึ้นกว่าเดิมอีก "ฉัน..."