ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 27

"พูดสิ!"

คนใช้และพ่อบ้านพยักหน้าตอบอย่างให้ความเคารพ "คุณนายครับ พวกเราเข้าใจแล้วครับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลฝู้มีคุณนายเพียงแค่ท่านเดียวเท่านั้น นั่นก็คือเซี่ยเชียนเกอ ไม่มีทางเป็นใครอื่นครับ"

เซี่ยเชียนเกอยิ้มอย่างพอใจ "ดีมาก จำสิ่งที่พวกนายพูดในวันนี้ไว้ ถ้าหากว่าสักวันในอนาคตมีผู้หญิงดื้อรั้นบางคนเห็นว่าสองขาและดวงตาของฝู้อวี้สิงหายดีแล้วคิดอยากจะมาแย่งเขาที่บ้านตระกูลฝู้ อย่างนั้นแล้วพวกนายจะต้องช่วยฉันดูแลหล่อนแทนฉันให้ดีๆละ อย่าให้หล่อนมาแล้วต้องกลับไปมือเปล่า อย่างน้อย ก็ต้องให้หล่อนทิ้งแขนหรือขาไว้สักข้างถึงจะไปได้ ถูกมั้ย?"

เซี่ยเชียนเกอมองแม่เซี่ยและเซี่ยเวยอย่างมีนัย เซี่ยเวยและแม่เซี่ยเข้าใจความหมายของเซี่ยเชียนเกอในทันที เธอกลัวว่าถ้าหากขาและดวงตาของฝู้อวี้สิงหายดีแล้วพวกเขาจะให้เซี่ยหานมาแย่งจากเธอ

ฝู้อวี้สิงคนนี้ให้กับเซี่ยหานลูกสาวของเธอฟรีๆยังไม่เอาเลย และพวกเขาคิดว่าถึงแม้ขาและดวงตาของฝู้อวี้สิงหายดีแล้ว ลูกสาวของพวกเขาก็ไม่มีทางชอบฝู้อวี้สิงแน่นอน

ในจุดนี้ เซี่ยเชียนเกอสามารถวางใจได้

แต่ว่า ตอนนี้จู่ๆเซี่ยเชียนเกอก็เปิดเผยตัวตนของหล่อน พวกเขาไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเซี่ยเชียนเกอหมายความว่ายังไงกันแน่แล้ว

หล่อนไม่กลัวว่าหลังจากหล่อนเปิดเผยตัวตนแล้ว ฝู้อวี้สิงรู้ว่าเธอไม่ใช่เซี่ยหานตัวจริงแล้วไล่เธอออกจากบ้านตระกูลฝู้งั้นหรอ?

เซี่ยเชียนเกอไม่กลัวว่าหากฝู้อวี้สิงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้วจะไล่เธอออกจากบ้านตระกูลฝู้ เพราะว่า ตั้งแต่เริ่มต้นเธอก็ไม่เคยคิดอยู่แล้วว่าจะอยู่ข้างกายของฝู้อวี้สิงในนามของผู้หญิงคนอื่น

ไม่ว่าเธอจะเป็นเซี่ยเชียนเกอหรือว่าเฟิงเฉี่ยนเมื่อพันปีก่อน เธอก็คือตัวเธอ

เธอจะใช้ตัวตนของเธออยู่ข้างกายฝู้อวี้สิง อยู่กับเขา

เธอไม่ยินดีที่จะเป็นตัวแทนของใคร และเธอคิดว่า ฝู้อวี้สิงเองก็คงไม่อยากได้ภรรยาที่ไม่ซื่อสัตย์เช่นกัน

ตอนนี้เธอเปิดเผยตัวตนก็เพื่อบอกกับฝู้อวี้สิงว่า สิ่งที่เธอบอกว่าอยากจะอยู่ข้างกายเขานั้นเป็นความจริง!ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร เธอก็จะอยู่แน่นอน

เซี่ยเชียนเกอโยนเศษแก้วในมือของตัวเองทิ้ง เธอมองเรียวนิ้วมือของตัวเองอย่างเบื่อหน่าย "วันนี้ที่พวกคุณสองคนมาหาฉันอย่างไร้ยางอายก็เพื่อเรื่องของเซี่ยหานใช่มั้ย?"

รู้แล้วยังจะถาม!

แม่เซี่ยพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก "ใช่ เซี่ยเชียนเกอ ในเมื่อตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะอยู่บ้านตระกูลฝู้แล้ว อย่างนั้นฉันกับเซี่ยหานก็สัญญากับเธอได้ว่าหลังจากที่เธอปล่อยตัวเสี่ยวหานลูกสาวของฉันแล้ว จะไม่ให้หล่อนมาแย่งฝู้อวี้สิงกับเธอแน่นอน เพราะงั้นเธอรีบโทรหาตำรวจ ให้พวกเขาปล่อยลูกของฉันออกมาได้มั้ย?"

เซี่ยเชียนเกอหัวเราะ "พวกคุณอยากจะให้ฉันปล่อยเซี่ยหานไป ได้สิ พวกคุณขอร้องฉันสิ เพียงแค่พวกคุณขอร้องฉัน ฉันก็ตอบตกลงกับพวกคุณที่จะปล่อยเธอไป"

แม่เซี่ยกำหมัดอย่างเสียหน้า "ได้ ฉันขอร้องเธอ พวกฉันขอร้องเธอ ปล่อยเสี่ยวหานลูกสาวของฉันเถอะ"

"จริงใจไม่พอ ขอร้องต่อไป"

แม่เซี่ยกัดฟันแน่น "เซี่ยเขียนเกอ ฉันขอร้องเธอ ปล่อยเซี่ยหานลูกสาวของฉันเถอะ"

"สีหน้าไม่ดีพอ ขอร้องต่อไป"

"เซี่ยเชียนเกอ ฉันขอร้อง"

เซี่ยเชียนเกอเบะปาก "ท่าทางไม่ดีพอ ไม่ก็ คุณคุกเข่าให้ฉันมั้ย? แล้วลองขอร้องฉันดูสักครั้ง?"

"เซี่ยเชียนเกอ!"

เห็นได้ชัดว่าหล่อนกำลังหยอกเธอเล่น

เซี่ยเชียนเกอพิงลงที่โซฟาอย่างกับราชา "ฉันก็แค่ให้คุณขอร้องฉันนิดหน่อย คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยหรอ? ดูแล้ว คุณคงไม่อยากจะช่วยเซี่ยหานลูกสาวของคุณแล้วล่ะมั้ง?"

"เซี่ยเชียนเกอ เธออย่าทำมากเกินไปนะ เธอต้องการอะไรกันแน่?"

เซี่ยเวยเองก็รู้สึกว่าเซี่ยเชียนเกอในตอนนี้ แตกต่างกับเซี่ยเชียนเกอเมื่อก่อนหน้านี้ เขาพูดสมทบแม่เซี่ยว่า "เชียนเกอ พ่อรู้ว่าแกเกลียดพ่อที่หลายปีมานี้ไม่เคยสนใจไยดีแกกับแม่แก แต่ว่า เรื่องมันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว แกอย่าได้โกรธเกลียดอะไรพ่อแล้ว แกบอกกับพ่อมาว่าสรุปแล้วแกต้องการให้ฉันกับน้าแกทำยังไง แกถึงจะยอมปล่อยเสี่ยวหาน?"

"สินสอดที่ฝู้อวี้สิงขอเซี่ยหาน คงจะเยอะมากใช่มั้ย?"

เซี่ยเวยไม่คิดว่าจู่ๆเซี่ยเชียนเกอจะถามแบบนี้ เขาตอบอย่างอึดอัดว่า "ก็..ก็พอใช้ได้"

"ก็พอใช้ได้คือเท่าไหร่?"