ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 34

"ผมเป็นคนไล่เขาออกเอง"

เซี่ยเชียนเกอเงยหน้ามองฝู้อวี้สิงอย่างประหลาดใจ "ที่รัก เมื่อกี้พูดว่ายังไงนะ? เขาเป็นคนสนิทคนสำคัญที่คุณไว้ใจไม่ใช่หรอ?"

"เธอสำคัญกว่า"

เซี่ยเชียนเกออึ้งเมื่อได้ยินสิ่งที่ฝู้อวี้สิงพูด

เมื่อกี้ฝู้อวี้สิงพูดว่า คนสนิทคนสำคัญของเขาไม่สำคัญเท่าเซี่ยเชียนเกอ

เซี่ยเชียนเกอกอดคอของฝู้อวี้สิงไว้อย่างดีอกดีใจ แล้วหอมแก้มเขาหลายที ก่อนพูดว่า "ที่รัก คุณดีกับฉันจังเลย วันนี้ฉันหลอกเงินจากเขามาได้หนึ่งร้อยล้าน ไว้เลิกเรียนตอนเย็น ฉันเอาเงินนั้นไปซื้อของขวัญให้คุณดีไหม?"

ฝู้อวี้สิงที่กำลังถูกเซี่ยเชียนเกอหอมอยู่รู้สึกเขินอายไม่เป็นตัวเอง เขาปิดแฟ้มเอกสารในมือ แล้วพูดว่า "ป้อนข้าวผมหน่อย"

"นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมคุณยังไม่กินข้าวอีก?"

เซี่ยเชียนเกอหันไปมองกล่องข้าวที่วางอยู่ใกล้ๆ ก่อนลุกออกจากอ้อมอกของฝู้อวี้สิง แล้วไปหยิบกล่องข้าวมาเปิดดู เธอมองอาหารกลางวันที่ดูน่ากิน และหยิบช้อนขึ้นมาตักชิมทีละอย่าง แล้วจึงให้ฝู้อวี้สิงกิน

เพราะถ้ามีใครต้องตาย เธอก็ต้องเป็นคนที่ตายก่อน

เซี่ยเชียนเกอป้อนข้าวฝู้อวี้สิงพลางพูดกับเขาว่า "ที่รัก ตอนนี้สุขภาพร่างกายของแกแย่มากเลย เพราะฉะนั้น คุณต้องกินอาหารให้ตรงเวลา ไม่อย่างนั้น ถ้าคุณหิว ฉันจะเป็นห่วงมาก"

เป็นห่วง?

เหมือนว่าฝู้อวี้สิงไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกที่มีคนคอยเป็นห่วง มันเป็นแบบนี้เองสินะ?

ฝู้อวี้สิงรู้สึกเศร้าใจ

เซี่ยเชียนเกอหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา แล้วเช็ดปากให้ฝู้อวี้สิง "ยาที่ฉันให้คุณ ได้พกมาด้วยรึเปล่า?"

"อื้ม"

"งั้นเดี๋ยวคุณกินข้าวเสร็จแล้ว อย่าลืมกินยาล่ะ"

ฝู้อวี้สิงไม่ได้ตอบอะไร เขากับเซี่ยเชียนเกออยู่ด้วยกันอย่างเงียบๆ

หลังกินข้าวเรียบร้อยแล้ว เซี่ยเชียนเกอก็เอายาให้ฝู้อวี้สิงกิน แล้วตามด้วยการฝังเข็ม เซี่ยเชียนเกอนั่งอยู่บนโซฟา คอยอยู่เป็นเพื่อนฝู้อวี้สิง

แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง กระทบอยู่บนตัวของเซี่ยเชียนเกอและฝู้อวี้สิง ทำให้เงาของทั้งคู่สะท้อนติดกันอยู่

ณ วินาทีนี้ ทุกอย่างสงบสุขมาก

พอถึงเวลาบ่ายสามโมง เนื่องจากฝู้อวี้สิงยังมีงานที่ต้องสะสางอยู่มาก เย่หยิ่งจึงเข้ามารับฝู้อวี้สิงทันที หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอฝังเข็มให้ฝู้อวี้สิงเสร็จ

ก่อนฝู้อวี้สิงออกไป เซี่ยเชียนเกอบอกกับเขาว่า คืนนี้เธออาจกลับดึกหน่อย เพราะจะไปเลือกซื้อของขวัญให้เขา ฝู้อวี้สิงไม่ได้ตอบปฏิเสธ และไม่ได้พูดอะไรด้วย แต่เซี่ยเชียนเกอก็ถือว่าเขาตอบตกลง

พอกลับมาที่ห้องเรียน เซี่ยเชียนเกอก็ได้รับแจ้งว่า สัปดาห์หน้าจะมีการจำลองการสอบ

ในหัวของเซี่ยเชียนเกอมีเสียง "ตู๊ม" ดังขึ้น จนหัวไหม้

การจำลองการสอบ?

แม้ว่าเธอจะได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็จริง แต่ว่า มีอะไรที่เกี่ยวกับการแพทย์ของโลกนี้อีกมากมายที่เธอเองก็ยังไม่เคยรู้หรือเคยเห็นมาก่อน แล้วถ้าต้องมาทำการทดสอบจริงๆ นักเรียนที่ได้ท็อปตลอด ก็อาจกลายเป็นที่โหล่ก็ได้

และยังเป็นที่โหล่ของมหาวิทยาลัยด้วย

เซี่ยเชียนเกอมั่นใจมาก ว่าเธอจะต้องได้เป็นที่โหล่นั้นแน่

เซี่ยเชียนเกอกุมหัวเอาไว้ แล้วพยายามคิดเรื่องที่จะทำให้เธอยังคงเป็นท็อปหนึ่งให้ได้ แต่คิดอยู่นาน ก็ยังคิดไม่ออก

จบกัน เธอชักกระวนกระวายแล้วสิ

เซี่ยเชียนเกอคิดว่า ยังไงก็ควรรีบเรียนรู้การรักษาที่ใช้ในโลกนี้ให้ไวที่สุด

ชั่วโมงเรียนในช่วงบ่าย เซี่ยเชียนเกอตั้งใจเรียนมาก ถึงเธอเองจะฟังไม่เข้าใจเลยแม้แต่คำเดียว แต่ก็ยังตั้งใจมากอยู่ จนทำให้อาจารย์เรียกชื่อให้ตอบคำถามอยู่ตลอด ผลก็คือทุกอย่างที่เธอตอบกลับเป็นการใช้ความรู้จากแพทย์แผนจีนทั้งนั้น ทำให้อาจารย์งงไปด้วยเลย

เวลาผ่านไปไวเหมือนกะพริบตา ตอนนี้ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว

เซี่ยเชียนเกอเก็บของให้เรียบร้อย แล้วเตรียมตัวไปซื้อของขวัญให้ฝู้อวี้สิง และในเวลานี้เอง ที่นอกประตูก็มีเสียงตะโกนดังมา "เซี่ยเชียนเกอ ผู้อำนวยการ เรียกพบ"

เซี่ยเชียนเกอ "..."

ผู้อำนวยการนี่ก็แปลก วันๆ ไม่มีอะไรให้ทำแล้วหรือไง วันนี้เรียกพบเธอเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ?

คนอื่นที่ไม่รู้ ก็คงคิดว่าเขาชอบเธอแน่เลย!

เซี่ยเชียนเกอปวดหัวจนต้องกุมขมับ ก่อนเดินไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการ อย่างฝืนใจ แล้วก็ได้เห็นรอยยิ้มที่คุ้นเคยและน่าเกลียดอีกครั้ง เซี่ยเชียนเกอจึงพูดอย่างเย็นชาว่า "เรียกหนูมามีเรื่องอะไร ถ้าไม่มีเรื่องอะไร อย่าหาว่าหนูไม่เคารพผู้ใหญ่นะ"

ดูที่นักศึกษาคนนี้พูดเข้า พูดซะเขารู้สึกกลัวขึ้นมาเลย

ผู้อำนวยการหยิบผ้าเช็ดหน้าจากในกระเป๋าออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก

"คุณเซี่ย ท่านเก้าให้ฉันส่งเธอกลับบ้าน"

ฝู้อวี้สิงสั่งงั้นหรอ?

ในเมื่อเป็นคำสั่งของฝู้อวี้สิง งั้นครั้งนี้เธอก็จะปล่อยไปก่อนแล้วกัน

"ตอนนี้ฉันจะไปซื้อของขวัญให้ฝู้อวี้สิง คุณส่งฉันไปล่ะกัน"

"ได้ ได้เลย แล้ว คุณเซี่ยอยากไปที่ไหนล่ะ?"

เซี่ยเชียนเกอคิดแล้วตอบว่า "มีที่ไหนขายเสือบ้างไหม?"

ผู้อำนวยการ "..."