ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 36

"ยังพยายามทำให้ฉันเมาและรังแกฉันด้วย โชคดีที่ฉันได้เรียนรู้ศิลปะการป้องกันตัวมาบ้าง ไม่อย่างนั้นนั้น ความบริสุทธิ์ในตอนนี้ของฉัน คงจะถูกฝู้เฉิงหยุนทำลายไปแล้ว ดังนั้น คุณปู่คะ คุณคิดว่ามันผิดไหมที่ฉันจะทำร้ายฝู้เฉิงหยุน?"

โดยไม่ให้โอกาสคุณท่านฝู้ได้พูดเลย แม่ฝู้ปฏิเสธเซี่ยเชียนเกอ ทันที "เซี่ยหาน เธอโกหก! ลูกชายของฉันเฉิงหยุนไม่ใช่คนแบบที่เธอพูด"

หลังจากพูดจบแม่ฝู้ก็หันมามองคุณท่านฝู้อีกครั้ง "คุณพ่อคะ เฉิงหยุนเป็นคนแบบไหน คุณพ่อน่าจะรู้ดี คุณพ่อเห็นเขามาตั้งแต่ยังเด็ก เขาเป็นแบบที่เซี่ยหานจริงหรือเปล่า คุณพ่อน่าจะรู้อยู่แก่ใจ และเฉิงหยุนในฐานะหลานชายของคุณพ่อ ถูกคนอื่นใส่ร้ายและรังแกแบบนี้ ถ้าคุณพ่อไม่ช่วยเขา มันคงทำให้เฉิงหยุนเสียใจมาก"

แม่ฝู้บอกว่าจะทำตัวน่าสงสารแค่ไหนก็ทำตามที่ต้องการเลย เธอกลัวว่าคุณท่านฝู้จะช่วยเซี่ยเชียนเกอ แม่ฝู้เริ่มร้องไห้ ผู้หญิงในวัย 40 อย่างเธอร้องไห้เหมือนเด็กสามสี่ขวบ คุณท่านฝู้รู้สึกปวดหัว

"เสี่ยวฮุ่ย ฉันได้ยินมาบ้างแล้วเกี่ยวกับสิ่งที่เฉิงหยุนทำข้างนอก ดังนั้นครั้งนี้ฉันจะช่วยเสี่ยวหาน เนื่องจากครั้งนี้เป็นความผิดของเฉิงหยุน ดังนั้นเขาควรจ่ายราคาเล็กน้อยสำหรับความผิดพลาดของเขาเอง "

แม่ฝู้แทบไม่เชื่อหูตัวเอง นี่มันคำพูดบ้าอะไรเนี่ย? เขาอยากช่วยคนนอกมากกว่าช่วยหลานชายของตัวเอง จริงๆ แล้วเขาทำมากเกินไป

แม่ฝู้กำลังจะระเบิดด้วยความโกรธ "พ่อคะ! ถ้าเซี่ยหานให้เฉิงหยุนรับผิดชอบแค่เล็กน้อยก็คงจะดี แต่เมื่อไม่นานมานี้ในโรงพยาบาล คุณพ่อไม่เห็นจริงๆ เหรอว่า เฉิงหยุนเป็นยังไงบ้าง?"

เขาเห็นมันแล้วยังไงต่อ?

ถ้าเขาช่วยลูกสะใภ้จัดการกับเซี่ยหานจริงๆ วันนี้อวี้สิงจะคิดอย่างไร

การที่อวี้สิงกลายเป็นแบบนี้ เขาก็เสียใจมากแล้ว ดังนั้นเขาจะไม่ทำร้ายเซี่ยหานผู้ที่เขาคอยปกป้องมาตลอด และทำไมลูกสะใภ้ของเขาถึงลำเอียงขนาดนี้?

ต่างก็เป็นลูกชายเธอเหมือนกัน มองสิ่งที่เธอทำต่อพวกเขาสิ มันต่างกันมาก มันเป็นสิ่งที่คนเขาทำกันหรือเปล่า?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ คุณท่านฝู้ก็ชำเลืองมองด้วยสายตาเย็นชา "เอาล่ะ เรื่องนี้เป็นความผิดพลาดของเฉิงหยุน หากเขาถูกทุบตี ก็ควรจะเป็นบทเรียนให้เขา และในขณะเดียวกันก็ปล่อยให้เขามีความทรงจำที่ดีขึ้น คราวหน้าอย่าทำอีก มันดึกแล้ว อวี้สิงและเสี่ยวหานกำลังจะพักผ่อน เธอกลับไปได้"

แม้ว่าแม่ฝู้จะโกรธคุณท่านฝู้มาก แต่เธอก็ทำได้เพียงกลั้นไว้

แต่เธอก็ทนไม่ได้นาน เธอก็จะปล่อยให้คุณท่านตายในมือของเซี่ยหาน แม่ฝู้ถามอย่างครุ่นคิด "แล้วคุณพ่อล่ะ? จะกลับไปกับฉัน หรือจะอยู่ที่นี่ต่อ"

คุณท่านฝู้เหลือบมองไปยังกรงเหล็กขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่น เขาพูดว่า "ฉันง่วงนิดหน่อย คืนนี้ไม่กลับแล้ว แกกลับไปเองเถอะ"

อันที่จริง คุณท่านอยากรู้อยากเห็นมาก เขาต้องการอยู่และดูว่ามีอะไรอยู่ในกรงเหล็กขนาดใหญ่นี้

แม่ฝู้ไม่ตั้งใจจะพาคุณท่านฝู้กลับแต่แรก เพราะเธอกำลังจะไปโรงพยาบาลเพื่อไปหาฝู้เฉิงหยุน ดังนั้นหากคุณท่านต้องการอยู่ต่อ ก็แค่ให้เขาอยู่ต่อ เธอจะได้ไม่ต้องยุ่งยากด้วย

หลังจากที่แม่ฝู้จากไป คุณท่านฝู้ก็มองไปที่ใบหน้าที่บวมของเซี่ยเชียนเกอ และกล่าวว่า "หลานสะใภ้ หน้าของหนูดูบวมมาก ขึ้นไปทายาไหม"

ฝู้อวี้สิงได้ยินสิ่งที่ปู่ของเขาพูด เขาเกลียดตาของเขามาก เขามองไม่เห็นอะไรเลย มือของฝู้อวี้สิงวางบนใบหน้าเซี่ยเชียนเกอตลอดเวลา "เจ็บมากไหม?"

เซี่ยเชียนเกอส่ายหัว "ไม่เจ็บ มันดูบวมนิดหน่อย เดี๋ยวฉันไปทายาก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ฝู้อวี้สิงไม่ต้องเป็นห่วงฉัน"

ฝู้อวี้สิงสัมผัสจุดบวมบนใบหน้าของเซี่ยเชียนเกอ เจตนาฆ่าในดวงตาของเขาสั่นไหว

ฝู้อวี้สิงปล่อยมือจากเซี่ยเชียนเกอ "ไปเอายามา"

"ได้เลย"

เซี่ยเชียนเกอออกจากอ้อมแขนของฝู้อวี้สิงและขึ้นไปชั้นบนเพียงลำพัง หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอออกไป ฝู้อวี้สิงก็สั่งเย่หยิ่งโดยตรง "ก่อนพรุ่งนี้เช้า ฉันไม่อยากเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์ของฝู้เฉิงหยุน"

"ครับ ท่านเก้า"

ก่อนที่เย่หยิ่งจะจากไป เขาเหลือบมองที่คุณท่านฝู้ และเขาเห็นคุณท่านฝู้จ้องมองไปที่กรงสีดำขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าเขาตลอดเวลา ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ฝู้อวี้สิงเพิ่งพูดไป

ดังนั้นในอนาคต เขาตั้งใจที่จะใช้ใจทำความรู้จักกับเธอ

ฝู้อวี้สิงนั่งบนโซฟาและพูดอย่างจริงจัง "คุณปู่ครับ ผมมีบางอย่างที่ควรจะบอกคุณ"

"เรื่องอะไร?"

"ผู้หญิงที่แต่งงานกับผมไม่ใช่เซี่ยหานแต่เป็นเซี่ยเชียนเกอ"

ฝู้อวี้สิงพูดอย่างชัดเจนและการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็ไม่เปลี่ยนแปลง

แต่คุณท่านฝู้ตกใจมาก "นี่ เป็นไปได้ยังไง เซี่ยเชียนเกอคือใคร ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย"

"น่าจะเป็นลูกสาวนอกสมรสของเซี่ยเวยที่ถูกทอดทิ้งไว้ข้างนอก"

ลูกสาวนอกสมรส?

คุณท่านฝู้ขมวดคิ้ว "เซี่ยเวยคนนี้! เขากล้าที่จะใช้ลูกนอกสมรสมาแทนที่เซี่ยหาน เขาไม่ต้องการมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง อวี้สิง ไม่ต้องกังวล ไม่ว่ายังไง ฉันจะให้เซี่ยเวยมอบตัวเซี่ยหานตัวจริงมา และให้เธอเป็นภรรยาของแก"

"คุณปู่คงลืมที่ผมพูดเมื่อกี้ไปแล้ว"

เมื่อกี้หลานชายคนโตของเขาพูดหลายสิ่งหลายอย่าง เขาจำไม่ได้ทั้งหมด "แกพูดว่าอะไรนะ?"

"ผมพูดว่า......"