ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 39

"เพราะฉะนั้น ถึงเธอไม่ช่วยเขา ก็ยังมีหมอคนอื่นที่พร้อมช่วยเขาแน่"

เซี่ยเชียนเกอหัวเราะแล้วตอบว่า "ก็จริงค่ะ ถึงฉันไม่ช่วยเขา แต่ก็มีหมอคนอื่นที่จะไปช่วยเขาอยู่ดี แต่พวกเขาก็ทำได้แค่ช่วย พวกเขาไม่สามารถรับปากได้ว่าลูกชายของคุณจะปลอดภัย!แต่ฉันรับปากคุณเรื่องนั้นได้ และไม่คิดค่าใช้จ่ายด้วย แน่นอนว่า หากพวกคุณไม่เชื่อที่ฉันพูด ก็ลองไปหาหมอคนอื่นๆ ดูก่อนได้เลย"

"ถ้าหมอคนอื่นไม่สามารถช่วยลูกคุณได้ ค่อยกลับมาหาฉันมันก็ยังไม่สาย จำชื่อของฉันไว้ ฉันชื่อเซี่ยเชียนเกอ ฉันก็เหมือนเจียงฮ่าน เป็นนักศึกษาแพทย์ และมันก็ได้พิสูจน์แล้วว่า นักศึกษาแพทย์ก็ใช่ว่าจะไม่มีทักษะการรักษาที่ดี พวกเขาสามารถทำพลาดจากสาเหตุอื่นได้เหมือนกัน ไม่ใช่เหรอ?"

ตอนที่เซี่ยเชียนเกอพูด เธอพูดด้วยความมั่นใจ

ทำให้ญาติคนไข้ในตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลย เซี่ยเชียนเกอยิ้ม ก่อนกลับหลังเดินออกไปตามทางเดิน ป๋อเอี่ยนบอกให้พยาบาลพาคนไข้กลับไปที่ห้องพักฟื้น และบอกพยาบาลให้แจ้งคนไข้เกี่ยวกับเรื่องที่ต้องระวังเป็นพิเศษ ก่อนวิ่งตามเซี่ยเชียนเกอออกไป เขาและเธอเดินคู่กันมา เขาพูดถามว่า "เธอคือเซี่ยเชียนเกอ?"

"ทำไม? ฉันดูไม่เหมือนเหรอ?"

"ฉันเคยได้ยินชื่อของเธอ แต่ก็ไม่เคยเจอ พอตอนนี้ได้เจอ เธอก็ไม่เหมือนอย่างที่คนอื่นพูดถึงเลย"

เซี่ยเชียนเกอ "......"

ไม่รู้ว่าควรตอบป๋อเอี่ยนว่ายังไง เซี่ยเชียนเกอจึงรีบเร่งฝีเท้าเพื่อเดินหนีป๋อเอี่ยน ป๋อเอี่ยนก็รีบเดินตามอีกครั้ง "เธอผ่าตัดให้คนไข้บ่อยเหรอ?"

เซี่ยเชียนเกอตอบอย่างเล่นใหญ่ว่า "ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ คุณคิดว่าฉันมีสิทธิ์ทำการผ่าตัดให้คนไข้ด้วยเหรอ?"

"แต่ความสามารถของเธอตอนนี้ ก็เป็นหมอได้เลยนะ และวิชาการฝังเข็มของเธอก็ดูไม่เลวเลย ที่สำคัญ ฉันก็เพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน ว่ามีหมอที่ทำการฝังเข็มให้คนไข้ ก่อนทำการผ่าตัดแบบนี้ เซี่ยเชียนเกอ เธอแตกต่างมาก และเก่งมากด้วย ถ้าเธอยินดี ฉันจะช่วยไปขอผู้อำนวยการโรงพยาบาลให้เธอได้เป็นหมอเต็มตัว"

ที่เธอมาวันนี้ก็เพื่อเรียนภาคปฏิบัติ ไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะต้องมาทำหน้าที่หมอ

อีกอย่าง ถ้าเธอต้องมาเป็นหมอที่โรงพยาบาลนี้จริงๆ งั้นเธอก็คงต้องยุ่งมากทุกวันเลยสิ? ถึงตอนนั้น เธอก็คงมีเวลาไปหาฝู้อวี้สิงน้อยลง

เมื่อเทียบกับงานแล้ว เซี่ยเชียนเกอรู้สึกว่าฝู้อวี้สิงสำคัญกว่าอยู่ดี

เซี่ยเชียนเกอนึกถึงตรงนี้ ก็ตอบปฏิเสธป๋อเอี่ยนทันทีว่า "ไม่ต้องหรอก เมื่อฉันครบกำหนดฝึกงานแล้ว ก็จะกลับไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อเรียนต่อให้จบ ส่วนเรื่องการเป็นหมอประจำ ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ตอนนี้ไม่คิด ต่อไปก็จะไม่คิดด้วย"

ป๋อเอี่ยนไม่เข้าใจสิ่งที่เซี่ยเชียนเกอพูด "ในเมื่อเธอไม่อยากเป็นหมอ แล้วทำไมถึงเลือกเรียนหมอตั้งแต่แรกล่ะ?"

ที่เจ้าของร่างคนเดิมเลือกเรียนหมอนั่นก็เพราะเจียงฮ่าน

แต่ที่เซี่ยเชียนเกอในตอนนี้เลือกเรียนหมอก็เพื่อฝู้อวี้สิง

เซี่ยเชียนเกอตอบอย่างจริงจังว่า "เพราะว่า ฉันอยากเป็นหมอให้สามีของฉันเพียงคนเดียว"

สามี??

ป๋อเอี่ยนคิดว่าตัวเองต้องฟังผิดแน่ๆ เซี่ยเชียนเกอเพิ่งจะอายุครบ20ได้ไม่นานนี่นา? แล้วทำไมถึงได้มีสามีแล้วล่ะ?

"เธอ แต่งงานแล้วเหรอ?"

เซี่ยเชียนเกอพยักหน้ารับอย่างไม่ปิดบัง "ใช่ ฉันแต่งงานแล้ว ฉันรักสามีของฉันมาก สามีของฉันก็รักฉันมากเหมือนกัน และสามีของฉันก็หวงฉันมากด้วย เพราะฉะนั้น ต่อไปก็อยู่ห่างๆ ฉันไว้ และไม่ต้องมาพูดคุยกับฉันด้วย ไม่งั้น เดี๋ยวถ้าสามีฉันหึงขึ้นมา คุณจะช่วยฉันง้อเขาไหม?"

ป๋อเอี่ยนพูดอึกอัก "ไว้... ไว้ค่อยคุยกันนะ"

พูดจบ ป๋อเอี่ยนก็วิ่งหายไปเลย

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอไล่ให้ป๋อเอี่ยนออกไปแล้ว เธอก็หยิบมือถือออกมา แล้วกดสายไปหาฝู้อวี้สิง

เสียงมือถือดังอยู่ใกล้ๆ เซี่ยเชียนเกอ เธอถือสายพร้อมเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นภาพที่เย่หยิ่งกำลังเข็นฝู้อวี้สิงมา และไม่รู้ว่าเย่หยิ่งพาฝู้อวี้สิงมาโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไหร่ เซี่ยเชียนเกอกดวางสาย แล้วเดินไปหาฝู้อวี้สิงอย่างดีใจ "ฝู้อวี้สิง มาได้ยังไง?"

ฝู้อวี้สิงไม่ได้ตอบคำถามของเซี่ยเชียนเกอ แต่กลับถามว่า "ฉันชอบหึงมากเหรอ?"

"คุณได้ยินด้วยเหรอ?"

"อื้ม"

เซี่ยเชียนเกอหัวเราะพลางพูดตอบ "คุณเคยบอกเองนี่ ว่าเมื่อคุณรักใครมากๆ แค่ได้เห็นว่าเธอกำลังคุยกับชายอื่น คุณก็จะหึง"

เมื่ออดีตชาติ เซี่ยเชียนเกอคุยกับชายอื่น แม่ทัพฝู้ก็โกรธเธออยู่นาน ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ว่าตอนนี้ เธอรู้แล้วล่ะ

เขาเคยพูดเหรอ?

ฝู้อวี้สิงประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมเซี่ยเชียนเกอถึงมักพูดว่าเขาพูดอะไรแบบนี้ ทั้งที่เขาไม่เคยพูดเลย ฝู้อวี้สิงคิดว่า ตัวเองเคยพูดแบบนั้นด้วยเหรอ?

ฝู้อวี้สิงยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงแม่ฝู้ดังมาที่ข้างหู ฝู้อวี้สิงไม่ได้มองแม่ฝู้ เพราะถึงเขามอง ก็ไม่เห็นอยู่ดี แต่เซี่ยเชียนเกอหันไปมองแม่ฝู้ทีนึง แล้วรีบหันกลับมา และกินข้าวกับฝู้อวี้สิงต่อ ไม่ได้สนใจแม่ฝู้เลย

แม่ฝู้วางกล่องอาหารในมือลง แล้วพูดอย่างโมโหว่า "เซี่ยหาน ทำท่าทางแบบนั้นหมายความว่ายังไง? เห็นฉันมาแล้วไม่เรียกว่าแม่ก็ช่างเถอะ ทำไมไม่สวัสดีทักทายกันบ้าง? พ่อแม่ของเธอไม่เคยสอนหรือไง ว่าต้องทำตัวยังไงกับแม่ยาย?"

แม่ฝู้ตำหนิเซี่ยเชียนเกอเสร็จ ก็พูดต่ออีกว่า "คุณท่านยังจะมาบอกอีกว่าเธอเป็นกุลสตรีและผู้ดี แต่ฉันดูแล้ว ก็ไม่ต่างกับเด็กเหลือขออะไรเลย ที่ให้เธอแต่งเข้าบ้าน ก็เสียหน้าจะแย่"

แม่ฝู้ชอบด่าคนมากนัก ก็ให้เธอด่าไป เพราะยังไงเธอก็ไม่เซี่ยหานอยู่แล้ว ไม่ว่าแม่ฝู้จะด่ายังไง เซี่ยเชียนเกอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

ในห้านาทีให้หลังนี้ แม่ฝู้ยืนด่าเซี่ยหานอยู่ตรงนั้น แต่เซี่ยเชียนเกอกับฝู้อวี้สิงกลับไม่มีท่าทีใดๆ ตอบโต้เลย แม่ฝู้เริ่มรู้สึกเหนื่อย จึงดึงเก้าอี้ออกมานั่ง แล้วตบโต๊ะด้วยความโมโห "เซี่ยหาน!ยังไงฉันก็เป็นแม่ยายเธอนะ เธอไม่เคารพฉันแบบนี้ เดี๋ยวฉันจะกลับไปบอกคุณท่าน ให้คุณท่านสั่งให้พวกเธอสองคนเลิกกันไปเลย?"

แม่ฝู้สติไม่ดีหรือเปล่า?

ที่เซี่ยเชียนเกอกับฝู้อวี้สิงแต่งงานกัน นั่นก็เป็นเรื่องของพวกเราสองคน แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงอยากให้พวกเราเลิกกันตลอดเลย?

นี่เธออยากตายหรือไง?

เซี่ยเชียนเกอมองแม่ฝู้ด้วยสายตาเย็นชา ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้น "ปัง!" มีมีดเล่มหนึ่งถูกโยนมาที่โต๊ะ กลุ่มนักฆ่าที่แฝงตัวมาอยู่ในร้านอาหาร ต่างเดินใกล้เข้ามาทางฝู้อวี้สิงกันหมด พวกมันถือมีดแล้วตะโกนพูดกับแขกในร้านว่า "ทุกคนออกไปให้หมด"

พอลูกค้าต่างเห็นว่าสถานการณ์มันน่ากลัวแบบนี้ ก็ลุกวิ่งหนีออกไป เมื่อลูกค้าในร้านหนีออกไปหมดแล้ว นักฆ่าก็เข้าใกล้ฝู้อวี้สิงมากขึ้น และเตรียมพาตัวฝู้อวี้สิงไปด้วย

กว่าจะมีโอกาสเจอฝู้อวี้สิงแบบนี้ได้มันไม่ง่ายเลย พวกมันไม่ปล่อยให้ขาหนีไปได้แน่

เย่หยิ่งเห็นว่าในร้านมีเสียงดัง"ปัง" จึงรีบคว้ามีดที่เอวออกมา แล้วแอบอยู่ในที่ลับ ก่อนโยนมีดใส่คนร้ายที่อยู่ในร้าน สถานการณ์วุ่นวายมาก แม่ฝู้คงยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เธอกุมหัวตัวเองเอาไว้ แล้วกรีดร้องด้วยความตกใจ

เซี่ยเชียนเกอลุกขึ้นยืน แล้วใช้ร่างกายของตัวเองบังฝู้อวี้สิงเอาไว้

"ใครกล้าแตะต้องเขา คนนั้นต้องตาย"

ชายชุดดำได้ยินที่เซี่ยเชียนเกอพูด แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

ถ้าเย่หยิ่งที่เป็นบอดี้การ์ดของฝู้อวี้สิงเป็นคนพูด พวกมันก็อาจจะเชื่อบ้าง เย่หยิ่งสามารถฆ่าพวกมันได้ แต่ว่าตอนนี้ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งมาพูดอะไรแบบนี้ พวกชายชุดดำจึงมองเซี่ยเชียนเกอด้วยสายตาที่บอกว่าเธอมันเป็นคนโง่ พวกมัน...