ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 40

พวกมันถือมีดเอาไว้ในมือ แล้วเล็งไปที่คอของเซี่ยเชียนเกอ "หนูน้อย พวกเราไม่อยากทำร้ายคนบริสุทธิ์ หลีกทางไปซะ พวกเรารับปากว่าจะไม่ทำร้ายเธอ"

เซี่ยเชียนเกอมองชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว "ช่างกล้าพูด ฉันบอกแล้วไง ว่าถ้าใครกล้าแตะต้องเขา คนนั้นต้องตาย"

"ถ้าเป็นอย่างนั้น แม่หนูน้อย เธอก็คงต้องตายแล้วล่ะ"

ชายชุดดำจับมีดไว้ เตรียมปาดคอเซี่ยเชียนเกอ พอเซี่ยเชียนเกอเห็นแบบนั้น ก็รีบจับมือของชายชุดดำที่กำลังจะทำร้ายเธออย่างรวดเร็ว เซี่ยเชียนเกอสีหน้านิ่งไม่เปลี่ยน ชายชุดดำตกตะลึงในความสามารถของเธอ เซี่ยเชียนเกอได้โอกาสจึงแย่งมีดมาได้ จากนั้น ก็เตะชายชุดดำกระเด็นไปไกล

ร่างของเขาลอยไปในอากาศ แล้วไปตกอยู่ตรงหน้าชายชุดดำคนอื่นๆ และชนพวกเขาจนล้มไปกองที่พื้น

เย่หยิ่งกับชายชุดดำที่กำลังต่อสู้กันนิ่งไปเลย คุณนายเก่งเกินมนุษย์ เธอคือเทพ!

แย่งมีดมาได้ด้วยมือเปล่า ทำไมเธอถึงเก่งขนาดนั้น?

แม้ว่าเซี่ยเชียนเกออยากกำจัดพวกชายชุดดำทั้งหมดทีเดียว แต่เธอก็กลัวว่า พอตัวเองห่างจากฝู้อวี้สิงแล้ว ชายชุดดำจะมาทำร้ายเขาได้ เพราะแบบนั้น เซี่ยเชียนเกอจึงใช้ร่างกายของตัวเอง ยืนบังอยู่ข้างหน้าฝู้อวี้สิง

ฝู้อวี้สิงในเวลานี้ ก็คว้าแขนของเซี่ยเชียนเกอ แล้วดึงเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด "ฉันไม่ต้องการให้เธอมาปกป้อง"

"ฉะนั้น ไปหาที่หลบที่ปลอดภัย แล้วรอฉันอยู่ที่นั่น"

ฝู้อวี้สิงพูดกับเซี่ยเชียนเกอ แล้วบอกให้เธอหนีไป

แต่ว่าเซี่ยเชียนเกอจะทิ้งให้ฝู้อวี้สิงอยู่คนเดียวแล้วตัวเองหนีไปได้ยังไง? เธอกอดฝู้อวี้สิงไว้แน่น "ฝู้อวี้สิง ฉันไม่ไปหรอก ฉันเคยบอกแล้วนี่ว่าต่อให้ต้องตาย ฉันก็จะเป็นคนที่ตายก่อน"

"ทำไม?"

"เพราะคุณคือชีวิตของฉัน หากคุณต้องตาย ฉันก็จะไม่ขออยู่ต่อ"

ฝู้อวี้สิงอึ้งมาก เพราะเขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าเซี่ยเชียนเกอจะชอบตัวเองขนาดไหน ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมาได้

เซี่ยเชียนเกอมองมีดที่กำลังจะถูกโยนมาที่ฝู้อวี้สิงอีกครั้ง เธอรีบลุกออกจากอ้อมอกของเขา แล้วไปยืนบังทิศทางที่มีดกำลังถูกโยนมา เธอใช้กำลังภายในของตัวเองห้ามมีดพวกนั้น ส่วนมีดบางเล่มที่หลุดออกมาได้ เธอก็ต้องใช้มือรับไว้แทน

ถ้ามีมีดเพียงเล่มสองเล่ม เธอก็อาจจะพอรับมือไหว แต่นี่มันมีดเป็นสิบๆ เล่ม จึงรู้สึกเหมือนว่าร่างกายของเธอจะรับไม่ไหว เซี่ยเชียนเกอรีบหันไปพูดสั่งเย่หยิ่งว่า "เย่หยิ่ง พาฝู้อวี้สิงออกไป!"

"แต่ว่าคุณนาย..."

"พาเขาออกไป เร็ว"

เย่หยิ่งมาถึงตัวฝู้อวี้สิง และกำลังจะพาตัวฝู้อวี้สิงออกไป แต่ฝู้อวี้สิงกลับพูดออกมาว่า "อย่ามาแตะตัวฉัน"

"ท่านเก้า คนของพวกเราได้รับคำสั่งว่าไม่ให้มา พวกเขาก็ทำตาม แล้วไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย ถ้ายังไม่หนี อาจเกิดเรื่องได้นะครับ"

"ฉันไม่มีทางทิ้งเธอหรอก"

ฝู้อวี้สิงหลับตา แล้วพูดสั่งเย่หยิ่งว่า "เอามีดมา"

เย่หยิ่งค่อนข้างรู้ดีว่าฝู้อวี้สิงกำลังจะทำอะไร เขายื่นมีดที่อยู่ในมือให้ฝู้อวี้สิง ฝู้อวี้สิงรับมีดไป ฝู้อวี้สิงใช้วิธีฟังเพื่อบอกตำแหน่งของพวกชายชุดดำ มีเสียงดัง "ฟิ้ว" สองสามที แล้วพวกชายชุดดำที่กำลังโจมตีเซี่ยเชียนเกออยู่ ก็ล้มลงทันที

เซี่ยเชียนเกอหันกลับมามองฝู้อวี้สิง ก็เห็นเพียงฝู้อวี้สิงที่กำลังโยนมีดอย่างหน้านิ่ง เขาแทบจะไม่พลาดเลย

เซี่ยเชียนเกอ "......"

สามีของเธอที่แม้จะมองไม่เห็น แต่ก็ยังเก่งขนาดนี้เชียว?

ฝู้อวี้สิงทำหน้ายิ้มเยาะ "ตอนนี้ แกฟังฉันให้ดี ปาดไปที่เส้นเลือดใหญ่ของเธอเลย แล้วฆ่าเธอซะ"

คนร้ายดูฝู้อวี้สิงไม่ออกเลย ว่าเขาหมายความว่ายังไง ฝู้อวี้สิงถือมีดเตรียมพร้อมไว้ เห็นว่าคนร้ายนิ่งไป เขาจึงพูดต่อ "ถ้าแกไม่อยากลงมือ งั้นให้เป็นหน้าที่ของฉัน ฉันจะฆ่าเธอเอง เพราะหลายปีมานี้ ฉันก็ทนกับเธอมามากพอแล้ว ถ้าเธอตายไป ก็เป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับฉัน!"

แม่ฝู้ตกใจทำตาโต อ้าปากกว้าง "ฝู้อวี้สิง ไอ้ลูกไม่รักดี ฉันเป็นแม่แกนะ กล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? ฉันจะบอกแกให้ ถ้าวันนี้แกฆ่าฉันตายจริงๆ ต่อให้เป็นผี ฉันก็จะมาหลอกแกและไม่ยอมไปไหน"

"อ๊าก"

เสียงกรีดร้องดังขึ้นสองที มีดที่อยู่ในมือฝู้อวี้สิง ไปปักอยู่ที่ขาของแม่ฝู้ และในตอนที่แม่ฝู้นั่งลง ฝู้อวี้สิงก็โยนมีดอีกเล่มออกไป เพื่อจัดการคนร้าย แม่ฝู้เจ็บจนต้องนั่งลงไปแล้วร้อง "โอ้ย"

เซี่ยเชียนเกอ "......"

เธอรู้ดีว่า ในใจของฝู้อวี้สิง ก็ยังเป็นห่วงแม่ฝู้อยู่ ที่เขาพูดเมื่อครู่นี้ ก็เพื่อหลอกคนร้ายต่างหาก ตอนนี้ ถึงแม้ว่าแม่ฝู้จะได้รับบาดเจ็บ แต่ยังไงก็ถือว่าปลอดภัยแล้ว

หลังจากที่ฝู้อวี้สิงโยนมีดออกไปแล้ว มือของเขาก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาวางมีดลง ก่อนหันไปสั่งเย่หยิ่งว่า "พาเธอไปโรงพยาบาล"

พูดจบ ฝู้อวี้สิงยื่นมือมาจับแขนของเซี่ยเชียนเกอไว้ "พาฉันกลับที"

"แล้วศพที่อยู่ในร้านจะทำยังไง?"

ถ้าตำรวจมาเห็นเข้า ฝู้อวี้สิงจะต้องถูกจับแน่ เพราะว่าที่โลกนี้ จะมาฆ่าคนตามอำเภอใจไม่ได้

ฝู้อวี้สิงพูดอย่างใจเย็นว่า "เดี๋ยวมีคนมาจัดการ"

ในเมื่อฝู้อวี้สิงพูดแบบนั้นเอง เธอก็วางใจแล้ว เพราะฝู้อวี้สิงเป็นคนจัดการงานอย่างรอบคอบ เธอจึงวางใจ มันก็เท่านั้น เซี่ยเชียนเกอเข็นรถเข็นที่ฝู้อวี้สิงนั่งอยู่ออกจากร้านอาหาร ก่อนออกไป...