ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 41

ก่อนไป แม่ฝู้ก็ยังไม่หยุดต่อว่าฝู้อวี้สิง: " ฝู้อวี้สิง แกมันลูกอกตัญญู ถ้ารู้ว่าวันนี้แกจะทำแบบนี้กับฉัน ตอนที่ฉันคลอดแกออกมา ฉันควรจะบีบคอแกให้ตายๆ ไปซะ "

หรืออาจจะเป็นเพราะแม่ฝู้รู้สึกว่ายังทำร้ายฝู้อวี้สิงไม่พอ และยังไม่รุนแรงขนาดนั้น หล่อนจึงพูดต่อว่า: " ไม่สิ ฉันไม่ควรจะคลอดแกออกมาด้วยซ้ำ "

" แกมันก็แค่ตัวหายนะเท่านั้นแหละ ไม่แปลกที่ใครต่อใครก็อยากจะฆ่าแก "

" ถ้าวันใดวันหนึ่ง แกถูกฆ่าตายข้างนอก ฉันคงจะไม่แปลกใจอะไรเลย ไม่แน่ฉันคงจะจุดประทัดฉลอง ว่าแกน่ะตายไปแล้ว "

เมื่อเซี่ยเชียนเกอได้ยินคำพูดที่แม่ฝู้พูดเพื่อทำร้ายฝู้อวี้สิงแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะชะงักฝีเท้า ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างแม่ฝู้ ตรงหน้าเย่หยิ่ง แล้วบีบคอไปที่แขนของแม่ฝู้:

" ฉันจำได้ว่าฉันเคยเตือนคุณไปแล้ว คุณทำร้ายฉันได้ จะด่าอะไรฉันก็ได้ แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาด่าฝู้อวี้สิง เพราะไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ไว้ชีวิตคุณแน่! "

แม่ฝู้ถูกเซี่ยเชียนเกอบีบหน้าและคอจนแดงไปหมด เธอยกมือขึ้นมาเพื่อที่จะปัดป้องมือของเซี่ยเชียนเกอออก: " แก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ "

" ปล่อยคุณเหรอ? "

เซี่ยเชียนเกอหัวเราะเสียงเย็น: " ได้สิ แต่หลังจากที่ฉันตัดลิ้นของคุณก็แล้วกัน "

เซี่ยเชียนเกอพูดออกมาเหมือนการตัดลิ้นนั้นเป็นเรื่องง่ายๆ เธอรามือจากคอของแม่ฝู้ แล้วกลุ่มไปที่กรามของแม่ฝู้แทน เมื่อจับหน้าของหล่อนเอาไว้แล้ว จึงจะดึงลิ้นของหล่อนออกมา ให้แลบออกมาจากริมฝีปาก แม่ฝู้เปล่งเสียงออกมาด้วยความยากลำบาก: " ฉัน ฉันผิดไปแล้ว "

" ปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ "

" ตอนนี้รู้สึกผิดคงจะสายเกินไปแล้วล่ะ "

เซี่ยเชียนเกอมองไปยังเย่หยิ่ง: " เอากริชมาให้ฉัน "

เย่หยิ่งเองก็นึกไม่ถึงเลยว่า เซี่ยเชียนเกอจะเอาจริง

ท่านเก้ายังนั่งอยู่ตรงนั้นนะ ถ้าคุณนายทำแบบนั้น มันคงจะไม่ค่อยดีหรือเปล่า? เย่หยิ่งเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่สายตาของเซี่ยเชียนเกองั้นดูเย็นยะเยือก และมองมาทางเย่หยิ่ง: " นายยังจะยืนเหม่ออะไรอยู่ตรงนั้น? เอากริชมาให้ฉัน! "

แม่ฝู้เหลือกตามองเย่หยิ่งอย่างสุดกำลัง เพื่อไม่ให้เขาเอากริชไปให้

แต่เย่หยิ่งจะฟังคำพูดของแม่ฝู้ได้ยังไงกันล่ะ เขาจึงหยิบกริชที่เหน็บอยู่ตรงเอวออกมายืนให้กับเซี่ยเชียนเกอ และในขณะที่เซี่ยเชียนเกอกำลังจะลงมือกับแม่ฝู้นั้น ฝู้อวี้สิงก็ส่งเสียงห้ามออกมา: " พอแล้ว "

เซี่ยเชียนเกอชะงักมือ และใช้กริชกรีดลงไปบนใบหน้าของแม่ฝู้แรงๆ หนึ่งที พร้อมกับพูดเตือนว่า: " ถ้าครั้งหน้าปากคุณยังพูดเรื่องอะไรไร้สาระอีก กริชของฉัน ก็จะใช้ตัดลิ้นของคุณ เอาให้คุณกลายเป็นใบ้ไปเลย"

"รอยมีดวันนี้ คิดซะว่าเป็นบทเรียนที่ฉันให้คุณ หากยังมีครั้งหน้าอีก นั่นคือจุดจบของคุณ "

เซี่ยเชียนเกอทิ้งคำพูดนี้เอาไว้ แล้วกลับไปหยุดอยู่ข้างกายของฝู้อวี้สิง เมื่อเห็นว่าเย่หยิ่งไม่ได้ตามมา เซี่ยเชียนเกอก็พูดขึ้นว่า: " เย่หยิ่ง ถ้าปากคุณหญิงจะใช้ได้ขนาดนี้ ฉันคิดว่า หล่อนคงไม่ต้องการให้นายคุ้มกันหรอก หล่อนคงใช้ปากอันแสนประเสริฐของหล่อนหาคนส่งไปที่โรงพยาบาลได้เอง ดังนั้นตอนนี้ นายกลับบ้านไปกับฉันและฝู้อวี้สิงก็พอละ "

เย่หยิ่งไม่ขยับ เพราะเขากำลังรอคำสั่งจากฝู้อวี้สิงอยู่

ฝู้อวี้สิงพูดด้วยสีหน้าซึ่งไร้อารมณ์: " ต่อจากนี้คำสั่งของคุณนาย ก็เหมือนกับคำสั่งของฉัน "

ในเมื่อดูชัดเจนแล้วว่า ฝู้อวี้สิงนั้นยินยอม เย่หยิ่งจึงทิ้งแม่ฝู้แล้วกลับบ้านไปกับพวกเขา

ยังไม่ถึงสามนาที ทุกคนก็เดินลับสายตาแม่ฝู้ไป แม่ฝู้ที่ถูกเย่หยิ่งทิ้งไว้แบบนี้ เธอนั่งอยู่บนพื้น พร้อมมองไปที่ฝู้อวี้สิงทั้งสามคนเดินหายไป พร้อมกับแผดเสียงอยู่บนพื้น:

" ฝู้อวี้สิง เซี่ยหานพวกแกทั้งสองอย่าตกมาอยู่ในน้ำมือของฉันก็แล้วกัน ไม่อย่างงั้น ฉันจะเอาชีวิตพวกแกแน่ "

......

เซี่ยเชียนเกอกับฝู้อวี้สิงออกไปไม่นาน ครอบครัวของผู้ป่วย ก็มายังแผนกที่เซี่ยเชียนเกอฝึกงานเพื่อตามหาเซี่ยเชียนเกอ เพราะพวกเขาได้ให้หมอทำการตรวจลูกชายของพวกเขาแล้ว แต่หมอก็ให้คำตอบว่าทำได้แค่ยืดเวลาให้มีชีวิตต่อ แต่ไม่สามารถรักษาให้หายเป็นปกติได้

อีกทั้งค่ายื้อชีวิตนั้น ช่างแสนแพงเสียเหลือเกิน

คนที่โทรมาคือพยาบาลที่บอกกับเธอว่าเกิดเรื่องกับเจียงฮ่าน เธอจำเสียงของผู้หญิงคนนั้นได้

เซี่ยเชียนเกอหันไปมองฝู้อวี้สิง: " ตอนนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย ยังไปไม่ได้ตอนนี้ รอฉันทำธุระเสร็จแล้ว ฉันจะเข้าไปที่โรงพยาบาล "

" ถ้าอย่างนั้นเธอจะมากี่โมง? "

" ประมาณก่อนสามโมงครึ่งแหละ "

" ได้ ฉันจะบอกพวกเขาแทนเธอให้ "

เซี่ยเชียนเกอตอบอืมไป แล้ววางโทรศัพท์ จากนั้นเธอก็หันมากอดฝู้อวี้สิงต่อ: " ที่รัก วันนี้ตอนเที่ยง คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ต้องหิวแล้วแน่เลย? รอถึงบ้านแล้ว เดี๋ยวฉันทำอะไรให้คุณกินดีไหม? "

ในบางครั้งเย่หยิ่งก็อยากจะถามคุณนายจริงๆ เลยว่า เธอเอาความกล้ามาจากไหน ที่คิดว่าตัวเองทำอาหารอร่อย?

ไอ้ก้อนดำๆ นั่น อย่างกับก้อนอุจจาระ แต่ก็โชคดีที่ท่านเก้างั้นมองไม่เห็น ไม่งั้นท่านเก้าก็คงกินมันไม่ลง

ฝู้อวี้สิงหลับตานิ่ง ไม่รู้ว่ากำลังพักผ่อนอยู่หรือกำลังจะทำอะไร เซี่ยเชียนเกอเมื่อเห็นเขาไม่ได้สนใจอะไรกับเธอ ก็ไม่ได้โกรธ เธอหันไว้ถามเย่หยิ่ง: " เย่หยิ่ง เมื่อคืนวาน ตอนที่ฉันกับฝู้อวี้สิงขึ้นไปพักผ่อนข้างบนแล้ว คุณปู่เอาของขวัญที่ฉันจะให้ฝู้อวี้สิงไปไว้ตรงไหนแล้วล่ะ? "

เย่หยิ่งส่ายหัว: " ไม่ทราบครับ ตอนที่ผมกลับมา ห้องรับแขกก็ไม่มีกรงใหญ่ๆ สี่กรงนั้นเลย คุณท่านก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน "

ไม่รู้งั้นเหรอ?

กรงใหญ่ๆ ที่ตั้งอยู่ดีๆ ตรงนั้น เป็นไปไม่ได้ ที่จู่ๆ มันจะหายไป

หรือว่า คุณปู่ดูออกว่าฉันซื้อมันให้เป็นของขวัญของฝู้อวี้สิง? ก็เลยเอากรงใหญ่สี่กรงนั้นกลับบ้านไป?

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เธอก็ไม่สามารถกลับไปหาคุณปู่เพื่อเอาของขวัญนั้นกลับมาได้น่ะสิ นอกเสียจาก....