ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 42

นอกเสียจากว่าคุณปู่จะชอบ ของขวัญชิ้นนี้ก็ให้เขาไปเลยแล้วกัน เพราะคิดแบบนี้แล้ว เธอก็คงต้องหาสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ให้กับฝู้อวี้สิง

คุณท่านที่กำลังอยู่โรงพยาบาลเพื่อบอกหมอให้จ่ายยาบำรุงหัวใจเร่งด่วนให้: " .... "

เขาเสี่ยงกับอันตรายถึงได้จัดการกับไอ้ของน่ากลัวนั่นอย่างไม่ง่ายดาย หลานสะใภ้เขายังจะซื้อใหม่มาอีก?

เธอคิดว่ายาบำรุงหัวใจฤทธิ์แรงที่เขากินเข้าไปคงจะยังกินไม่เยอะพองั้นเหรอ?

หรือว่าจะต้องส่งเขาเข้าห้องผ่าตัดไปเลย? เผื่อว่าจะทำให้ใจของเขาแข็งแกร่งมากขึ้น?

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็มาถึงคฤหาสน์

เซี่ยเชียนเกอเข็นฝู้อวี้สิงมายังห้องรับแขก เธอฝังเข็มให้ฝู้อวี้สิงก่อน แล้วเธอก็ให้เขาเอนตัวลงบนโซฟาเพื่อพักผ่อน จากนั้นก็เข้าไปในห้องครัวเพื่อทำบะหมี่ให้ฝู้อวี้สิงทาน

ไม่ถึงสามนาที ก็มีกลิ่นไหม้โชยออกมาจากห้องครัว สีหน้าของเย่หยิ่งเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ คุณนายแค่ต้มบะหมี่ยังต้มไหม้เลย ฝีมือการทำอาหารแบบนี้ กระเพาะของท่านเก้าต้องแข็งแรงขนาดไหนถึงกระเพาะจะไม่เป็นรูได้?

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เซี่ยเชียนเกอก็ยกบะหมี่สองชามออกมา แล้ววางไว้ข้างๆฝู้อวี้สิง จากนั้นเธอก็ดึงเข็มที่ปักลงบนร่างกายของฝู้อวี้สิงออก แล้วพูดกับฝู้อวี้สิงว่า: " ฝู้อวี้สิง ฉันต้มบะหมี่เสร็จแล้ว คุณกับเย่หยิ่งก็กินเถอะนะ โรงพยาบาลเรียกตัวฉันเพราะมีธุระนิดหน่อย ตอนนี้ก็จวนจะได้เวลาแล้ว ฉันคงอยู่เป็นเพื่อนคุณไม่ได้ แต่ฉันสัญญาว่า ถ้าธุระที่โรงพยาบาลจัดการเสร็จแล้ว ฉันจะรีบกลับมาอยู่กับคุณนะ "

เย่หยิ่งมองไปยังบะหมี่สีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาก็กลืนน้ำลายเอื้อก และไร้ซึ่งความกล้าที่จะกินมันลงไป แต่ฝู้อวี้สิงกลับเอามันเข้าปากด้วยความนิ่งเฉย

ไร้ซึ่งสีหน้าใดๆ

เย่หยิ่งแปลกใจมาก บะหมี่ที่เซี่ยเชียนเกอทำนั้นมีรสชาติเป็นยังไงนะ พอเขาเตรียมที่จะหยิบมันขึ้นมาชิม ก็ได้ยินฝู้อวี้สิงพูดเสียงเรียบ: " นี่มันของฉัน "

เย่หยิ่งตอบกลับไป และยอมชักมือกลับแต่โดยดี เขาถามด้วยเสียงแผ่วเบา: " ท่านเก้า คฤหาสน์ห่างออกไปจากโรงพยาบาลไกลเลยทีเดียว ถ้าอย่างนั้น ผมไปส่งคุณนายนะครับ? "

" อืม "

.........

ในขณะที่เซี่ยเชียนเกอมาถึงโรงพยาบาล นอกประตูของโรงพยาบาลก็มีคนยืนอยู่มากมาย ดูเหมือนกำลังรอรับเธออยู่ เซี่ยเชียนเกอลงมาจากรถก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆผู้อำนวยการโรงพยาบาล ผู้อำนวยการปลื้มใจในตัวเซี่ยเชียนเกอมาก เพราะเธอนั้นทำให้เครดิตของโรงพยาบาล ที่เสียไปเพราะเจียงฮ่านกลับมาได้

" คุณเซี่ย ตอนแรกที่อาจารย์ผู้รับผิดชอบเธอพยายามแนะนำเธอให้มาฝึกงานที่โรงพยาบาลเรา ฉันก็ควรจะรู้สิ ว่าเธอมันคือขุมทรัพย์ล้ำค่า แต่อันที่จริง คนที่จะสามารถทำให้อาจารย์ของเธอแนะนำได้ก็มีไม่มาก เธอก็เป็นหนึ่งในจำนวนน้อยคนที่ว่านั่น"

"วันนี้ เป็นเพราะฝีมือการผ่าตัดของเธอช่วยโรงพยาบาลของเราเอาไว้ และช่วยสองชีวิตเอาไว้ด้วย เราขอบคุณเธอมาก ตอนนี้ฉันเป็นตัวแทนของโรงพยาบาลและบุคลากรทางการแพทย์ทุกคน ขอขอบคุณเธอด้วยใจจริง "

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลและเหล่าพยาบาลพร้อมกับผู้ปกครองของคนไข้ ต่างโค้งตัวให้กับเซี่ยเชียนเกอ

เซี่ยเชียนเกอไม่มีท่าทีว่าจะตอบรับอะไร แต่ยังยืนอยู่เหมือนเดิม เมื่อรับคำขอบคุณจากทุกคนแล้ว ก็รอให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลขอบคุณจนเสร็จ จึงกลับเข้าเรื่องเหมือนเดิม ผู้อำนวยการหยิบเอกสารข้อตกลงรักษาความลับนั้นให้กับเซี่ยเชียนเกอ

" คุณเซี่ย เอกสารข้อตกลงรักษาความลับฉบับนี้เธอลองอ่านดู ถ้าเธอกับญาติคนไข้ไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อได้ "

เซี่ยเชียนเกอตอบรับด้วยความเย็นชา จากนั้นก็พลิกข้อตกลงรักษาความลับดู บนเอกสารไม่ได้เขียนว่าจะปรับเจียงฮ่าน เซี่ยเชียนเกอจึงถาม: " ผู้อำนวยการคะ เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจะไม่ถามเกี่ยวกับส่วนรับผิดชอบของเจียงฮ่าน? ในนี้ ทำไมไม่มีเขียนเลยสักนิด? "

ผู้อำนวยการลังเลใจก่อนจะตอบ: " คุณเซี่ย ความผิดพลาดของเจียงฮ่านในครั้งนี้ใหญ่นัก โรงพยาบาลของเราไม่อยากให้มันเกิดอีก นักศึกษาฝึกงานที่ไม่ทำตามกฎ เราก็ต้องให้เขาออกไป "

เซี่ยเชียนเกอขมวดคิ้ว: " ถ้าเจียงฮ่านไม่อยู่ต่อ สิ่งที่ฉันเคยตกลงกับญาติคนไข้ก็ถือว่าเป็นโมฆะ แล้วข้อตกลงรักษาความลับฉบับนี้ พวกคุณจะเซ็นยังไงก็เชิญ ใครอยากเซ็นก็เซ็น แต่ฉันขอไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรด้วย "

ผู้อำนวยการได้ยินในสิ่งที่เซี่ยเชียนเกอพูด ขนาดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี: " คุณเซี่ยเธอทำแบบนี้แล้วฉันเองก็ลำบากใจ อีกอย่างความผิดพลาดของเจียงฮ่านในครั้งนี้มันใหญ่เกินไปแล้ว "

" ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าผู้อำนวยการจะเคยได้ยินประโยคนี้ไหม ที่บอกว่า ทำร่วมก็ต้องรับผิดชอบร่วม ถึงแม้เจียงฮ่านจะทำผิดพลาด แต่ฉันก็จะชดใช้ในสิ่งที่เขาทำผิดไปในครั้งนี้ และฉันก็จะรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำผิดทั้งหมด ดังนั้น ผู้อำนวยการทำไมไม่ให้เขาอยู่ต่อ? ถ้าไม่งั้นฉันขอรับปากกับผู้อำนวยการ ถ้าครั้งนี้สิ่งที่เจียงฮ่านทำพลาดนั้นฉันไม่สามารถชดใช้ความผิดแทนเขา ฉันกับเขาก็ขอออกจากโรงพยาบาลนี้ ดีไหมคะ? "

ผู้อำนวยการครุ่นคิดอยู่พักใหญ่: " ตกลง! เพราะคุณเซี่ยพูดถึงขนาดนี้แล้ว งั้นฉันก็ต้องตกลงเธอแล้วล่ะ เสี่ยวจาง ไปรั้งเจียงฮ่านเอาไว้ อย่าให้เขาออกไป "

" ได้ค่ะ ท่านผู้อำนวยการ "

" ฉันไม่ได้ชอบเขาตั้งนานแล้ว ที่ฉันช่วยเขาครั้งนี้ก็เป็นเพราะพวกเราต่างก็คือนักศึกษาในโรงพยาบาลเดียวกัน หลังจากนี้ขออย่าให้เธอได้เอาฉันกับเจียงฮ่านเข้ามาพัวพันกันอีก ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องการคือยา รบกวนเธอรีบเอาใบสั่งยานี้ไปให้ผู้อำนวยการที "

เซี่ยเชียนเกอพูดจบแล้ว ก็ไม่สนใจซุนเวยเวยอีก ในใจของซุนเวยเวยก็ไม่ค่อยรู้สึกดีเท่าไหร่ ทีเมื่อก่อนพอหล่อนพูดเรื่องเจียงฮ่านให้เซี่ยเชียนเกอฟัง เซี่ยเชียนเกอก็มีท่าทีสนิทสนมกับเธอ แล้วยังชวนหล่อนไปกินข้าวต่างๆ นานา

แต่พอมาตอนนี้ เพราะหล่อนพูดเรื่องเก่าอย่างเจียงฮ่าน ทำไมเธอถึงไม่มีท่าทีโต้ตอบอะไรเลยล่ะ? หรือว่าเป็นเพราะเธอกอบกู้ชื่อเสียงของโรงพยาบาลมาได้แล้วถูกผู้อำนวยการชมหน่อย ก็ลอยตัวเหนือคนอื่นแล้วเหรอ?

ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เพราะหล่อนเป็นคนเตือนเซี่ยเชียนเกอ คนอย่างเซี่ยเชียนเกอน่ะเหรอ จะมีโอกาสได้รับคำชมจากผู้อำนวยการ พอคิดแบบนั้นแล้ว ซุนเวยเวยก็ยิ่งดูเหมือนจะเพิ่มความโกรธและความอิจฉาต่อตัวเซี่ยเชียนเกอมากขึ้นไปอีก

เซี่ยเชียนเกอเมื่อเห็นว่าซุนเวยเวยยังจ้องเธออยู่อย่างนั้น เธอก็พูดเตือนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยินดีเท่าไหร่: " คุณพยาบาลซุน ฉันให้เธอช่วยฉันเอาใบสัญญาไปให้ผู้อำนวยการ เธอไม่ได้ยินเหรอ? ถ้าเธอไม่ได้ยินล่ะก็ ฉันขอพูดอีกครั้ง ถ้าเธอไม่อยากไป ฉันก็จะเอาใบสั่งยาไปส่งด้วยตัวเอง ฉันไปเองได้ "

ซุนเวยเวยเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองสติหลุด มาดึงสติกลับมาได้ จึงมองเซี่ยเชียนเกอ ด้วยสายตาขอโทษขอโพย จากนั้นก็พูดว่า: " ขอโทษทีนะเชียนเกอ ฉันกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ตอนนี้ฉันจะรีบไปส่งใบสั่งยาให้เธอเลย "

เมื่อพูดจบ ซุนเวยเวยก็เดินออกไป

เซี่ยเชียนเกอก็ดึงสายตากลับมาจากซุนเวยเวย เธอนั่งลงข้างๆ แล้วจัดการเรื่องของตัวเอง

......

ณ แผนกVIPของโรงพยาบาล

สุดท้ายแล้วแม่ฝู้ก็ต้องโทรศัพท์เพื่อเรียกรถฉุกเฉินให้ส่งตัวตัวเองมารักษาที่โรงพยาบาล หลังจากที่เธอได้รับการผ่าตัดจากบาดแผลของกริชแล้ว

ตอนนี้กำลังเอนตัวลงนอนเพื่อพักผ่อน พอนึกถึงเรื่องที่ฝู้อวี้สิงลงมือกับตัวเองไม่นานมานี้ เรายังพูดถ้อยคำแบบนั้นอีก สายตาของแม่ฝู้ก็แพรังสีอำมหิตที่พร้อมจะฆ่าฟันคนได้ออกมาโดยไม่รู้ตัว

นึกขึ้นได้ว่า..........