ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 43

ดูเหมือนว่า จะปล่อยฝู้อวี้สิงเอาไว้ไม่ได้แล้ว

ถ้าให้มันมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไป หล่อนกับเฉิงหยุนคงไม่ต้องนึกถึงวันที่จะใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายเป็นแน่

สีหน้าที่ดูดุร้ายและอำมหิตของแม่ฝู้ ทำให้พยาบาลที่ตรวจร่างกายเธออยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวจนตัวสั่น คนไข้คนนี้สายตาน่ากลัวจนแทบจะทำให้คนกลัวเตลิด

เพียงชั่วพริบตาเวลาก็ผ่านไป

เมื่อใกล้จะถึงยามราตรี เซี่ยเชียนเกอก็ได้เอายาสมุนไพรที่ผู้อำนวยการส่งมาให้ ทำเป็นเม็ดยาให้เด็กน้อย เมื่อเธอทำเสร็จแล้ว ก็ส่งไปให้เด็กชายที่รักษาตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยวิกฤติ เมื่อเห็นว่าบนร่างของเด็กชายตัวน้อย เสียบไปด้วยเครื่องมือต่างๆ เซี่ยเชียนเกอก็อดไม่ได้ที่จะป้อนยาเข้าไปในปากทารกด้วยความสงสาร

ถ้าลูกที่เพิ่งเกิดใหม่ยังดูไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ ใบหน้ายังคงมีรอยย่น แถมตัวยังเป็นสีแดง แต่ถึงอย่างนั้นเซี่ยเชียนเกอกลับรู้สึกใจอ่อน เธอยิ้มให้กับทารกอย่างอ่อนโยน: " เด็กน้อย หลังจากกินยาของฉันแล้ว เธอก็จะเติบโตมาอย่างแข็งแรงนะ "

" เชียนเกอ "

มือที่เซี่ยเชียนเกอกำลังสัมผัสลงไปที่ตัวทารกชะงักไว้กลางอากาศ เธอหันไปมองก็เห็นว่าเจียงฮ่านที่เรียกชื่อเธอนั้นยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มก็หุบลงไม่เหลือ

ท่าทีและใบหน้าที่ดูเย็นชานั้น มันทำให้เจียงฮ่านไม่รู้เลยว่า ตัวเองไปทำอะไรให้เธอโกรธตอนไหน

" เชียนเกอ ฉันได้ยินพยาบาลพูดว่าเธออยู่ที่นี่ ฉันก็เลยมาหาเธอ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอหน่อย ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอออกมาได้หรือเปล่า มาคุยกับฉันหน่อยนะ? "

เซี่ยเชียนเกอเดินตรงดิ่งออกไปจากห้องผู้ป่วยวิกฤติ ใบหน้าที่เย็นชาของเธอ ไม่แม้แต่จะสบตาเจียงฮ่าน แล้วเดินผ่านเขาออกไป เจียงฮ่านเดินตามออกไปด้วยความอึดอัด: " เชียนเกอ วันนี้ที่ฉันมาหาเธอ เพราะอยากจะกล่าวขอบคุณ ขอบคุณที่เธอช่วยฉัน แล้วยังแบกรับผลทั้งหมดที่ตามมาแทนฉันด้วย "

ที่เธอทำมันไม่ได้เป็นเพราะทำเพื่อเขา เธอทำเพื่อเจ้าของร่างเดิมต่างหาก

ถึงแม้จะเป็นแค่ครั้งเดียว

เธอภาวนาว่าเจียงฮ่านจะไม่คิดเป็นตุเป็นตะ และไม่อยากให้เข้าใจผิด

เซี่ยเชียนเกอชะงักฝีเท้า หันหน้ามาชายตามองเจียงฮ่าน: " ที่วันนี้ฉันทำแบบนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะว่าฉันช่วยนาย แต่เป็นเพราะช่วยโรงพยาบาล ในขณะเดียวกันฉันก็ได้ช่วยเซิ่งเย่ อันที่จริงถ้าเรื่องของนายแพร่ออกไป โรงพยาบาลและเซิ่งเย่เองก็ได้รับผลกระทบเหมือนกัน"

"แต่ในฐานะที่ฉันก็เป็นส่วนนึงของโรงพยาบาลและเซิ่งเย่ ฉันคิดว่าตัวเองควรจะทำอะไรบ้าง ดังนั้นนายเข้าใจผิดด้วยค่ะ ว่าเป็นเพราะนายฉันเลยยอมช่วย "

เมื่อเซี่ยเชียนเกอพูดคำพวกนั้นออกมา เจียงฮ่านก็ยิ่งรู้สึกกู๊ดอัดมากกว่าเดิม

" เชียนเกอ ไม่รู้ทำไม ฉันมักจะรู้สึกว่า ตั้งแต่หลังจากสถานีตำรวจครั้งนั้น เธอก็เหมือนมีเรื่องผิดใจอะไรกับฉันบางอย่าง ฉันไม่เข้าใจ ว่าฉันทำอะไรให้เธอโกรธกันแน่? "

ทำอะไรให้เธอโกรธงั้นเหรอ?

เขาช่วยเซี่ยหาน ก็เลยทำให้เธอโกรธ

เซี่ยเชียนเกอพูดจาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง: " ถ้านายยังไม่รู้ว่าตรงไหนที่ทำให้ฉันโกรธ นายก็คงเป็นคนที่มีตาหามีแววไม่จริงๆ นั่นแหละ "

" เชียนเกอ ฉันมันคนโง่มากจริงๆ "

" นายรู้ตัวก็ดี "

เจียงฮ่าน: " ..... "

" เชียนเกอ "

ในขณะที่เจียงฮ่านกำลังเหม่อลอย เซี่ยเชียนเกอก็ได้เดินผ่านเจียงฮ่านไปเสียแล้ว ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เธอควรจะกลับบ้าน ไปอยู่ดูแลฝู้อวี้สิง เพราะเวลาของเธอไม่ควรเสียไปกับการปรากฏตัวของเจียงฮ่าน

" เชียนเกอ มันใช่เหตุผลที่ฉันไปสถานีตำรวจเพื่อช่วยเซี่ยหานหรือเปล่า เธอถึงโกรธฉัน? "

เซี่ยเชียนเกอไม่ได้ตอบ ยังคงเดินหน้าต่อไป

เจียงฮ่านก็หันไปอธิบายกับเซี่ยเชียนเกอ: " เชียนเกอ ที่ฉันไปเป็นพยานให้กับเซี่ยหานที่สถานีตำรวจ เป็นเพราะฉันไม่ได้ถูกหล่อนลักพาตัว ฉันไม่อยากให้เรื่องที่มันเกี่ยวกับฉันไปเกี่ยวพันกับคนบริสุทธิ์ แล้วอีกอย่างนะเชียนเกอ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่ทำไมเธอถึงต้องไปใส่ความเซี่ยหานด้วย "

" เชียนเกอ ทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ? "

" เชียนเกอ "

เซี่ยเชียนเกอถูกเจียงฮ่านรังควานจนคิ้วสวยนั้นขมวดแน่น: " หุบปาก! "